Ik denk lieve schat, dat dit niet alleen van deze tijd is, maar iets dat elke generatie weer gebeurt.
Nou ja, niet elk kind is een avonturier en niet elke ouder afgestudeerd in drama.
Dat lijntje is heel dun hoor!
Het verschil tussen avontuur en drama.
De pijn is er niet minder om, dat zeker niet, maar het weten dat grenzen er alleen maar zijn, om tegenaan te schoppen, maakt het wellicht wat gemakkelijker.
Stel je voor dat je als moeder een cirkel trekt waarbinnen je kind moet blijven, waar zijn ze dan het meest te vinden?
Juist aan de rand, of net over de cirkel.
Zeg nu eens; the world is yours!
De expansiedrang, is geminimaliseerd, omdat er geen verboden (dus geheimzinnig, avontuurlijk, of ronduit gevaarlijke gebieden zijn)
Zo zie ik nog de moeder staan huilen, omdat haar ketelbinkie naar zee ging en stoer zoals ie was, geen afscheid van zijn moeder wilde nemen.
En zie ik nu jongens naar Aghfanistan( en meiden) vertrekken, wiens grootste zorg twee jaar geleden nog hun acné was.
Natuurlijk zijn er gevaren, maar voor hen is er geen verschil tussen de Xbox vijand en real life.
Sterker nhog.
Stel dat zón jongen als Felix( dag schat) is afgewezen door een meisje/jongen.
Dat brengt verdriet met zich mee, logisch toch?
Stel dat hij tegen moeder zou zeggen wat eraan scheelt.
Zegt moeder, ach jungske, maar ik hou toch van jou!
Tje, daar zat ie nou echt op te wachten.
WEG MA, moeven, toch?
Eigenlijk kun je ze het best laten gaan, daar waar het avontuur lokt, geef ze goede schoenen( lees basis) mee en zegen ze;
Het ga je goed kind, ik zie je wel weer een keer, hetzij nu, hetzij later.
Inloggen
V&A
Zoek
