Als ik hier nu zo rondloop/zweef zie ik dat er al een heleboel "rook" is opgetrokken.
Direct nadat Miek al deze wonderlijke hartjes neer zette werdt het ook weer lichter en het beklijft.
Ik vroeg me nu eens af...is het nu Annemiek
die hier de rust weer laat neerdalen voor mij?Zou het zo "makkelijk" zijn?
Blijkbaar.
Niettemin was het wél haar initiatief wat vanuit het licht naar haar toekwam.
Maar net zo goed als ik probeer de hartjes te definieren zo heb ik gisteren ook geprobeert het duister een gezicht of naam te geven maar dat is niet gelukt.
En eigenlijk is dat ook mooi.
Het duister zowel als de liefde heeft geen gezicht hier.
Enfin, ik zie het niet ten minste.
De liefde die Miek uitgekozen had waren ook de hartjes.
Deze:
Dit is niet zozeer het hart van Annemiek maar dit zijn onze hartjes bedacht ik toen opeens.
Ik las laatst dat Shaumbra een nieuwe creatie aan het worden is van alle shaumbras bij elkaar. Steeds geven we weer nieuwe energie aan deze enorme licht-Shaumbra en daardoor mag ze/hij groeien.
Het wordt een soort van Shaumbra-engel die we met z`n allen hebben samengesteld.
Zo zie ik hier ook zo langzamerhand een, wat je zou kunnen noemen, ForumEngel.
Zo ook met het duister.
De enorme grijze groen/rode rookwolk die hier al een tijdje hangt en prachtig beweegt overigens! is van alle forumlichtjes.
Het gaat, denk ik, niet om "iemand" die duister is of om precies die berichten die geschreven worden, maar om de energie die eraan gegeven wordt.
En dat zijn wij allemaal.
Ik denk dat we dan ook allemaal iets kunnen doen met deze duisterniswolk.
We kunnen er kleur aan geven, we kunnen er een zwieper aan geven door er helemaal in te duiken maar we kunnen ook onze lichtjes oefenen in hoeverre we in staat zijn, omringd door duisternis, onze eigen licht te vinden.
(Zwijgen en aanschouwen is daarbij een mooi en praktisch instrument gebleken voor mij.)
Moeilijk wordt het even als we deze wolk gaan verwarren met "iemand".
Dat is te zeggen, zo voel ik het dan.
Zolang ik het kan blijven zien als een wolk die ik energie geef kan ik er nog afstand van nemen.
Maar zodra ik van de wolk een gezicht ga maken of er een naam aan ga geven zit ik verassend "dik" achter de sluier zo te zeggen.
Dan wordt het opeens...die ...of die....waar ik me aan erger.
Ik zie niet meer de wolk maar ik zie de persoon zelf, en hup de teerling is geworpen.
NIemand is helemaal duisternis en niemand is helemaal licht.
Ik zie dat we allemaal getriggert worden door de ruzie en de strijd die hier dan plaats vind.
Ik denk dat we het op kunnen pakken als een oefening en een uitdaging om te leren gaan met het (licht)zwaard zo je wilt. (Ook maar een metafoor natuurlijk.)
Een scherp stuk gereedschap wat aan 2 kanten snijd.
Welke kant we kiezen is aan ons.
Het is immers onze eigen hand die het zwaard zwaait?
, Mariposa
