Een dubbele regenboog.
Vanmorgen gingen we een eindje de grens over, wat dingen afhandelen en tanken.
Het stormde ontzettend, de hemel was grijs en grauw en de regen viel met bakken uit de hemel.
Mijn stemming leek wel een beetje op het weer.
Wederom een slapeloze nacht gehad en veel pijn.
We parkeerden de auto en probeerden een sigaretje op te steken en aangezien dat nogal wat voeten in aarde had, duurde dat eventjes.
Vandaar dat we dus nogal lang op dat parkeerterrein verbleven.
Ineens viel mijn blik op een paadje, dat uitkwam op de parkeerplaats.
Als in een vertraagde opname, zag ik daar een oude man voorover vallen.
Midden op zijn gezicht.
Ik stormde naar voren naar de man toe.
Die was een klein stukje omhooggekomen, leunend op zijn blindenstok.
Het bloed drupte uit zijn neus en op zijn neus was al een dikke blauwrode bult verschenen.
Ik begon tegen de man te praten en vroeg wat er was gebeurd, zo kon ik horen, dat hij wel bij zijn positieven was.
Samen hebben wij hem omhoog geholpen.
Hij was onwel geworden zei hij.
Een zakdoekje uit mijn tas gehaald, zodat hij het druppelende bloed kon opvangen.
Op mijn vraag of ik iemand kon bellen, antwoorde hij ontkennend.
Zullen wij u even naar huis brengen dan? vroeg ik.
Dat vond hij heel fijn zei hij, maar het hoefde niet perse.
Natuurlijk wel zei ik, u bent nog steeds niet lekker.
Ik woon niet zo ver zei de man en ken de weg.
Dat bleek, bij elke oneffenheid, of bord, maakte hij keurig een bochtje.
Ik leg mijn hand op uw schouder zei ik, ik wist dat blinden, of slechtzienden niet graag stevig vastgepakt worden.
Bij grote plassen en toen een auto wat krom geparkeerd stond, kneep ik in zijn schouder en zei wat er loos was.
De man vertelde dat hij evenwichtstoornis had en maar 5% zag, maar dat dagelijkse wandelingetje wilde hij graag blijven doen.
Ondertussen bleef zijn neus druppelen en zijn broek verraade dat ook zijn knie een flinke wond had.
Hij woonde inderdaad niet zo ver weg en bij zijn huis aangekomen belde ik aan.
Een jonge dame opende de deur en keek verschrikt van ons, naar de man.
Even in het kort verteld wat er gebeurd was en we zeiden gedag.
Dankjewel werd ons nageroepen.
We liepen langzaam terug naar onze bestemming en nadien naar de auto, om naar huis te gaan.
De lucht was nog steeds grijs en dik, maar achter ons braken ineens de wolken en de zon verscheen.
Voor ons ontstond een prachtige regenboog en enkele seconden later een tweede, net over de andere.
Ontroerd sloeg ik dit gade en even leek het of dit speciaal voor ons was.
Een dankjewel van boven.
_________________ And then there were three...We started our group... Our circle of friends....And like that circle There is no beginning or end....
|