LICHTWERKERSFORUM

Ik wil hier even mijn grote dankbaarheid uiten voor een situatie die me eerder deze week is overkomen.
Ik verblijf momenteel bij mijn vriend die in Amerika is voor zijn afstudeerproject.

Even een kopie van het stukje tekst dat ik er al over had geschreven in mijn reisverslag:

Nadat we nog een mooie en rustige detour (=omweg) hadden gemaakt door een ander gebergte, The Green Mountains, kwam het moeilijkste stuk van onze terugreis. We zaten namelijk juist enkele miles op de Interstate tot we ineens een heel raar geluid hoorden en de auto begon te schudden. Oskar had de auto vlug aan de kant van de weg gezet en stapte uit om te kijken wat er aan de hand was: een flat tire. Gelukkig was het geen klapband maar een klein lek waardoor we rustig tot stilstand kwamen. En een geluk bij een ongeluk dat we juist op een snelweg zaten en niet meer in ‘the middle of knowwhere’. Toen Oskar juist bezig was om de reserveband uit de auto te halen om die te verwisselen met de lege achterband, zag ik ineens dat er een auto achter ons stopte (thank god, some help!). Het was niet een gewone auto, maar een soort van takelwagen. Helaas heb ik daar geen foto van, maar daar denk je natuurlijk niet aan op zo’n moment, dat realiseer je je pas later als de situatie weer okee is. De chauffeur was zo aardig om zijn cell phone te lenen om een towing service te bellen. Ik had ineens een helder moment (blijkt weer hoe rustig en helder ik kan denken soms in hachelijke situaties) door de opmerking te maken dat Oskar in zijn GPS misschien een takelbedrijf kon vinden in de buurt. Die chauffeur reed zelf in een takelwagen, maar hij had al een caravan achterop staan en moest bovendien een andere kant uit. Nadat we het takelbedrijf hadden gebeld, vroeg Oskar aan die chauffeur wat we hem schuldig waren. “Just smile, that’s all.” “I am glad that I can help someone in trouble.” Over Amerikaans hospitality gesproken! De takelwagen reed Oskar zijn geliefde Volvo naar de dichtsbijzijnde garage. Gelukkig kwamen we daar net op tijd aan, want de garage ging over een half uur sluiten (het was inmiddels al half 9 in de avond). Nog een geluk erbij dat ze de band die we nodig hadden op voorraad hadden. Daarbij viel de rekening voor het wegslepen en de band verwisselen niet zo hoog uit, al was dat natuurlijk onze minste zorg op dat moment. We wilden graag dat we onze weg konden vervolgen, want we moesten immers nog een heel eind.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik toch heel veel bedankjes (voor al het ‘geluk bij een ongeluk’ zoals Oskar dat zo mooi uitdruktte) en schietgebedjes in gedachten heb opgezegd, nadat we ineens langs de kant stonden met onze lekke band. De chauffeur van de takelwagen die ons kwam wegslepen, maakte nog een treffende opmerking tegen mij: “Now you have seen the good and bad things from America...”.

Zoals ik hierboven ook beschreven heb, heb ik echt heel vaak *bedankt* naar Boven gepreveld, wie weet wat er had kunnen gebeuren...

Heel veel dankjewel-Licht voor alle lieve, behulpzame Engelen en wie nog meer geholpen hebben, zodat de situatie zo liep zoals ie is afgelopen.

:idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea:

Dankbare Waterdruppel