Lieve Bientje,
Ik kan me voorstellen dat je het verleden zou willen veranderen, want dan was Layla er nog.
Maar het verleden is wat geweest is.
Je hebt die deur niet expres open laten staan met het idee dan bezeerd Layla zich. (Ik neem aan dat ze zich bezeerd heeft) die deur stond open en er is een “toevallige” omstandigheid ontstaan, waarin ze zich heeft verwond.
Je kunt daar niks aan veranderen. Het helpt niet om daar wroeging over te hebben, daar verander je niks mee.
Volgens mij gaat het er nu om hoe je er nu mee omgaat.
Denk je met plezier aan haar terug, of blijf je je vervelend voelen omdat het jouw “schuld” is dat ze er niet meer is.
Blijf je je gewoon alleen maar verdrietig voelen of ga je kijken hoe je NU verder kunt gaan.
Het is een keus die bij jou ligt.
Natuurlijk moet je eraan wennen dat ze er niet meer is, en je mist haar, dat kan niet anders, na 14 jaar.
Maar wroeging helpt niet. Haar niet en jou niet.
Het is niet makkelijk om dat los te laten, we hebben geleerd om schuld te hebben aan een situatie en het is toch wel nieuw om te denken “dit is wat het is”. Wat er gebeurd, is dat iets toevoegd wordt aan ons leven, we kunnen ervan leren, en de volgende keer een andere keus maken (bv de deur niet open laten staan, of andere maatregelen nemen).
Ik denk dat dat leven is, keuzes maken, consequenties zien en de volgende keer andere keuzes maken en weer andere consequenties zien. Soms zijn de consequenties even verdrietig, een andere keer zijn de consequenties vrolijkheid.
Maar dat kun je alleen leren door het mee te maken.
Het is een beetje een lang verhaal geworden en een beetje warrig denk ik, ik heb wat moeite mijn gedachte op papier te zetten, en als je het niks vindt, je weet waar de prullenbak is ;)
Veel sterkte voor jou in een stukje leven wat even moeilijk is
.
Liefs,
Yolleke
_________________
In Frankrijk staat een huis :)