He hoi Vosje..
Hoezo word jouw berichtje te lang?
Je mag hier toch vertellen, over wat er in je omgaat?
En als dat dan echt duizend dingen zijn, dan zet je toch iedere keer weer een nieuw stukje.??
Gossie meis, het juist hier dat je lekker kunt ventileren, zoals ik dat noem.
En het mooiste is, iedereen heeft zijn eigen visie.
Het niet op je gemak voelen in deze maatschappy..Tja...
Dat heb ik gehad, die angst ervoor..
Het is een heel proces waar je doorheen gaat. Maar je komt er wel aan uit , geloof me..al zal het niet op vandaag en morgen zijn..
Ik heb zelfs iedereen in mijn omgeving eruit geknikkerd, omdat ik niet aan hun "verwachtingen" voldeed.
Ik zal je een mooi voorbeeldje geven.
In de familie is het onbehoorlijk om niet op een verjaardag te komen.
Ik was het zat, ik had andere dingen aan mijn hoofd, dan roddels te horen en welk soort waspoeder.
Ik ben gewoon begonnen met wegblijven, ik stond in mijn eerlijkheid, het voelde voor mij als een leugen om naar verjaardagen te gaan, met een diepe afkeer.
En ja..
Ik voldeed niet meer, aan hun eisen, dus "omdat jij niet bij ons komt, kom ik niet meer bij jou"...Het woordje Ulhe , lekker Phu met uitgestoken tong ontbrak nog net. :lol:
En zo zijn er meer dingen..
Je moet eens weten naar de hoe de mensen reageren, dat onze Wendy, met haar verstandelijke handicap, , bijna 25 jaar is, dat die nog steeds thuis woont.
Het eerste wat ik dan te horen krijg is, maar daar heb je toch van die..van die.....speciale tehuizen voor... grrrrrrrrrr :evil:
Je moest eens weten hoe we over de tong zijn gegaan in het dorp..
Dat wij het LEF hadden om nog een kind te krijgen....Schande..!!
We hadden toch al een kind met een handicap!!..
Tja dat het bij Callista zo finaal mis is gegaan, konden wij niet weten van te voren.
Maar begrijp je wat ik met dit allemaal bedoel?
Wij leven ons eigen leven, en de rest?
Och als ze ons nodig hebben, dan zijn we er wel hoor, voor sommigen dan, voor buitenstaanders staan wij eigenlijk altijd klaar.
Dus angst?
Nee meis, zet dat van je af, anders heb je gewoon geen leven, en leef je zeker niet naar je eigen zin..en daar gaat het om.
Je bent nog jong, maar ik voel al zoveel wijsheid bij jou...
Laat het komen, laat het schitteren, door alleen maar jezelf te zijn.
Diegene die jou dan accepteerd, zijn je ware vrienden.
Nou over lange stukken schrijven gesproken..
Ik houd niet van half werk.....grijns..
Liefs en knuffels...Maria