|
Hallo lieverds allemaal,
Het is een acht dagen geleden dat de kinderen na zo'n veel jaren contact legde en bij me geweest zijn, ik heb heel veel om over na te denken. En we hebben veel gesproken over mijn verleden en het verleden mijn kinderen. Het was erg emotioneel voor ons allemaal en er kwam bij ons een hoop los aan emoties van lachen en een traan. Maar wij weten nu alle drie dat wij van toen onze wonden kunnen gaan laten helen binnen het nu.
Ik wil dit ook graag met jullie delen lieverds.
Ik was op mijn 15 jaar getrouwd met een lieve man. Ik wist dat hij ziek was, hij had de ziekte van Betref een erfelijke en pijnlijke ziekte. Mijn man vergroeide helemaal. Ondanks dat wij wisten dat zijn ziekte erfelijk kon zijn wilde we toch kinderen, Het eerste kind werd geboren en wij hielde veel van het kind. Mijn eerste kind, was een jongen, hij was met een keizersnede gehaald omdat hij zwaar was, het baby'tje woog 12 pond bij de geboorte en ik was niet zo groot van stuk, dus had ik mijn kind niet kunnen baren op de gewone manier. Wij voelde ons erg gelukkig met ons kind.
Mijn man werd steeds zieker en ik moest hem steeds meer uit bed helpen, morgens had hij het meeste pijn. Mijn man ging weer voor controle omdat de beugel die hij rondom zijn borstkas droeg de huid steeds meer beschadigde. Het bloed onderzoek wees uit dat hij verder leed aan Leukemie. Het ziekenhuis kon hem niets meer bieden. Ons werd veel later medegedeeld, toen ik zwanger was van het tweede kind, dat het erfelijk was. Mijn zoontje die toen bijna vier jaar jong was zat in zijn laatste stadium met mijn man. Ik gaf mijn beroep als verpleegkundige op en hielp mijn man met zijn bedrijf verder. De dag toen hij niets meer kon, besloten wij het bedrijf over te geven aan vrienden. Ik had twee mensen ziek op bed liggen. Wij zijn naar een andere woning gegaan waar ik hun nog beter kon verzorgen, we gingen naar een gelijkvloerse woning, De huisarts vond het voor mij emotioneel en fysiek te zwaar en kwam met en voorstel om mijn man en zoon naar een verzorgingshuis te laten gaan om dat ik ook zwanger was van een tweede baby en vond dat ik mij daarop meer moest gaan richten. Ik begreep niet dat de huisarts met zo'n voorstel aan kwam zetten en ik ervaarde deze uitspraak als koud en kil, gevoelloosheid. Hoe kon ik mijn geliefde wegstoppen naar een verzorgingshuis? Dit kon ik niet verdragen en ik wilde er niets over horen of weten. Ik had hulp middelen kunnen krijgen, maar ik wilde het huis niet zo ingericht hebben als een ziekenhuis. Ik kocht een extra groot bed om mijn man en mijn zoon bij elkaar te hebben om ze te kunnen blijven verzorgen. Het was niet makkelijk voor mij, maar mijn liefde voor hun was groot en het zorgde ervoor dat ik deze taak afmaken kon.
Mijn moeder, die ook een gave had en ik openlijk met haar spreken kon {niet waar andere familieleden bij waren} Vertelde mij dat zij mijn geliefde kwam halen als zij overleden was. Een aantal maanden daarvoor had zij een droom gehad dat zij kwam te overlijden. In die periode had mijn moeder een longontsteking gehad en leed al jaren aan trombose. Ik kon niet accepteren dat zij kwam te overlijden, ze was 47 jaar jong en ze had nog een half leven voor haar liggen. Ook begreep ik niet dat zij niets meer tegen haar trombose wilde doen. Misschien kan ik haar gevoelens nu beter begrijpen.
Zij overleed en een week later ging mijn man. Met mijn zoon was het een kwestie van paar dagen. Mijn zoontje vroeg naar me en vroeg of hij nog heel even op mijn schoot mocht zitten, terwijl ik hoog zwanger was van mijn dochter waar ik niet echt open voor staan kon omdat ik nog zoveel in beslag genomen werd door mijn geliefde die mij achter aan het laten waren en mij nog zo hard nodig hadden. Ik had gehoopt dat als alles achter de rug was ik voor mijn kleintje open kon staan haar die ik onder mijn hart van liefde droeg. Ik nam mijn zoontje op schoot. Ik kon zien dat hij veel pijn had, maar zijn glimlach was bijzonder. Hij keek me aan en vertelde dat Oma naast hem stond en hij mee mocht gaan met haar om te gaan helen. Maar voordat hij mee ging vertelde hij aan me “Och wat heb ik een lieve mama, ik heb nog nooit zo'n lieve mama gehad. Ik kom later weer bij je hoor mama”. En zo stierf mijn zoontje in mijn armen en zo heb ik een tijdje met het levenloze lichaampje op mijn schoot gezeten, niet meer weten wat ik voelen moest. Niet zeker weten of hij overnieuw zou incarneren in een volgend leven. Ik had niet durven dromen dat zijn zieltje bij me terug zou komen. Het ene kindje moest nog geboren worden en haar hartje klopt in mijn lichaam door en het andere kindje stierf in mijn armen en werd terug gegeven aan het universum.
Na het overlijden van mijn geliefde, vluchten ik weg om mijn gevoel de baas te kunnen worden. Toen mijn dochter geboren was, dacht ik aan mijn man en zoontje en moeder. En dacht”Konden zei maar zien dat ik een dochter geboren had” Mijn kraambed begon te trillen en een verpleegster die bij me stond vroeg of ik mij goed voelde, ik zei dat ik het een beetje koud had en vroeg om een extra deken. Ik kon niet tegen haar vertellen dat mijn bed spontaan trilde en de energie op me af voelde komen wat ik herkende. De verpleegster gaf mij een extra deken en was bang voor kraamvrouwenkoorts. De verpleegster ging weg en mijn moeder verscheen aan mijn voeten einde. Ik begreep meteen wat zij mij probeerde duidelijk te maken in mijn kinderjaren, van wat ik zag als leven en niet dood. Ook mijn moeder was niet dood maar levend. Zei vertelde mij aan het kraambed. “Je hebt nu nog angst voor mij en daarom blijf ik hier aan je voeteneinde staan, ik zal drie keer verschijnen en je vertellen hoe het zal gaan met je dochtertje. Zij verscheen drie keer aan mijn kraambed, totdat mijn angst verdwenen was en ik open stond van wat zei mij vertellen wilde. Mijn moeder vertelde aan me “dat ik het nog heel moeilijk krijgen zal bij het opvoeden van mijn kleintje, maar dat ik het uiteindelijk zal halen”.
Toen mij dochter geboren was bleef ik gespannen. Mijn dochtertje werd geboren met anorexia, zij weigerde borst, fles en andere voedsel. Zei groeide op en nam mij het vaak kwalijk dat ik haar geen vader gegeven had. Vaak moest ik mijn dochter oplaten nemen omdat zij zichzelf bleef ondervoede. Daarbij kwam dan nog door dat zij zichzelf bleef ondervoedden er een achterstand op trad, waardoor zij op school niet mee kon komen. Toen zij zes jaar geworden was, kon ik het even niet meer aan en ging naar hulpverleners om te zien of ik iets tegen deze anorexia kon doen, Ik bleef alleen zitten met dit proces. Vriendschappen kon ik met mensen niet aangaan, laat staan een nieuwe relatie. Mijn aandacht ging volledig naar mijn dochter. Ik moest mijn dochter tijdelijk uit huis plaatsen omdat ik tot rust komen moest en niet de taak als moeder kon afmaken. Toen ik tot rust kwam en ik tien jaar later voor de tweede keer trouwde kon ik mijn dochter, naar huis laten komen, omdat zij dachten dat mijn dochter naar de anorexiakliniek kon gaan voor een onderzoeken om te kijken of zij geholpen kon worden en wilde ook weten of het een fysieke oorzaak had. De kliniek konden haar niet helpen omdat zij te jong was. Fysiek was er niets aan de hand, alleen dat in haar hersentjes het taal communicatie gebied beschadigd was. Toen zij definitief thuiskwam en ik mijzelf weer onder controle had en mijzelf weer in de greep had als moeder besloot ik haar voorgoed af te helpen van deze nare kwaal. Ik legde het voor aan de huisarts en hielp hij mee bij mijn proces om mijn dochter te helpen, wat hadden wij te verliezen, niets toch. Mijn dochter was in een leeftijd waar zij haar situatie een beetje kon begrijpen. Het heeft ongeveer negen maanden geduurd dat ik haar uit die situatie had. Een keer probeerde zij het nog uit om terug te grijpen naar deze ziekte, maar zij besefte dat ik als moeder hard kon zijn en terug greep naar de therapie die ik haar voorschreef.
Mijn derde kind was inmiddels ook geboren. Ik zag ruim vijf jaar van te voren dat ik nog een kind mocht ontvangen en kwam behoorlijk in opstand. Het was voor mij genoeg geweest. Avonds mediteerde ik altijd en zag ik een kinderhoofdje in het kaarslicht verschijn. Ik dacht er niet over na, het was een waarneming waar ik niets mee hoefde dacht ik. Ik zag wel eens vaker iets gebeuren en deed er dan niets mee. Totdat ik een droom kreeg. Ik zag dat ik een kindje tussen mijn benen had staan, die zich net staand kon houden op zijn teentjes en zich vast hield aan de salontafel rand. Het peutertje had witte sokjes aan. Een lichtblauw blouse en het zelfde blauwe korte broekje. Een zomer pakje. Hij had blond haar en bruine ogen, wit huidje met rosse blos wangetjes. Ik wilde geen kinderen meer. Het deed mij al genoeg pijn om mijn kinderen zo te zien worstelen en kwam al bij deze gedachte in opstand van wat zal dit kleintje lief mankeren? Nee ik had er schoon genoeg van als moeder, om kinderen ziek te zien. Vlak naar een zware buik operatie raakte ik zwanger, ik moest onder controle blijven in het zelfde ziekenhuis. Omdat ik een leeftijd had bereikt waardoor ik een vruchtwaterpunctie moest doen, omdat het risico aanwezig was om een kindje te krijgen met open rug. Ik vertelde aan de gynaecoloog dat ik niets voelde aan complicaties op dit gebied en vertelde hem van wat ik wist. Hij schreef het op en wilde kijken of ik gelijk had, zomaar voor de grap. Wat hebben wij gelachen toen de waarnemingen juist bleken te zijn. De arts bleef volhouden dat de uitrekeningsdata op 18 zou zijn en ik bleef vol houden op de 21e. En dat het om vier uur middags geboren zou worden. Dit gebeurde ook, naar een zoop serie van medisch centrum west. Mijn kleintje kwam ter wereld met een knipoog, wat een dotje. Hij groeide op en ik kon voor het eerst kind met kind zijn. Het peutertje leek sprekend het peutertje uit mijn droom die ik had beleefd. Toen ik het zo bezig zag met spelen en hij dit merkte, kwam hij naar me toe. Hij was bijna twee jaar jong en vroeg of hij bij mij op schoot mocht zitten, ik nam hem op schoot en hij bracht zijn kleine handjes naar mijn gezicht en hij keek me aan en zei “wat heb ik een lieve mama, ik heb nog nooit zo'n lieve mama gehad als jij en ik heb alleen maar een beetje geslapen en ik ben terug gekomen naar mijn mama” Ploep en daar gingen mijn tranen, rollend over mijn wangen en wist niet hoe ik het weg slikken moest. Ik legde de foto's van mijn kinderen naast elkaar en zag dat er uiterlijk geen verschil was tussen het ene kind wat ik terug gaf aan het universum en het kind wat nu bij me gekomen was Ik ging scheiden omdat mij man mij geestelijk en fysiek mishandelden. Mijn dochter nam zijn voorbeeld over en bracht het ook in de praktijk en zo verloor ik mijn kinderen uit het oog. Ik mocht geen contact hebben met mijn kinderen, maar bleef ze voelen dat ik ze toch weer kreeg te zien als de tijd rijp was, ik wist alleen niet wanneer het zou gaan gebeuren.
Keer op keer zag ik mijn beide kinderen terug komen en dan toch bijna geen hoop meer hebben dat ze terug zouden komen? Ik wist dat het voor de kinderen een lange tijd zou duren en van mij vervreemde konden. En mij aan zagen als een vreemde vrouw. Elke avond sprak ik innerlijk met mijn beide kinderen en vertelde hun dat ze moed moesten houden en dat het goed zou komen en dat ik later voor hun zorgen kon, op de juiste tijd en op de juiste plaats.
Ik zag innerlijk hoe mijn kinderen benaderd werden door zijn familie. Mijn dochter wilde naar mij toe komen en werd door mijn schoonvader in alle hoeken van het huis geslagen, omdat zij iets vertelde en om hulp vroeg. Zij ging terug naar mijn ex man en werd daar op dezelfde manier behandeld en haar vraag werd beantwoord met een pak slaag. Mijn zoontje zag ik het zelfde lot ondergaan, dat als hij me niet uit het hoofd zou zetten, kreeg hij die zelfde behandeling, een pak slaag om het af te leren. Ik bleef steeds weer innerlijk zien hoe ook mijn zoontje mishandeld werd omdat hij maar een biologische moeder heeft en ook al hadden wij geen contant meer, hij kon mij niet vergeten. Hij werd naar een blinde instituut gebracht, omdat ook hij leerplichtig was, het was een spontaan en vrolijk kind. Maar ik voelde dit steeds minder worden. Avonds als ik innerlijk mijn beide kinderen een kusje gaf op hun wangen en hun een goede nacht wenste nam ik waar dat mijn zoon niet meer thuis woonde, maar op een plaats voor moeilijk opvoedbare kinderen.
Tijdens de scheiding leerde mijn ex-man een andere vrouw kennen en deze nieuwe partner van mijn ex-man nam drie kinderen mee uit haar vorig huwelijk, mijn dochter werd aan de kant geschoven en mijn zoontje als psychisch probleem kind. Mijn ex-man vertelde aan de rechter dat ik mijn zoontje van anderhalf jaar pornofilms liet zien en dat ik regelmatig seks met het kind beleefde. Hij zat nog niet op school. In die periode zag ik mijn zoontje een keer per veertien dagen een uurtje. Hij kon de video's bij de rechter niet tonen en nam de kinderbescherming mee en ook deze kon geen films thuis vinden. Verder werd mijn zoontje bekeken door een kinderpsycholoog en deze nam tekeningen mee naar de rechter en hij moest opmaken of het tekeningen waren die afweken. De kinderbescherming zag duidelijk dat het tekeningen waren die over seks en geweld gingen. De rechter gaf de kinderbescherming en de psycholoog ongelijk. De rechter zag dat het geen tekening waren die gemaakt werd door een kind van anderhalf jaar oud, maar van een kind wat ruim zes jaar oud was, het waren tekeningen van een kind met huisje beestje boompje. Mijn ex-man probeerde mij te raken door snel een andere vrouw te nemen, Mijn kinderen werden uit elkaar getrokken en mijn dochter mede verantwoordelijk gesteld voor mijn daden en de echtscheiding die ik in het ziekenhuis was aangegaan, door mijn ex-man. Mijn dochter was nog maar 11 jaar jong . De rechter was boos op de instanties omdat zij het spel mee speelde met mijn ex-man en mijn ex-man kreeg flinke boetes, voor zijn leugens, dit heeft kennelijk niet veel geholpen. Hij wist toch mijn beide kinderen uit elkaar te trekken.
Vorige week Zaterdag, zag ik mijn kinderen voor het eerst terug en zij kwamen met deze verhalen en ook kreeg ik te horen dat zij voelde dat ik aan hun dacht en dat gaf hun moed. Het jongste kind had gehoopt dat ik hem kwam verlossen toen hij twaalf jaar werd en wist niet dat ik nog zieker geworden was intussen. Soms wilde ik mijn kinderen niet zien omdat ik hun niet aan kon doen dat ik niet volledig hun meer verzorgen kon. Och wat een lieverds zijn het toen zij er waren en ik ze te zien kreeg en zij zoveel begrip toonde voor mij situatie. Zij keken niet als kinderen waar een moeder als ik niets voor hun betekenen kon, zij keken op een manier dat ik er mocht zijn als moeder die ik van binnenuit ben. We hebben de afgelopen week veel gesproken en ik ga overnieuw bekijken hoe ik mijn beide kinderen kan helpen. Mijn kinderen bevestigde mijn waarneming en als ik mijn moed even liet zakken, ook hun in zo/n bui zaten van geen hoop meer hebben. Mijn kinderen wilde weten hoe zij waren en hoe ik hun als mijn kinderen zag. Er werd veel opgerakeld en veel verteld en soms lieten wij gewoon even onze tranen gaan.
Och lieverds, wat ben ik opgelucht. Ik was eerst bang voor de confrontatie met mijn beide kinderen. Maar nu kan ik zeggen, Ppppffff wat ben ik opgelucht en mijn kinderen ook. En dit was maar een klein deeltje wat bij mij naar boven kwam.
Voor dat mijn kinderen weg gingen vroegen zij of ik nog boos was op hun papa{ Mijn dochter werd door mijn ex-man wettelijk herkent}, ik kon alleen maar zeggen, nee lieverds, ik ben niet boos op jullie papa's ik voel mij alleen maar verdrietig, omdat mijn dochters vader overleden was en dat de andere papa mij niet bezitten kon en dit op zo'n manier gebeurt is en ik geen andere uitweg zag om een zelfmoordpoging te doen omdat hij mij binnen het huwelijk ook mishandelde en verkrachte. Ik durfde toen niet eerlijk te zeggen tegen de rechte wat hij allemaal met mij deed. En vertelde hun dat ik geen partner meer wilde en bang was voor herhaling en besloot om mijn verdere leven alleen te blijven, totdat Karel binnen mijn leven kwam en mijn angst kon leren overwinnen.
Ik voel dat ik iets heel belangrijks overwonnen heb en dat is geen angst meer hebben hoef voor mijn ex-man en er weer durven zijn voor mijn beide kinderen.
Maandag gaan wij verder wettelijk bekijken hoe wij het jongste kind helpen kunnen, mijn dochter heeft een leuke flat en is zelfstandig en zij red zich zelfstandig heel goed. Mijn zoon zit nog onder strenge toezicht van mijn ex in een tehuis. Mijn dochter liet haar weg jagen bij haar broer en mijn zoontje toonde jarenlange moed om te blijven zeggen tegen zijn vader en zijn vrouw dat hij maar een vrouw moeder kon noemen de vrouw die hem gebaard had. Dit was de reden waardoor mijn ex-man hem niet meer aankon en hem uit huis plaatste. Ook al is hij uit huis geplaatst en probeerde mijn ex-man en zijn familie het af te dwingen om niet meer aan mij te denken, wilde hij hem ook niet naar me toe brengen of mij op de hoogte houden dat het niet goed ging met onze zoon, terwijl wettelijk was vast gelegd dat mijn ex-man mij wel op de hoogte moest houden als het niet goed ging. Mijn zoon hoopte dat hij via deze weg van uit huis plaatsing mijn ex-man hem naar zijn moeder liet gaan. Maar als hij zijn zoon niet kon bezitten dan niemand niet. Hoe maak je kinderharten tot een hel, in echtscheidingen situaties, plaats gewoon onschuldige kinderen er tussen en gebruik hen als boks bal, walgelijk gewoonweg .
Ik besef nu de afgelopen twee dagen dat ze bij mij geweest zijn en ik heb hierdoor veel van mij af geschreven en kan nu zien dat ik geen slechte moeder geweest ben voor mijn kinderen. Ik had het alleen toen en beetje anders moeten doen.
Veel liefs en een warme groet van Samoeray.
|
Inloggen
V&A
Zoek
