LICHTWERKERSFORUM

Naar aanleiding van een "grappige" opmerking die Barbara plaatste in de topic samenkomen, werd ik me in eens bewust van het effect wat een flauwe,soms zelf naar sarcasme neigende ondertoon kan hebben in je communicatie met iemand.

Waarom maken we grappige opmerkingen naar iemand..ik herken het wel, soms is die energie er ineens, en niet geheel duidelijk waar vandaan komende, op zo een manier dat die ander er onzeker van zal worden.
Gaat niet altijd bewust natuurlijk, maar het is wel een energie die pijn draagt.

Pijn...
Wat is de pijn achter sarcasme..
Iets dat me vandaag bezig houd en waar ik wel eens naar wil kijken, wie kijkt er mee ?

Groetjes van mij...

Ik denk vaak dat het onvermogen is.
Het middelpunt willen zijn, maar niet weten hoe dat te bereiken, dus gaat het via de lachers op je hand krijgen.
Ik denk ook dat er een duidelijke link is met pesters en gepeste op school.
Leuke vraag Moon.

_________________
And then there were three...We started our group...
Our circle of friends....And like that circle
There is no beginning or end....

_________________
*there and back again*

Ik kan altijd wel lachen om sarcastische grappen. Ik maak ze zelf ook geregeld. Het is voor mij een manier van omgaan met spanning en soms doe ik het gewoon om te geinen met vrienden. Ik ben best licht ontvlambaar dus dat zal er ook iets mee te maken hebben.
Ik denk ook dat het veel zegt over degene die de grap ontvangt. Hoe die persoon er tegenaan kijkt. Ik trek me er zelf nooit veel van aan, omdat ik het gewend ben. Ik kan zelf weleens sarcastisch uit de hoek komen, maar mijn vader bijvoorbeeld ook. Ben het al van kinds af aan gewend. En daarnaast houd ik ontzettend veel van zwarte humor, ala The Young Ones.
Een ander echter die sarcasme niet zo is gewend, kan weer heel anders omgaan met de gemaakte grap dan iemand die het wel gewend is.


Ik denk dat het voor iedereen weer anders zit, wat de achterliggende energie van zo'n grap is. Sommige mensen doen het puur om te provoceren.
Of het angst is weet ik niet. Maar ik denk dat heel veel dingen die wij doen, worden ingegeven door angst.

_________________
Faith lies in the ways of sin

_________________
Nel is op weg met vallen en opstaan maar met Licht in het hart.

Hoi Nel,

Die vorm van sarcasme met vrienden samen, die bedoelde ik ook. Met de mensen van wie je houdt. Voor mij geldt dan dat ik toch wel weet dat men van me houdt en dan vat ik het al heel anders op dan wanneer een vreemde het doet. Al kan ik daar soms ook best om lachen. Lachen vind ik ook heel belangrijk. Daarom misschien ook mijn vrij nuchtere houding tegenover sarcasme. Sarcasme kan mij soms ook wakkerschudden. Kijk naar al die cabaretiers. Die kunnen soms heel sarcastisch zijn over maatschappijgerelateerde onderwerpen. Maar tegelijkertijd hebben ze wel een boodschap. Het zegt iets over het contrast tussen mensen, de grappenmaker en de mensen die er om lachen.

Ik weet het niet of het angst is. Mijn eerste gevoel was namelijk nee. Misschien als je heel diep terug gaat ja, dat je angst kunt herleiden. Maar op het bewuste niveau maak ik volgens mij geen sarcastische grappen omdat ik ergens bang voor ben.

_________________
Faith lies in the ways of sin

_________________
Laat er Vrede zijn!

Ha Maria,

Ik lees jou stukje en schiet me ineens wat te binnen :)

Humor in zijn algemene zin vind ik belangrijk omdat men er voor zorgt dat niets eigenlijk beter is dan het andere. Overal kan een grap om gemaakt worden, het is eerder de betekenis die een ander er aan geeft. Vandaar dat ik denk dat het net zoveel zegt over de grappenmaker als over de ander. Want waarom voelt die zich gekwetst? Waarom hecht die er zoveel waarde aan? Ik denk ook dat het erg cultuurgebonden is.

Pijn zie ik eerder als een aanleiding voor dit soort grappen dan angst. Of verzachting van de pijn.

_________________
Faith lies in the ways of sin

_________________
Laat er Vrede zijn!

_________________
*there and back again*

Hoi Maria,

Daar heb jij weer gelijk in wat betreft de onverschilligheid. Maar ik denk dat er genoeg mensen zijn die deze overweging maken. Nouja, zelf doe ik het wel. Eigenlijk komen we dan een beetje uit bij de vraag wat IS sarcasme eigenlijk? Onverschilligheid in de vorm van een grap? Sarcasme, is dat pesten?
Mijn sarcasme is vooral in een driftige bui of als ik iets volslagen oneerlijk vind. Als ik van mezelf wéét dat ik heel ongenuanceerd uit de hoek kan komen, houd ik meestal mijn mond omdat ik dan toch heel gekleurd ben door emotie.

Daarbij komt wat een ander zegt is in wezen niet waar of onwaar. Je kan ermee doen wat je wilt.

_________________
Faith lies in the ways of sin

Mijn gevoel bij sarcasme is heel dubbel.
Vaak zijn het woordgrappen die heel creatief zijn, en daar heb ik bewondering voor., en kan om dat aspect ook wel lachen.
Maar de hardheid, het respectloze, en het kwetsende naar een groep of persoon toe, maakt me verdrietig.
Over het algemeen is het grappig zijn, ten koste van iemand anders.
Wij zijn er thuis niet mee opgevoed, dus heb ik er lang last van gehad, omdat ik het me persoonlijk aantrok, het deed pijn en ik werd er onzeker van.
“Jij mag niet meedoen” als grap gezegd heeft heel veel impact op iemand, zelfs als je door hebt dat het een grap is.
Ik denk zeker dat grappen maken gerelateerd is aan een relatie. Bij mensen die je goed kent voel je aan wat er kan en wat niet, maar in het algemeen, naar nieuwe mensen toe of mensen die je niet goed kent, dat je op moet passen. Als ik een opmerking maak over sarcasme krijg ik vaak de opmerking dat ik geen gevoel voor humor heb. “Het was maar een grapje”. Ik vind “hé schele”, geen grapje, ik vind het kwetsend. En ik weet wat een impact het op iemand zijn leven kan hebben, hoe leuk het ook bedoeld was.
Ik denk ook dat mensen vaak niet beseffen hoe hard iets aan kan komen.
Ik lach ook graag, maar niet ten koste van een ander.

_________________
In Frankrijk staat een huis :)

Als ik iemand net ontmoet, ga ik ook niet sarcastisch doen. Dat kan dan inderdaad misschien verkeerd opgevat worden.
Als je zomaar ongenuanceerd grappen gaat maken, zonder er bij na te denken, dan vind ik dat eerder pesten dan sarcastisch doen.

Kijk met mijn pa kan ik gewoon een leuke grap maken. Die zegt: wat ben jij lelijk zeg van dichtbij. Dan zeg ik: ja en jij al van een afstandje ! Dat vind ik leuk. Of laatst was een bandgenootje van me tijdens het oefenen de hele tijd bezig allerlei quotes van de Smurfen op te noemen. Toen kreeg ik gisteren een mail dat ze een nummer heeft geschreven. Toen antwoordde ik: oh dat gaat zeker over smurfen dan! Ik weet van haar dat zij ook zulke grappen maakt en het kan hebben. Daarnaast is het geen uiterst gevoelig onderwerp en ik heb het hele liedje nog niet gehoord, dus ik kan onmogelijk zeggen dat het slecht is :)

_________________
Faith lies in the ways of sin

Hi

Om even bij je vraag te blijven Simone

Wat is de Pijn achter Sarcasme?

Je eigen pijn verborgen houden, en dan ook je angst om afgewezen te worden.

Wat ik gisteravond zag gebeuren is dat iemand ruimte inneemt die niet betreden mag worden.
Niet omdat dat niet mag, maar dat niet aan degene is die hier net rondwandelt, grappig zijn en dan virtueel is niet altijd gemakkelijk, want je weet nl. niet hoe het aankomt bij iemand.
Dat zal je eerst mogen aftasten.
Excuses had ik ook wel op z'n plaats gevonden trouwens, maar dat ben ikke hoor.
Wij laten met z'n allen altijd ruimte voor iemand die binnenwandelt en vragen stelt of iets vertelt.
Het voelde voor mij als ongepast en respectloos en over de grenzen.

Amanna

_________________
Listen

I calm my mental turmoil so that I can listen to my heart.
I discover the small inner voice and I let it guide me.
I trust it totally, for I know that my intuition always
leads me towards my place within the heavenly plan.
Amanna

Wat mij trouwens altijd wel opviel en waardoor ik me soms ook ongemakkelijk door voelde, was een bepaalde serieuze uitstraling die mensen hebben, die ook geinteresseerd zijn in spiritualiteit. Of daar enigzins verder in zijn en op een hoger niveau vibreren. Door die serieuze houding vond ik het moeilijk om in te schatten of ik wel een grap kon maken of niet. Ik houd gewoon van humor en ik voel me ook niet snel gekwetst daardoor. Ik probeer het om te buigen naar een uitdaging om een grap terug te maken. Of ik lach gewoon mee en laat het direct weer van me afglijden. Is gekwetst voelen niet iets van het ego? Niet dat het goed of fout is hoor, want de waarheid is relatief zeg ik zelf altijd, maar ik probeer een soort bewustwording bij mezelf te creeeren. En mogelijk bij andere mensen :)

De pijn achter sarcasme. Misschien is het wel dat het vervelend gevonden wordt dat anderen serieuzer zijn dan de grappenmaker zelf. Die ergert zich en provoceert met zijn grappen. Is het niet een schreeuw om verandering? De omgeving op radicale manier bewust maken van iets wat de grappenmaker niet fijn vindt?

_________________
Faith lies in the ways of sin

Als ik dit zo allemaal lees, vind ik echt dat er van een mug een enorme olifant gemaakt wordt. Ik laat een scheet en vervolgens praat iedereen er over alsof het een bom was waarmee ik de wereld wilde vernietigen. Dit zijn allemaal verhalen die loskomen. Dat is prima. Het gaat alleen niet over mij. Deze verhalen en pijnen gaan over jullie zelf en de overtuigingen waarin je gevangen zit.

Ik ben me ervan bewust dat ik niet in staat ben iemand anders te kwetsen, tenzij diegene zijn of haar kracht aan mij weggeeft. Kwetsen is zo'n vette illusie. Het maakt niet uit. Het enige dat ik deed was een spiegel neerzetten. Ik overtrad geen grenzen, ik was gewoon bij mijzelf, in mijn eigen ruimte. Wat Maria en jullie allemaal, vervolgens in die spiegel zien, is van jezelf en je eigen vrije keuze.


Daar zit wel iets in. Ik ben ook op dit forum. Ik ben hier niet vanwege de regels. Ik ben hier gewoon voor mijzelf. Ik vind het getuigen van ongelijkwaardheid dat sommige mensen hier blijkbaar denken anderen te moeten corrigeren. Stel je jezelf daarmee niet boven een ander door het zg. beter te weten? In mijn geval, wat weten deze mensen uberhaupt over mij? Ik zie dat er heel veel geoordeeld wordt, zonder ook maar even écht te kijken en te voelen. In plaats daarvan spring je er bovenop en huppa meteen een oordeel. Hoe schijnheilig is dat? Zie je jezelf eigenlijk wel? Waar ben je zelf bang voor? Wat valt er te beschermen en te verdedigen?

Aan welke gedragscodes moet iemand voldoen om lid te mogen zijn van deze kliek? Hoe welkom is het hier echt? Enkel met dat ene zinnetje van mij naar Maria toe (Nee dat mag niet) verwoordde ik in wezen een onuitgesproken energie die ik op dit message board heel sterk aanwezig voel zijn. En blijkbaar zijn er inderdaad een aantal mensen die zich hierdoor zeer geraakt voelen. En dat is prima. Alles gebeurt met een reden. En in alle respect.

Ik meende er overigens geen klap van. Natuurlijk is iedereen welkom. Welk recht van spreken heb ik daar nou over? Ik heb daar toch niets over te zeggen? Ik ben er zelf nog maar net. Het was eerder een reactie op de onheilspellende energie en de pietleuterige regeltjes die ik voelde. Wat dat betreft word ik dan net een olifant met jeuk in een porceleinen kast.

En niets is tenslotte wat het lijkt.

_________________
*there and back again*

Lieve Barbara,

Je zegt het zelf al.
Het gaat hier, volgens mij, helemaal niet meer over jou.
Het gaat om het sarcasme in het algemeen.
Een onderwerp waar we ons allemaal over kunnen buigen.
Hetzij omdat we er tegenaan gelopen zijn,
of dat we het zelf gebezigd hebben.
Ik ook hoor, toen ik jong was!
Niets mensenlijks is ons vreemd, toch?
Oké, jij gaf de aftrap,
maar verder dan dat gaat het niet.


Namasté,
Maria

_________________
Laat er Vrede zijn!