|
Zaterdagochtend en ik loop door mijn huis. Het huis waar ik eigenlijk al 4 jaar in woon, maar sinds 4 maanden echt omdat ik in mijn lichaam woon. Uit mijn lichaam komt een kilte weg. Kilte van mijn jeugd... Een koude, een grote koude. Er is zoveel angst uit mijn lichaam weggekomen, zoveel blinde angst en paniek.
Alsof ik een identiteit probeer weer te vinden. Ik kan geen identiteit vinden geworteld in het oude. Het lukt mij niet om daar een identiteit terug te vinden van mijzelf.
Ik wou alles wegduwen van mijn Thuis hierboven, de pleiadische ruimteschepen. Doen alsof het niet bij mij hoort, geen deel is van mijzelf. Dat is niet goed. Ik voel mij eenzaam nu ik hier Thuis kom in mijn lichaam en alles dat ik herinner van Thuis, de ruimteschepen en de transformatieruimtes. Zulke bewuste herinneringen. Waarom zijn ze zo bewust ? Waarom doe ik eigenlijk zo mijn best om ze weg te duwen ? Om te zijn zoals ieder ander zonder herinneringen.
Vermoeid type ik met slappe handen op mijn toetsenbord. Teneergeslagen vallen mijn handen telkens neer. Laat maar los al die oude spanning. Mijn lichaam is moe. Mijn keel is moe. Ik haper nog met praten.
Waar is mijn thuis ?
Van waaruit ben ik geboren ?
Het is nu goed hier. Mijn lichaam geneest goed, alleen heb ik het verder te genezen. Een diep verdriet stijgt op, het begint bij de aarde en gaat langs mijn ruggengraat omhoog. Dit is Thuis hier, dit is voortaan mijn Thuis, mijn lichaam. Slechts 3 setjes kleding die ik kan combineren. Altijd koude voeten. Nog niet helemaal goed kunnen zien, horen.
Ik ril. Alle wegen naar mijn thuiswerelden toe zijn afgesneden en ik wordt geconfronteerd met mijn lichaam dat okay is en mijn thuis aan het worden is.
Voorzichtig ga ik met opgetrokken knieën op de bank zitten en leg mijn handen om mijn knieën en zet mijn rug recht. Er kan niks meer gebeuren, ik kan niet meer aangevallen worden. Het is rustig hier. Voorzichtig mag ik bewegen. Er is geen mogelijkheid meer om terug te gaan naar mijn thuiswerelden, ik zal voortaan hier leven. Mijn ogen doen nog pijn. Uit mijn keel stijgt een dichtgeslagen iets op dat er uit wil. Mijn handen ontkrampen nog. Rustig maar, er is geen pijn meer in mijn lichaam, het is veilig om er in te zijn. Okay, het is goed zoals je bent. Er is genoeg te eten voor mij, genoeg te drinken om op krachten te komen. het is goed dat ik er ben.
Laat mijn hoofd maar los, laat het maar los, al die onzin. Ik wil opnieuw geboren worden in mijn lichaam, ik wil er verder mee, met alles dat ik heb meegemaakt en alles dat ik heb meegenomen. Een warme moeder zal ik nooit vinden waaruit ik geboren ben. Een vader zal ik niet kennen. Alleen mijn huidige Thuis in mijn lichaam met alle thuiswerelden in mij. De eenzaamheid in mij over thuis. Thuis is nu hier. Ik ben nu veilig hier.
Kimm
|
Inloggen
V&A
Zoek