Lieve Annemiek,
We zijn zo geprogrammeerd en geconditioneerd dat we ergens wel voelen dat er alleen maar hier en nu is, maar het volgende moment zijn we dat weer vergeten en reageren we weer volledig vanuit het verleden of vanuit de toekomst. Of ik helemaal in het hier en nu zou kunnen leven dat zou ik op dit moment niet weten. Ik merk wel dat hoe meer ik inzie dat het (denkbeeldige) verleden alleen maar voor conflict(jes) zorgt, kan ik het steeds meer "loslaten". Ik wordt steeds minder beinvloed door het verleden, doordat ik zie dat als ik vergelijk, ik vergelijk met een verleden dat zoals je schreef niet bestaat. En ook al had het wel bestaan is het oud en dus heb ik er nu niets meer aan want het kan wel niet meer waar zijn. Dus het is hoe dan ook altijd een illusie. En een illusie met dat wat is vergelijken geeft altijd een conflict.
Ik keek laatst nog naar een fantastische video van Byron Katie. Wat ik daar zo mooi in kon zien is: wie ben ik zonder mijn verhaal? Als ik niets te vertellen heb en dus niets te vergelijken, niet geindentificeerd met mijn naam of mijn rol die ik speel, wat blijft er dan over? Precies, niets. En in dat niets zit alles, alles van verbondenheid, niet meer apart van iedereen. Voor mij is dat de kern van alle problemen. Niet het probleem op zich, maar het verhaal wat wij erover bedenken. Zonder dat verhaal zijn we klaar. (gelukkig heb ik nog een verhaal te vertellen :D )
Liefs en warmte, Bigbear
|