Dank jullie wel, voor alle lieve woorden en gedachten. 
:roll:
Ik wil proberen, hier te verwoorden wat en waardoor eea gebeurde.
Liefde is een prachtig iets, het kleurt de wereld, laat je hart zingen en vormt de kern van het bestaan.
Liefde is ook het meest gewenste item ter wereld en eigenlijk zou je verwachten, dat er maar een soort liefde bestaat.
Toch begin ik daar aan te twijfelen, omdat:
Ik heb een groot hart, dat openstaat voor iedereen en alles, mensen voelen dat en delen graag mee.
Mijn man daarintegen, kent maar een liefde en dat ben ik.
Klinkt misschien een beetje overdreven, maar echt, dat is het niet.
Zijn liefde voor mij is als een laserstraal, heel direct, heel intens, maar ook heel begrensd.
Hij wil mijn liefde ook niet delen en voelt dat als een bedreiging.
Iemand, die mij lieverd noemt, brengt angst om mij te verliezen met zich mee.
Die avond, hadden we woorden gehad, ik ging er niet te diep op in, want in mijn ogen, stelde het niets voor.
Ger bleef echter door gaan, ook toen we al in bed lagen.
Ik vroeg me af, wat hij me spiegelde, maar kwam er niet uit.
Het waaide enorm hard en de deuren rammelden.
In gedachte, visualiseerde ik een gouden koepel om ons huis, met daarin een zilveren, om de slaapkamer.
Toen ineens, kreeg ik geen lucht meer en met de stem van Ger op de achtergrond, begon ik te hyperventileren.
Mijn hart sloeg op hol en klonk als kerkklokken op zondagochtend.
Ik kon wel in, maar niet uitademen en mijn benen begonnen te trillen.
Shaken, liever gezegd.
Mijn buik krampte samen en ik vloog overeind.
Het gaat niet goed, kon ik nog uitbrengen, toen ging mijn mond en mijn armen ook meedoen met shaken.
Gevolgd door Ger, strompelde ik naar beneden.
Hartaanval, epilepsie, of gewoon hysterie?
Ik wist het niet, maar voelde me o zo bang.
De angst kon ik geen naam geven.
Niet de angst om dood te gaan, misschien angst voor de begrenzing?
Enfin, de huisartsenpost gebeld en toen ze met mij de symptomen naliep, besefte ik wel, wat het zeker niet was.
Een paar koppen thee, deden kleine wondertjes en we zijn naar bed gegaan.
Ik had gezegd na een uur nogmaals te bellen en ik was warempel in slaap gesukkeld.
Om 6 uur s'morgens belde ik nogmaals en viel daarna in een diepe slaap.
Ik werd gebroken wakker.
Alle spieren deden pijn en een diepe vermoeidheid had bezit van me genomen.
Het heeft iets voorgoed veranderd, maar wat?
Ik kan het nog geen naam geven.
|
