LICHTWERKERSFORUM

Daar zit ik midden in. Na de laatste EMDR sessie kom ik nog niet verder met mijn fysieke lichaam. Ik krijg telkens door dat ik gebruik moet maken van het natuurlijk herstelvermogen van mijn lichaam. Dat lukt ook wel enigszins. Ik wil van alles en nog wat maar het lukt ondertussen gewoon nog niet. Ik lig en zit telkens op de bank, helemaal slap als een vaat doek en probeer kracht te vinden. Het lukt mij gewoon nog niet. Ik wil gewoon telkens mijn urine en zo laten lopen. Heel erg denigrerend in feite. Maar het is de laag nog van dat invalide meisje dat ik aan het verwerken ben dat altijd zo stil moest liggen en waarvoor werd gezorgd en nu ik net mijn benen en bekken voel wordt ik ook hiermee geconfronteerd. Verder weiger ik gewoon om te praten. Het is heel raar. Maar ik krijg geen stom woord uit mijn mond, het lukt mij gewoon niet. Het is okay...

Ik ben er op een bepaalde manier heel rustig en kalm onder. Ik blok nog tegen een laatste laagje aan van: ik wil nog niet. Een zwak resonerend iets dat nog aanwezig is en waarvoor ik nog een EMDR ga krijgen binnen 3 weken. Ondertussen stem ik mijzelf rustig met mijn lichaam en hoe het nu is. Mij wordt ook telkens gezegd dat ik mijn lijf volledig kan herstellen, dat voel ik zelf ook. Alleen resoneert er een zwakheid en depressiviteit van het invalidemeisje achteraan. Het is goed zo. Een ontzettende triestheid galmt door mij heen, maar ook een intense, enorme vrede met het feit dat ik mijn lichaam terug heb en dat ik er mee ga leven en het gezond mag en kan maken. Alleen is het nog zo krachteloos. En dan die woorden van die natuurgeneeskundige: eigenlijk had je hier al lang niet meer moeten zijn. Klopt, ik voel het zelf ook, ik had eigenlijk moeten sterven, maar ik heb het overleefd.

Wat er hier voor mij heeft gelopen in dit lichaam... ik weet het niet. Ik was het niet in ieder geval. In ieder geval zit ik nu telkens in deze laag van krachteloosheid met rust en een totale vrede. Het is goed om nu nog even in deze laag te zitten voor de laatste sessie zodat ik straks mijn eigen kracht kan pakken. Baal er wel van dat ik toch nog weer tegen een laagje op bots van mijzelf, maar het is okay.... Het zal wel weer een functie hebben. Ik zit in de ziektewet momenteel omdat ik telkens nu mijn gedachten richt op mijn welzijn. Ik wil dit proces vanuit mijzelf nu helemaal doormaken en leren lopen en leren leven vanuit mijzelf. Dan kan ik mij van daaruit aanpassen richting mijn omgeving, maar gezondheid en functioneren begint vanuit mijn wil om te leven. Mijn lichaam heeft tijd nodig en ik heb tijd nodig.

Ik wil vaak te snel, ik wil dat alles in een keer helemaal goed is. Dat kan ik niet verlangen nu ik voor de 3e maandcyclus hier in mijn lijf ben, dus heb ik ook te acclimatiseren in mijn lijf. Het is al bereknap dat ik hier gekomen ben. Ik eet als een wolf. Maar tomeloos moe. Alsof ik krachten verzamelen voor wat komen gaat en dat gaat alleen maar vanuit een pure communicatie met mijzelf en mijn binnenste.

Het is goed met mij in mijn lichaam waarin ik nu half ben. Mijn benen beginnen mee te komen. Er is in ieder geval een intense rust en vrede en de wil om mijzelf gezond te maken.

Alleen stromen er telkens woordeloos tranen over mijn wangen.

Kimm

lieve Kimm,

De tranen stoppen vanzelf. Laat ze nu maar stromen. Misschien dat je zo het meisje uit je laat vloeien? Klinkt gek, maar wie weet...?
Een heel goede manier om de -energie van triesthied- of verdriet te "verwerken" is door te huilen. Je lichaam weet dat blijkbaar :wink: ?

Fijn dat je benen nu mee beginnen te komen. Een paar dagen terug voelde ze je nog niet!
Heb vertouwen, hoe moeilijk ook. :idea:

Zet 'm op! je ben al zo ver gekomen!

Madeliefje

Lieve Kimm,

Ik hoop dat je dat invalide meisje zo snel mogelijk naar het Licht toebrengt.

liefs Vick

_________________
Ik ben precies daar waar het leven me hebben wil. Mijn leven is dus perfect.

_________________
*there and back again*