LICHTWERKERSFORUM

Lieve Kakie,

Ik las in het forum wat speciaal voor calista is ingericht, een bericht van jou wat mij raakte. Het bericht over jou zoon Ayke.

Het raakte me zo omdat er uit je bericht blijkt, dat, je een hoop invult voor de toekomst van je zoon. Niet in de zin dat je hem ergens toe dwingt, dat geenzins, maar meer dat het voor jou al helemaal duidelijk is hoe het Ayke zal vergaan als hij moet omgaan met mensen die ouder zijn dan hij. Ik lees dat er een voorgeschiedenis is, en daaruit maak ik de voorzichtige conclusie dat die angsten gecreeerd heeft. Voelt hij jou angst? Misschien was het de hitte van het moment waarop je het schreef, en denk je er nu al anders over.
Ik wilde je bovenstaande echter wel meegeven.

Ik herken mijzelf voor een gedeelte in Ayke. Is zijn ding nu vooral IQ, zoals je schrijft, het talent wat hij nu ontwikkeld, was dat voor mij EQ, met alle gevolgen van dien. Overgevoelig voor wat anderen voelden, beinvloedbaar, kwetsbaar, en tot bijna alles in staat om erbij te horen. Op latere leeftijd doorgeslagen geweest naar de andere kant: manipulatief, uitspelen van mensen, etc. Anyhow, ook ik paste niet in het plaatje, het gewenste collectief van de school. Klassen hoger of lager, het maakte eigenlijk geen fluit uit. functioneren deed ik niet, althans niet zoals dat gewenst was.
En nu, nu ben ik in balans. Ik weet waar en wanneer ik me af moet sluiten, en wanneer niet. Ik gebruik het woordje 'moet' omdat het voor mij ook noodzaak is het te doen.


Ik toorn niet aan je moederschap. Ik besef dat er liefde is, en moederliefde, en dat dat eigenlijk niet te vergelijken is. Moeders maken lang de keuzes voor hun kind. Ik heb het altijd erg moeilijk gevonden om te voelen vanaf welk moment je een kind mee laat denken en voelen, omtrend dingen die hen aangaan. Wat er in me opkomt is: als ze er klaar voor zijn. Maar dan, wanneer zijn ze er klaar voor?

Tot slot wil ik je het volgende meegeven. Ik heb vanaf mijn brugklas periode een geweldige tijd gehad. En dat kwam voornamelijk omdat ik op een vrije school heb kunnen puberen, en verstandiger heb kunnen woorden. Ik weet niet in hoeverre je weet van het idee achter vrije scholen, maar voor nu is het denk ik voldoende als ik er de volgende uitleg over geef:

Een vrije school, is in basis een gewone school, maar werkt/denkt NIET met het stoppen van kinderen in hokjes. De principes van het omgaan met de kinderen komen van Rudolf Steiner (grondlegger antroprosofie), een Duitse geleerde die als een van de eersten een school oprichte, waarin werd gekeken naar het kind als individu, wat heeft het nodig, waar is het goed in, en wat wil het kind zelf. De gewone lessen worden aangevult met creatieve vakken. Tekenen, handarbeid (met gereedschap en naald en draad), toneel, muziek etc. Misschien klinkt antroprosofie je wat zwaar, maar ik heb gemerkt dat ermee gewerkt wordt, zonder dwang. Het draait om je kind en niet om het hokje. Dat is waarmee gewerkt wordt.
Het bleek voor mij enorm te werken, misschien is het wat voor Ayke?


In licht en liefde,

Aikanaron

WEbmasters, dit draadje mag gesloten worden, er is, als ik het zo zie, geen behoefte om te reageren.


licht en liefde,

Aikanaron

het bericht was niet aan mij gericht Aikanaron.

Maar ik heb er wel degelijk wat aan gehad!

Het EQ, is namelijk een deel dat mijn oudste zoon mist en de jongste teveel heeft.
( om het maar ik hokjes te stoppen)
En ik heb mede door jouw simpele uitleg, heel wat dingen wat hun betreft op * rij* kunnen zetten voor mezelf.

dus al reageerd degene niet aan wie het gericht is,
wil het niet zeggen dat een ander die het leeest er niets aan heeft.

Dank je voor je uitleg!
Ik kan er wat mee

frummel

Ik heb in een ander bericht (weet echt niet meer welk) dat Kakie dit al als een serieuze optie ziet en het er zelfs al met Ayke erover gehad heeft.
Dus het is wel degelijk aangekomen :lol:
In elk geval bedankt voor je verhaal.
Namaste Annemiek

_________________
And then there were three...We started our group...
Our circle of friends....And like that circle
There is no beginning or end....

Lieve Aikanaron,

Ik heb heel je bericht over het hoofd gezien :oops: , sorry. Is niet bewust geweest. Maria wees mij in een berichtje op jouw brief. Toen pas (2 minuten gelden dus) ben ik hem gaan lezen. En natuurlijk heb ik er heel veel aan. Niet sluiten hoor, dit draadje!!!! Lieverd, ik ben juist heel blij met je bericht.

Ja, Aikanaron, natuurlijk heeft de voorgeschiedenis angsten gecreëerd. Wij, als ouders, zijn er ons door de voorgeschiedenis heel erg bewust van dat Aykes heimwee naar huis zo groot kan worden dat hij er soms serieus over nadenkt om te stoppen met leven in deze dimensie. Alleen kan hij dat (nog) niet voelen en verwoorden zoals ik inmiddels geleerd heb. En juist omdat we nu weer kleine subtiele veranderingen in hem zien, en steeds vaker merken dat hij echt niet lekker in z’n velletje zit, wordt die angst langzaamaan weer gevoed. En ondanks het besef dat angst een slechte raadgever is, dat het zelfs het tegenovergestelde is van liefde, kies ik er in dit geval voor om angst toch ten dele als raadgever te laten werken. Ja, hij voelt mijn angst. Zeker na het overlijden van zijn 17-jarige neef. Hij werd toen natuurlijk door mij, zichzelf en andere familieleden onverwachts heel hard geconfronteerd hoe intens het verdriet kan zijn om iemand die “over” gaat. En hij heeft daar natuurlijk ook zelf een angst mee ontwikkeld. Zijn angst is tweeledig: hij is ontzettend bang van het verdriet wat ik laat zien, hij begrijpt dat ik zijn neefje mis (dat doet hij ook) maar hij “weet” ook dat het met z’n neef beter gaat dan ooit. En dat wakkert dan weer dat onbewuste verlangen van hem aan, en maakt meteen ook dat hij oordeelt over zichzelf omdat hij ons (zijn ouders) dat verdriet niet wil aandoen.
Op school is hij zich er nu zo langzamerhand van bewust dat hij niet begrepen wordt door de andere kinderen en dat zij hem ook nooit zullen begrijpen. Ga d’r maar aantstaan, als 10-jarige.
Je zet me wel aan het denken, vooral over dat “angststukje” bij mij. Heel fijn dat je dat hebt opgemerkt. Je merkt wel aan mijn woorden dat ik hier helemaal nog geen plekje voor weet te vinden
Ik heb inmiddels al uitgebreid met Ayke gesproken over hoe hij zelf over zijn situatie op school denkt. Je kunt dit lezen in het topic van Callista.
.
Ook op school is er inmiddels een uitgebreid gesprek geweest. De uitkomst daarvan voor wat betreft de toekomst is vandaag nog onduidelijk, maar in ieder geval beseft de school nu heel goed waarom wij ons zorgen maken. Ze konden nu ook naar ons toe laten zien dat ze dit probleem nog nooit eerder hadden meegemaakt, dat ze eigenlijk heel verbaasd waren dat ouders met een kind wat het zo goed deed, zoveel problemen “zagen”. Gelukkig “zien” zij nu ook wat onze insteek is. Zeker nadat we verteld hadden over zijn zelfmoordpoging in het verleden. (Gek eigenlijk hè, dat pas na zo’n verhaal de ernst van de situatie tot anderen doordringt).
Het is wel heel erg prettig dat, na dat gesprek van vanochtend, in ieder geval de neuzen van Ayke, wij zijn ouders, en de school helemaal dezelfde kant opstaan. Het heeft ook de school een opening gegeven om buiten hun eigen muren mee te zoeken naar een oplossing.

Ik weet over een zgn. vrije school iets meer als gemiddeld, denk ik, maar ook nog niet genoeg hoor. Ik moet wel zeggen dat er veel mensen die Ayke kennen, en ook veel weten over die vrije school (docenten, ouders van kinderen die dat onderwijs volgen, leraren van middelbare scholen) allemaal zeggen dat ze denken dat dat toch eigenlijk ook niet iets voor hem is. Zeker omdat daar het sociaal-emotionele stukje toch een belangrijke rol heeft, en eigenlijk iedereen het er over eens is dat dát nou juist het stukje van Ayke is waarin het geen zin heeft om gestimuleerd te worden. Het klinkt misschien erg raar, maar de verwachting van alle mensen om hem heen is, dat hij dit stukje alleen machtig kan worden via stimulering op zijn cognitieve niveau. Hans verwoordde het eigenlijk heel treffend: “Ayke zal altijd via de zijlijn een toeschouwer blijven van het leven zoals het in de maatschappij blijkbaar geleefd moet worden. Hij zal zich er nooit onderdeel van voelen, maar omdat hij het allemaal wel kan beredeneren, zal hij heel goed in staat zijn zijn rol hierin te spelen. Vanuit zijn verstand, maar nooit vanuit zijn gevoel”.
Daarnaast heeft Ayke zelf heel duidelijk gezegd dat hij eigenlijk wel naar “de vrije school” toe zou willen. Als hij dat zo stellig aangeeft, zal ik dat ook zeker niet naast me neer leggen, wat de mening van anderen hierin ook is.
Ik heb zelf nog helemaal geen duidelijk beeld van wat passend is voor hem. Ik ben pas van één ding heel erg zeker. Als hij “gewoon” over gaat naar groep 8 dan wijst alles erop dat zijn resultaten alleen nog maar zullen verslechteren, en dat hij aan het eind van deze gewone groep 8 niet meer in staat zal zijn om terecht te komen op de middelbare school waar hij wel thuis hoort.

Ik ga zeker, nu ik geluisterd heb naar jouw verhaal (voor mij ben je een ervaringsdeskundige) veel meer informatie inwinnen over die vrije school.
Dankjewel Aikanaron, zoals je ziet kan ik heel veel met wat je schrijft.

Hartegroet en dikke knuf,

Kakie