Jeetje Simone..
Wat kun je het goed verwoorden.
Ik heb al zoveel therapieen gehad, maar nog nooit is iets me zo duidelijk verteld.
Ja en ik weet waarom..
Ik sloot mezelf af en ik sloot mezelf op.
Sinds een paar maanden kom ik "echt" onder de mensen.
Hier op dit forum.
En ik wil je hiermee duidelijk maken, en niet zielig over doen, maar dat ik altijd in een isolement heb gezeten.
Tuurlijk zal mijn uitstraling er heel veel aan mee hebben gewerkt dat ik in die positie kwam.
Maar ook wel omdat een gezin met kids die iets mankeren, dat is zo confronterend voor de buitenwereld, dus vragen ze je eerst het hemd van je lijf, en daarna lopen ze met een boog om je heen.
Ik heb het niet alleen, Giel heeft dat ook keer op keer ervaren.
Maar dit even voor verduidelijking, waarom ik op mijn 44 e nog steeds geen ervaring heb, om hoe je met andere mensen omgaat.
Als ik kijk, dat jij iedere zin zo raak schiet, ja ik voel me herkent door jou, en veel van wat je zegt is nieuw voor mij, gewoon omdat ik mezelf nooit heb kunnen spiegelen, aan een ander.
Nieuw voor mij in die zin, dat ik nu zie..
Goh, ik ben niet de enigste die dit soort problemen heb.
Dus nu even antwoord voor zo ver..
Ja afschermen..
Iemand hier op dit forum, heeft me een trucje geleerd.
OP het moment dat je op straat loopt of in de supermarkt, maakt ze een kruisteken met haar tong tegen haar gehemelte.
Op straat werkt het echt!
Ik ben zo iemand die alle emoties razendsnel van een ander oppikt.
Misschien dat het hier kan helpen, ik ga het proberen.
Maar ook het feit dat ik in deze nare en verdrietige situatie ben gekomen, heeft me ook veel geleerd.
Mijn les, als ik inderdaad mezelf niet afscherm en me open laat staan, dan kan ik zo heftig reageren, dat (wat ik nu weet) zo onwijs veel pijn kan doen, bij een ander.
Ik heb het niet eens beseft, dat ik die anderen zo kon "raken".
Het rood voor de ogen bij mij, is inderdaad dat die deksel er met een noodgang er vanaf klapt.
Dat "iets".....is mijn reaktie als er knopjes gedrukt word, en dat voel ik dan aan als persoonlijk.
Dat "iets" is woede, uit angst.
Angst dat ik er niet mag zijn....denk ik..
Ik heb er nog niet echt over nagedacht, maar dat doe ik straks wel.
Dat is een kwartje dat nog moet vallen..
Ik ben aan het quilten gegaan, omdat je dan juist kan nadenken, en eigenlijk ben je dan een stukje puzzel in elkaar aan het zetten..
Wat dat slikken betreft.
Ja daar zit inderdaad een hele negatieve lading aan vast..
Komt uit mijn jeugd.
En ja, dat zie ik als over je heen laten lopen, want zodra je dat laat gebeuren dan....................
Dus die herkenning heb ik al.
Alleen ik besef (te) niet, (da's pas omdat jj het me duidelijk maakt in rechtstreekse woorden, het bestje bij de naam noemen)
dat je dat kan omzetten naar positief.
Maar da's nu het weten...
Nu nog de manier vinden om het te gaan doen.
Want dat wil ik ook..
Als ik het niet zou willen, zou ik me nu niet zo bloot geven.
Ik voel me naakt hier, en heb het iedee, dat ik ieder moment "aangevallen" kan worden.
Ook een situatie van thuis vroeger.
Je zwakke plekken die je als kind al had, daar werd flink misbruik van gemaakt.
Je werd er als het ware op "gepakt"...
Da's dus die zware verdediging...het tot de tanden toe gewapend zijn.
Op leven en dood niveau..
Zo is het me geleerd vroeger..
Ware het nu zo, dat ik niet meer in situaties zou terecht komen...artsen callista....dan zou het wel gesleten zijn denk ik.
Ik geef nergens de schuld aan, ik geef aan, dat ik al sinds haar geboorte "op scherp sta"..
Het heeft haar al een paar keer het leven gered.
Niet om zielig te zijn, dat ik dit vertel, maar ter verduidelijking.
Je mag van mij aannemen, dat jouw reakties, jouw ervaringen, jouw kijk op de dingen, dat ik dat heel erg waardevol vind.
Trouwens alles wat er hier de laatste tijd is gebeurt, zie ik nu als een les.
En ja het schokte me dat het een ander zoveel pijn kon doen..
En ja, bij alle machtsvertoon van mij, daarna, als ik ben bedaard, heb ik er ook verdriet van.
Vandaar dat ik jouw hulp met beide handen aanvaar.
Dank je voor alles.
Liefs Maria...
|