Toen ik gisteravond dit topic las en de wanhoop tussen de letters door, van een moeder, die bij zichzelf uitriep: help, wat heb ik nu weer fout gedaan? Zag ik tegelijkertijd de dochter, die iets wilde laten weten, zodat de ongerustheid, van waar en met wie is ze?, zou worden weggenomen. Daarbij uit het oog verliezend, dat juist daardoor het probleem alleen verschoof, van die van angst voor het lot van de dochter, naar de gemoedstoestand van degene waarbij ze verbleef. Immers, de dochter heeft allang bewezen, dat ze in staat is, om haar boontjes te doppen, maar is ze opgewassen tegen de ideëen die een of andere malloot zich in het hoofd haalt. Soms is onzekerheid de hel, maar andere keren een zegen. Hoeveel zorgen maakt de mens zich achteraf? Als het verhaal verteld wordt, in de warmte en veiligheid van het ouderlijk huis, Mijn God, als ik dat had geweten!!!! Maar God zorgde wel dat je van niets wist, nou ja, op dat vreemde gevoel in de buik na dan! Daar zit dat ene plekje, waar grote mensen hun aanhechtingspunt hebben zitten, met iedereen aan deze kant van de sluier. Zo af en toe worden de verbindingen gecontroleerd om te kijken of ze nog intact zijn. De ander wordt dan ineens een eindje terug gefloten, zo van even bewust worden, dat je niet alleen vriend bent, maar ook een zekere morele verantwoordelijkheid hebt af te leggen. Joehoe ben je daar? Okay dan en de lijn kan weer gevierd worden. Vanuit een groter perspectief is er ogenschijnlijk niets aan de hand, want kijk eens op een landkaart naar Indonesië? Wat je ziet is gewoon een verzameling eilanden en eilandjes, met een hoop water. Pas als je in gaat zoomen onderscheid je details, oplichtende plekken, waar steden zijn en plekken groen, waar de jungle heer en meester is. Met nog een draai aan de telescoop, zie je mensen en dieren, op weg van en naar een onbekend iets, voor de toeschouwer dan, hee. Zelfs als je een hele dag een zón mens zou volgen, weet je nog geen duizendste % van alles wat er te weten is over dit hoogstaand schepsel. Huis, baan, relaties, krijgen allemaal een fractie v.e sec aandacht, want we willen dieper, waar is die persoon bang voor? Voor wie? Hoe behandelen zijn/haar kinderen en collega's hem/haar. Zelfs als je je levenslang zou kijken, zou je niets meer weten dan nu, jammer? Ligt er maar aan waarom je inzoomt! Zoek je naar voor jou herkenbare situaties? Denk je iets te leren van het kijken naar? Of weet je het eigenlijk niet? Kun je accepteren dat die persoon een onbekend eilandje, op een eiland, temidden van miljarden anderen eilanden is? Kun je dat lijntje naar die persoon loskoppelen van je gordel en weten dat het goed is, ook zonder die controle van jou? Kun je je dochter of zoon, zien als een eilandje, dat voor enige tijd, door de navelstreng, als een schiereiland met je verbonden was? En weet je dan ook dat op het moment dat die navelstreng doorgesneden is, dat eilandje weg begint te drijven, op weg naar weet ik veel? Kun je accepteren dat anderen alleen dat eiland zien, maar niet de oorspronkelijke ligging van het hart dat daar klopt? Je zult wel moeten, want op deze hele wereld zijn geen touwen genoeg, om een op drift geslagen eiland te verbinden met het vaste land, het moederland. Daar waar jij je ongerust zit te maken om de dag van gisteren. Jammer, want daardoor mis je de lol van vandaag. Maar okay, ik ken het, ik ben ook maar een mens.
_________________ And then there were three...We started our group... Our circle of friends....And like that circle There is no beginning or end....
|