Lieve Samoeray,
Jouw weerzien van je kinderen roept bij mij veel op. Logisch ook. En als ik lees dat je je helemaal niet van ze vervreemd voelde, vind ik dat wel geruststellend. Want voor mij voelt het nu, na 3,5 jaar geen enkel kontakt, haast niet eens meer of ik nog moeder ben. Ik voel me geen moeder. Het lijkt zoiets abstracts, iets uit een vorig leven bijna, terwijl het toch gewoon nog maar 'pas' 3,5 jaar geleden is. Ik vraag me dus ook af, als ik ze weer zou zien, of ik me niet heel vervreemd en afstandelijk zou voelen. Ik voel ze nu ook niet, op afstand. De verbinding is alleen maar een weten van binnen, maar geen voelen.
Als ik lees dat je zoon mishandeld werd omdat hij jou niet kon vergeten, krijg ik de rillingen. Ik kan me zomaar voorstellen dat mijn kinderen ook op allerlei manieren uit hun hoofd gepraat wordt (en misschien wel erger) dat ze niet meer over mij moeten praten of aan mij denken. (Gelukkig hebben ze elkaar, denk ik dan, dat kan hij toch niet voorkomen.) En ik weet zelf maar al te goed hoe het is, als dat wat je nu eenmaal toch voelt, afgekapt, belachelijk gemaakt enz.enz. wordt. Dus dit roept niet al teveel vrolijks in mij op. Laat dat je er overigens niet van weerhouden om, als je wilt, meer te schrijven over het weerzien of over je gevoelens, want dit is iets van mij waar niemand anders verantwoordelijk voor is hoor.
Voor jouw kinderen en voor jou heel veel licht.
:idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea:
Liefs
Zonne-elfje
_________________ Reveal the Goddess in you
|