|
Hallo Zonne-elfje,
Ik vind het niet gek dat ik mij zo voel.
Ja ik heb zeker genoten gisteren ook al zijn er veel tranen van vreugde en verdriet los gekomen bij me. Het duurde heel wat jaartjes voor me en dacht mijn kinderen nooit meer te zien. En het ging zo snel toen ik ze ontmoeten ging gisteren.
Het afgelopen jaar had ik veel met met Karel over mijn kinderen, zelfs een maand geleden had ik het nog over mijn kinderen, die ik nooit meer zag. En vertelde mijn visioen dat mijn kinderen contact zochten met mij en dat het niet zolang meer ging duren, ze kunnen zo achter mijn deur staan vertelde ik aan hem. Karel vroeg mij regelmatig of ik mijn kinderen niet wilde zien en ik kon alleen maar zucht en bedenkelijk kijken, ach zei ik”aan de ene kant zou ik ze dolgraag willen zien zien, maar aan de andere kant wil ik ze een hoop besparen om mij te zien. Wat hebben zij aan een moeder die niet gezond is, wat kan ik ze bieden, niets toch?” Karel vroeg of het geen vorm van egoïstische was en ik zei”Jazeker is het een vorm van egotisme ik wil niet dat de kinderen mij ziek zien, ik wil perfect wezen, ik wil niet dat zij de zelfde innerlijke pijn ervaren om mij fysiek, ziek te zien. Ik weet wat het bij mij doet als mensen waarvan ik houw zieken worden. Misschien heb ik te veel verwachtingen van mijn leven in stand gehouden en wilde de wereld los koppelen van verschillende pijnen. Ik kan het niet aanzien dat er zoveel verdriet is en wil niet machteloos zijn, ik sta het gewoon niet toe van mijzelf. De wereld is al hard en pijnlijk genoeg, zei ik tegen Karel, wat hebben zij aan een ziek moeder, die ze niets te bieden heeft.
Karel zei, je kinderen hebben alleen jouw liefde nodig. Hup opstandig word ik dan en verdrietig, omdat ik de liefde niet genoeg vind, ik wil met hun mee kunnen doen er zijn voor hun, met alle taken die ik als moeder ken, de vreugde erachter dat zij kunnen zeggen dat zij een goede moeder hebben en dat ben ik niet voor mijn kinderen als ik niet goed genoeg genezen ben voor mijn gevoel.
De laatste maanden ging het met mijn gezondheid een stuk beter. D e aanvallen bleven vaker weg en voelde het alleen maar een beetje nog als een hoofdpijn met wat duizelingen. Maar toen karel opgewonden binnen in mijn slaapkamer kwam, van je kinderen...... Voordat hij nog iets zeggen kon, ging bij mij de telefoon en had ik mijn dochter aan de telefoon, ik wist niet wat ik zeggen moesten kon alleen maar vragen aan haar, Ben jij het echt? Ben jij echt aan mijn lijntje? We vielen allebei stil en konden even niets meer zeggen. Mama zegt ze, ik wil zo graag komen en niet alleen, ik neem iemand mee, mag ik komen en vertel me wanneer. Eh, eh, ik keek Karel aan die bij mij in de slaapkamer stond en zei? Ze willen naar mij toe komen, de beide kinderen en ik checkte bijna mijn bed uit en huilde. Al mijn spieren spande zich aan en ik lag vijf dagen plat met aanvallen.
Na die 5 dagen van behoorlijk ziek-zijn van over geven en niets meer kunnen, merkte ik dat er iets behoorlijk veranderd was in mij. Ik wilde mijn kinderen dol graag zien en spreken en er zijn voor hun.
Gek is het lieverd, dat ik al die jaren wist dat ze zouden gaan zoeken en me zouden, vinden. En toch beleef ik het zelfde als en ander mens”het onverwachte moment” Dat ze aan je deur verschijnt als je het niet meer verwacht. Omdat het soms te lang duurt, voordat ze werkelijk aan je deurtje kloppen.
Vel moeders gaan hun kinderen terugzien, weet ik zeker, ik ben geen uitzondering en kan jou het ook zeker wensen en sta nog meer stil bij de uitspraken die ik over jouw kinderen deed.
Even een warme knuffel naar jou lieverd, het komt ook voor jou goed.
Blij hopen en wensen en laat het goddelijk binnen in jou het werk voor je doen.
Veel liefs en een warme groet van Samoeray.
|
Inloggen
V&A
Zoek
