Lieve Brighteyes,
Ik herken het heel goed.
Bij begrafenissen niet huilen.
Ik vind het over het algemeen geen verdrietige gebeurtenis.
Vaak is degene die dood is gegaan bevrijdt van veel leed, lichamelijk of geestelijk. En moet ik daar dan om gaan huilen?
Natuurlijk is het verdrietig voor de nabestaande en ik kan ook heel goed begrijpen dat er veel huilen. Maar ze huilen voor een stuk om zichzelf. En dat is hun stuk, niet het mijne. Natuurlijk als ik ergens mee kan helpen, of luisteen doe ik dat, dus ik denk niet dat het ongevoeligheid is,
Ik huil de laatste jaren steeds minder (misschien de leeftijd ?), maar als ik huil is het meestal om mooie dingen, fijne dingen, lieve dingen die gebeuren. En dan trek ik me niet zoveel aan waar dat is. Thuis of op het gemeentehuis.
Ik denk dat huilen ook een soort conditionering is voor mensen, als iemand dood gaat is dat erg dus huilen. En ik vind dat ik best bij mezelf mag blijven, als ik huil voel huil ik en als ik het niet voel huil ik niet.
Wat nog niet wil zeggen dat ik met een stralend gezicht op een bruiloft zit hoor
_________________
In Frankrijk staat een huis :)