Lieve Ruth,
Dank voor je mooie illustratie. Ik weet nog of het makkelijker was. De spanjaarden hebben er tenslotte een eind aan gemaakt.
Het vervolg:
Volwassen worden
Vanaf jongs af aan creëren wij een illusie omdat wij het niet begrijpen. Wij worden gestraft voor dingen, terwijl wij aan het spelen en het ontdekken zijn. En we begrijpen dit niet. Ineens hebben spullen waarmee we spelen een “waarde” en worden ouders (en andere leraren) boos op ons. Dan wordt er naar ons geschreeuwd of krijgen we slaag. De boosheid wordt op ons losgelaten en wij trekken die persoonlijk aan omdat we niet beter weten. We kijken om ons heen en zien allemaal mensen die gekwetst kunnen worden. Wij zijn in onze jeugd afhankelijk van die mensen en denken dat zij alles weten. Zij zorgen voor ons, dus dienen wij hier dankbaar voor te zijn. Hoe kan dit als ze boos op ons worden? We leren dus al heel snel om te doen wat van ons wordt verwacht. En we leren alle regeltjes wat wel en niet goed is. Daarbij weten we vaak niet waarom dat zo is en nemen dan genoegen met het antwoord: nu daarom of omdat ik het zeg. Wij vinden dat oneerlijk, maar kennelijk is het niet anders. Soms proberen we zelf uit te zoeken of iets klopt en doen daarbij allerlei aannames. We gaan vervolgens op zoeken naar het bewijs en zullen dit altijd vinden. Hiermee ontstaan onze overtuigingen. Deze zijn dus vaak helemaal niet berust op de waarheid, maar op onze eigen aannames. Ik plaats van dus verder te spelen en te onderzoeken bouwen we één grote illusie op, waar we zelf steeds meer in geloven. We worden steeds meer een kopie van de mensen om ons heen en verliezen steeds meer onze onschuld, vrijheid en liefde. We leren steeds meer om angstig te worden (als we maar niet worden gestraft) en bouwen zo onze eigen gevangenis. Onze ervaringen zorgen steeds meer voor gedachte/emotie-koppelingen zoals angst, woede, verdriet en schuldgevoel. Als kind werden we boos en speelde een minuut later weer met iedereen. Hoe meer je hebt ervaren, hoe meer je gelijk wilt hebben en het kan niet anders dan dat je andere mensen en jezelf pijn gaat doen. Je bent gefrustreerd, je voelt je niet lekker, je hebt je dag niet, je hebt nog zoveel dingen die je moet doen, zodat je je gaat afreageren op anderen. Zijn het personen die krachtiger zijn dan jij, zal je het gaan af reageren aan personen die er geheel niets mee te maken hebben. En dat is nog niets vergeleken bij wat je doet naar jezelf. Je bent niet goed genoeg meer, je bent stom, je haat jezelf, je vind jezelf niet meer mooi, je vind je geen goede ouder meer en je voelt je eenzaam. Je reageert je af op je partner omdat je de opgestapelde emoties wilt uiten en je gelijk wilt halen. Je gaat discussies aan en en voelt je alleen maar goed als je anderen kunt overtuigen van jou gelijk. En je wordt nog eenzamer. Logisch want je scheidt jezelf steeds meer af van het geheel. Eenzaamheid is een gedachte die ontstaat omdat het ego uniek wil zijn. Ik wil de beste ….. worden van de wereld; ik wil dat iedereen tegen me op gaat kijken, zodat ik niet eenzaam meer ben. Als kind was je niet eenzaam, juist door deze illusie van het ego ontstaat de eenzaamheid. Als je weer tot in het diepe bewust wordt dat we allen één zijn, zien we dat er zonder ons ego niets overblijft. En niets is alles. Zo kan er geen eenzaamheid zijn, want we zijn alles. Slecht onze eigen illusie (de gedachte van een ik) houdt dat tegen.
Ons bewust worden van deze zaken kan ervoor zorgen dat we niet meer hoeven te lijden. Lijden hoort niet bij het leven, het is ons (aan)geleerd. Altijd gelukkig zijn is een mogelijkheid. De illusie van het ego kan ervoor zorgen dat je niet waardevol genoeg bent om altijd geluk te ervaren. We verdienen het toch om gestraft te worden? Niet dus. Als je om je heen kijkt zul je mensen zien die (soms) lijden. Ik zie echter ook mensen die nooit lijden. Zij genieten van het leven en het leven stroomt. En iedereen kan dit. Het is geen gave, het is het bewust worden van de illusie, van het spel dat je hebt leren spelen. Als je het eenmaal ziet begrijp je niet waarom je dat niet eerder hebt gezien. Het lijkt zo simpel dan allemaal. Maar wat je niet ziet kun je ook niet veranderen.
Nu oordelen we vaak over onszelf. We vinden dat we schuldig zijn en dat we soms straf verdienen. Elk geloof zit er vol mee. We proberen een ideaal te worden wat we nooit kunnen zijn. We proberen het iedereen naar de zin te maken en niet op iemands tenen te trappen. Intussen keuren we onszelf voortdurend af. Waarom denk je dat we het toestaan dat iemand misbruikt van ons maakt? Omdat we onszelf nog meer misbruiken. Voor sommige mensen kan het zelfs zo lijken dat het hele leven uit lijden bestaat. Het kan toch niet anders. Het overkomt mij allemaal. Je hiervan bewust worden kan je uit het lijden verlossen. Het is maar een droom die je droomt. Niets ervan is waar. Het is een ballon die je door kunt prikken. Zelfmedelijden brengt je niets verder. Je kunt het leven zien als een gevangenis, met lijden, angst en eenzaamheid of je kunt het leven ervaren als vrij om te gaan en te staan waar je wil, reageren uit liefde en beseffen dat alles één is. Je kunt leren om te accepteren van dat wat is. Want meer is er niet.
Wordt vervolgd…………….
|