Bigbear,
Ik lees met verwondering jou laatste stukken, ze klinken zo anders als je stukken een tijd geleden, ik herken je bijna niet, maar dit terzijde.
Ik vraag me af waar een inzicht begint.
Begint het bij het niet tevreden zijn met iets? Dus dat je je realiseert dat je er iets aan wilt veranderen?
Begint het op het moment dat je een analyse kunt maken van datgene waar je niet tevreden mee bent? Dus dat je gaat bekijken wat je wilt veranderen?
Begint het als je weet hoe je het anders wilt hebben? Dus als je bedacht hebt hoe je het wilt veranderen?
Of begint het als je gedrag begint te veranderen? Dus als je de veranderingen werkelijk door gaat voeren in je daden.
Volgens mij is een inzicht dat je iets inziet. Dus al in een vroeg stadium , de daden zijn m.i. het transformeren van de werkelijkheid, naar je inzicht.
Wat je zegt
Citeer:
Om van kantoorlegbatterijkip weer scharrelmens te worden, sta ik ook voor grote keuzes. De angst om de veilige baan op te geven verzint al tijden excuses die ik overal om je heen hoort.
Herken ik niet zo bij mezelf.
Dertig jaar geleden hebben mijn man en ik ons afgevraagd of we banen van 9 tot 5 wilden en we hebben toen besloten dat we dat niet wilden. We hebben dat dus ook niet gedaan. Ik vond het niet eng, voor ons was het heel wat afschrikwekkender om in een 9-5 baan terecht te komen, (met “zekerheden”) dan het zelf te proberen, het was niet makkelijk, maar wel minder afschrikwekkend. En zo is het met zoveel dingen gegaan, “vanzelf”, omdat de andere mogelijkheid geen goede optie voor ons was.
Om in Frankrijk in een bouwval te gaan wonen was een acceptabeler leven dan in Nederland in een rijtjes huis.
Voor mij om thuis te blijven met de kinderen, beter dan geld.
En we zijn altijd tevreden geweest met onze beslissingen.
Het betekende wel dat er regelmatig geïmproviseerd moest worden, dat de eindjes aan elkaar geknoopt moesten worden, maar mijn man heeft de kinderen mee op zien groeien, heeft zich ook met flessen en luiers bezig gehouden, maar heeft ook de eerste stapjes en woordjes meegemaakt.
Wat het vlees eten betreft,
Citeer:
Zolang ik vlees eet, maak ik dieren dood, punt. En als ik ze zelf zou moeten slachten, zou ik dan nog vlees eten? No way!
Echt wel, Ik had hetzelfde gevoel als jij, als ik het eet moet ik het ook kunnen slachten. En toen ik de kans kreeg heb ik dat ook gedaan.
Het is geen leuk werk, maar ik kan het wel.
Nou vind ik het niet nodig om elke keer als ik kip eet een boer te zoeken om zelf een kip te slachten, maar als ik hier zelf kippen heb zal ik dat zeker doen, en ook als we straks schapen hebben zal ik meehelpen met slachten.
Het bovenstaande is mijn vorm om hier te leven, als mens in een lichaam. Het is mijn weg en die kan heel anders zijn dan jouw weg. Het is ook niet zo dat ik geen respect heb voor mensen die een 9 tot 5 baan hebben, of die niet slachten. Ik vind het voor mezelf belangrijk om het zo te doen.
Ik heb niet het gevoel dat ik alleen sta in mijn leven, omdat anderen het anders doen.
Iedereen doet het anders als een ander, en dat zou betekenen dat we allemaal alleen staan, of juist allemaal niet :D.
Liefs,
Yolleke
_________________
In Frankrijk staat een huis :)