Hi Lieverds,
Dank je Ruth dat je dit stuk eruit hebt gehaald van de shoud.
Ik kan hier iets mee, of eerlijk gezegt heb ik hiervan veel meegekregen
tijdens het ziekzijn van mijn moeder.
Mijn moeder was hartpatient en ik zal hier geen lijst maken van alles wat ze heeft doorleefd in haar leven aan ziektes en zo meer.
Zois ze na een lichte beroerte opgenomen in het ziekenhuis, wat op zich niet zo ernstig liet aanzien, doch er gebeurde een hele reeks dingen achterelkaar, een dominoeffekt was het.
Ze werd na een tweetal maanden overgeplaatst naar een verpleeghuis, waar men haar binnen korte tijd weer op 'de been'kreeg.
Maar de verwarring was groot.
Ze kreeg wedrom het een na het ander en ze was heel ver op weg naar huis.
Dit maakte ze in die periode vele malen door, maar iets maakte dat ze hier wilde blijven.
Ze hing tussen dimensies, in wat ze in haar leven had meegemaakt en in het NU.
Tobias noemt het interdimensionaliteit en zo voelt het zeker aan of zo heb ik gezien dat het zo is.
En ook het opstandige, agressieve, het liefdevolle dat heb ik ook zien langkomen. Mijn moeder begon smorgens te roepen om me en als ik wegging was ze heel vaak bijzonder boos op me.
Dat vertelde ze ook wel aan bekenden, maar ik wist dat ze soms niet kon helpen dat ze dit allemaal zei.
Het is haar onmacht geweest die sprak en niet haar wezen.
Vergelijken met Alzheimer kan ik niet, maar ik kan wel vergelijken met verwarring en het er soms naar uitzien dat iemand dementerend is.
Toch is dit voor mij niet altijd waarheid, zo heb ik ervaren dat er lijnen door elkaar lopen.
Een levensfilm, de andere dimensies en het NU.
Als ik zelf eraan denk datik al die dingen in mijn hoofd heb, verleden, heden, toekomst en de andere dimensies zou ik ook naar de buitenwereld verward overkomen.
Ik weet wel dat als je dit dichtbij meemaakt, dat je als je het wilt zien, het een bijzonder proces is.
Want, zoals ik het van mijn moeder voelde en nog voel is dat zij nog even bij ons was om ons te laten zien door welke werelden je gaat op weg naar huis.
Ik ben dankbaar dat ik het heb mee mogen maken, hoewel het ook z'n mindere momenten had.
Maar toch het mee mogen lopen enzien hoe wezens, dimensies, je film en het NU in een zijn is iets waardoor naar mijn gevoel degene die dit pad bewandelen, niet meer door alle lagen hoeven te gaan als zij 'thuis'zijn.
En dan zoals men er toch tegen aan kijkt, zoals jij dan ook zegt kim, men geeft mensen die op bed liggen eten en eten, dat is iets, daar kan je over oordelen, maar als je werkelijk dit meemaakt bij iemand die je lief is, dan laat je die in zijn waarde.
Dan pomp je geen eten naar binnen, dan laat je ze niet op bed liggen,
nee dan geef je liefde en reist mee met ze.
Amanna
nog even tuurlijk heb je ook mensen die met poppen spelen, maar wie zij wij om te oordelen dat zo iemand geen waardevol leven heeft, zo iemand heeft het nog prima naar de zin hier, anders was degene ook wel vertrokken naar huis.
Ik denk dat we hier al meer bewustzijn hebben om te weten dat het een weg is die iemand verkiest te gaan en dat als je al zou willen, je niet iemand in leven kan houden.
En vroeger heeft dit waarschijnlijk ook afgepeeld, maar nu worden de mensen ook veel ouder en is het lichaam soms al zo beschadigd, maar ik heb ook zo maar het gevoel dat de mens niet meer weet hoe te sterven.