Het vervolg Gisteren heb ik Atlantis van; Pamela Kribben gelezen en vannacht kreeg ik een droom, die in het waakbewustzijn vervolgde.
Het begon ermee dat ik thuiskwam (in een ander huis dan dit) en ontdekte dat kinderen lege flessen bij me stalen, ik vond dit niet kunnen, dus ging ik een van de kinderen achterna. Het is een heel lang verhaal en daar wil ik jullie niet mee vervelen, dus stip ik alleen de hoofdlijnen aan. Ik kwam terecht in een netwerk van kinderen, die onder supervisie van een grote baarddragende en op een moter voortbewegende grove man overal kleine diefstallen pleegden, die juist omdat het maar kleine bedragen betrof, lang onopgemerkt bleven. Niemand voelt zich slachtoffer als er wat lege flessen van je ontvreemd worden.! Totdat een van de kinderen volle flessen begon mee te nemen. Binnen de kortste keren werd de buit zwaarder en de mensen verontruster. Ik was ondertussen geïnteresseerd geraakt in de organisatie en keek vanaf de zijlijn mee. Bovendien was er een vreemde aantrekkingskracht richting de leider.(en andersom) De kinderen vonden me maar een vreemd mens, maar dulden me, als ik hun volgde op hun strooptochten. Toen een van de jongens achtervolgd werd door een man met een groot mes, ( dat hij overigens uit de woning van die man gestolen had) wist ik door me er quasi toevallig mee te bemoeien, escalatie te voorkomen. Daarmee kreeg ik er een vriendje bij. De kinderen begonnen me te beschouwen als uitkijk en buffer, bovendien konden ze, zonder dat de anderen het te weten kwamen, bij me uithuilen, indien nodig. De relatie met hun leider verdiepte zich en weldra deelden we tafel en bed. Ik begon me te bemoeien met de verkoop van de goederen, omdat bleek dat de opkopers woekerwinsten maakten en er voor de kinderen heel weinig overbleef. Dat ik me daarmee op glas ijs begaf, kwam niet eens in me op, ik was van toeschouwer, een deelnemer geworden in een criminele organisatie. Tenminste dat waren de woorden van de aanklager. Het proces stelde niets voor en mede omdat ik een blanco strafblad had, kwam ik er met een boete vanaf. Anders was het met mijn lover, die verdween achter de tralies. Toen ik buitenkwam wachtte de groep kinderen me op en volgden me naar de schuilplaats. Ik begon mijn schamele bezittingen in te pakken, met het idee huiswaarts te gaan. Daar kwam echter niets van, een levende muur van grote ogen en vastbesloten kinderen versperden de uitgang. Mijn vriendje( die ik gered had van de man met het mes) stapte naar voren en zei dat ze allemaal wilden dat ik bleef, waar moesten ze anders heen? Dus bleef ik en gooide de hele organisatie op de schop, stelde regels op en bracht structuur aan in het leven van de kinderen. Zo zorgde ik er o.a. voor dat er 3x daags voldoende eten was en schone hele kleren en beddengoed en er werd een onderwijzer aan getrokken. De zaak floreerde en weldra betrokken we een oud klooster, dat helemaal aangepast werd aan de eisen van deze tijd. Ik kwam in contact met een geestelijke die vroeg of ik nog wat ruimte in mijn huis en hart had voor een aantal dakloze jongeren. Dat had ik en binnen de kortste keren was het aantal jongeren verdubbeld. Ondertussen zou ik bijna vergeten waar dit bestaan op gebaseerd was, puur op diefstal. Met de dakloze jongeren, kwam ook een stuk inkomen binnen, een overheidssubsidie en ik begon me af te vragen of ik dat ook voor de anderen zou kunnen krijgen. Na wat getouwtrek met autoriteiten lukte dat en konden we onszelf goed bedruipen. In de kloostertuinen werden groenten, fruit en kruiden geteeld en het teveel werd verkocht. Elke avond stond de recreatieruimte open voor kinderen van binnen en buiten het klooster, er werd een kleine vergoeding gevraagd aan de niet bewoners en ook dat geld verdween in de gezamenlijke pot. Er werden lezingen, cursussen en workshops op velerlei gebied gegeven, er kwamen logeerkamers voor mensen die rust en of bezinning zochten en we werden een welvarende gemeenschap. Sommige kinderen konden zich hier niet in vinden, verlangden naar het avontuur en vertrokken, met de zekerheid dat ze te allen tijde terug konden komen en met voldoende geld om zich ergens te kunnen vestigen. Enkelen kwamen ook terug. Zo ook hun voormalig leider, mijn lover. Bevreemd stonden we tegenover elkaar, niets was nog als vanouds. Ik opende mijn armen en we vonden elkaar weer. Hij bleef en bracht een nieuwe energie in. Mars. Van oorsprong was hij smid en natuurlijk kwam er een smidse. Van heinde en verre kwamen de mensen om van zijn vakmanschap gebruik te maken, al denk ik dat er onder de vele vrouwen ook bij waren die kwamen om een blik te werpen op zijn gespierde van het zweet blinkende lijf, dat met zoveel zwing de zware hamer hanteerde. Eerlijk gezegd bleef ik daar zelf ook niet onberoerd onder. Ondertussen groeiden de kinderen op tot volwassenen en zij vlogen uit, met een stevig pak kennis, levenservaring en begrip en liefde voor anderen. Hun plaats bleef niet leeg, integendeel. Een bonte verzameling van allerlei gezindten, kleuren en afkomst bevolkten het klooster. Niet alleen dakloze kinderen, maar ook jongeren die de weg kwijt waren en hoopten hun leven van hieruit weer op poten te krijgen. Met hulp van boven en beneden, de liefde en aandacht van allen lukte dat bijna altijd. Namaste Annemiek
_________________ And then there were three...We started our group... Our circle of friends....And like that circle There is no beginning or end....
|