LICHTWERKERSFORUM

Het lijkt wel of we allemaal omstebeurt onze angst te verwerken krijgen.
Nu ben ik het weer. :roll:

Ik wilde dat ik vanuit mijn hart kon denken: En nu is het voorbij!
Alleen maar in liefde leven.

Helaas werkt dat (nog) niet zo bij mij.

Saskia

_________________
Nel is op weg met vallen en opstaan maar met Licht in het hart.

Dank je wel lieve Nel!

Het gaat al weer wat beter. Het is een oude angst om mezelf te vertrouwen en ook andere mensen. Ook de angst om afgewezen te worden, wat ik waarschijnlijk juist met mezelf doe. Ik wil graag in mijn kracht gaan staan, maar vertrouw mijzelf daarin niet helemaal. Ik durf niet los te laten.

Ook ik heb last gehad van hyperventilatie. Gelukkig weet ik nu waar dat aan lag en wat ik er aan kan doen eventueel. Ik heb er nu geen last meer van.

Wat moeilijk voor je dat je angst had, omdat je hart niet meer zo wil.
Ik hoop altijd dat de angst voor de dood uiteindelijk niet meer zo sterk zal zijn, maar waarschijnlijk zijn al onze angsten daarop gebaseerd.

Ja, misschien heb je gelijk dat we allemaal een ander aspect van de angst uitwerken.

Veel liefs en goeds! :idea: :idea: :idea: :idea: :idea: :idea:
Saskia

Lieve dames (en meelezende heren),

Aan de hand van dit topic komt er een vraag bij me op.
Waarom blijven velen angst voor de dood houden, vindt er zo vaak een doodsstrijd plaats, als we ons juist steeds meer aan het her-in-eren zijn?

Hartegroet ,


Kakie

_________________
Nel is op weg met vallen en opstaan maar met Licht in het hart.

_________________
*there and back again*

_________________
Nel is op weg met vallen en opstaan maar met Licht in het hart.

lieve Saskia, wat vertrouw je niet van jezelf en wat durf je niet los te laten? Wat kan er gebeuren wanneer je in je kracht gaat staan?? Waar ben je zo bang voor.... Je hoeft het natuurlijk hier niet te vertellen, het zijn de vragen die bij mij meestal inzicht geven. Ben je eerlijk naar jezelf? je wilt vanuit je hart leven schrijf je. Wat maakt dat je ervoor kiest dat niet te doen? Jij noemt het zo werkt het (nog) niet voor mij.
Laat jij je kracht maar zien! Laat maar los en vertrouw op jezelf.
Wanneer jij dat wilt kan dat! Hier en Nu. Je hoeft niet vast te houden aan angsten. Je mag wel vasthouden, mijn vraag op welke manier dient dit jou! Wat haal jij er uit??

Nogmaals je hoeft hier geen antwoorden te geven, alleen wanneer je dat zelf wilt!

Lieve Nel , oh die angst is ook zo herkenbaar. Voordat ik een bde had lag ik op de intensive care, waar ik leek te stikken die benauwde momenten kan ik weer zo voor de geest halen.
Oh, wat liet ik mij lijden door het besef niet meer te kunnen ademen.
En ....het ging niet meer en wat bleek... Ik zag ze allemaal rondom mij heen de ene zat aan het apparaat waarop ik aangesloten was de andere probeerde slangen in mijn keel en neus te duwen. Iemand, een goede vriend destijds viel flauw en ik hoorde ze zeggen...die moeten we ook even wegvoeren.... en werd gespannen gelachen..... Nel al weet ik dat ik daarna mij in licht mocht begeven als ik dat gevoel opnieuw beleef is er een aardse angst waarvan ik denk dat ik deze opnieuw zal "moeten" overwinnen. Dan bedoel ik dus niet de angst voor de dood. Meer de weg er naartoe. :roll: oh lastig dit uit te leggen....

Lieve Kakie, de angst voor dood is er voor mij niet meer. Weet ook niet of het altijd als doodstrijd gezien moet worden. In mijn ogen is het niet zozeer een doodstrijd. Meer een fysieke overwinning. Heel simpel gezegd, een reactie van een licaam op verstikking is, hoe kom ik hieruit...
Wat verder nog meespeelt is het stuk...in hoeverre denk je dat je omgeving begrijpt dat jou leven hier niet meer nodig is en je verder wilt gaan. Het verdriet voor hen die achterblijven, kan je ook ophouden.
Wanneer iemand in terminale fase is en er wordt gewaakt door familieleden zie je met regelmaat dat de persoon die stervende is kiest te gaan wanneer de persoon die waakt net even een kopje koffie haalt. Of naar de wc gaat. maar goed ik drijf af nu en zie dat ik bezig ben met een stuk die misschien niet meer in deze topic hoort.
Heeft ws te maken met mijn pad op dit moment.

Lieve Ruth, angst voor... ja voor wat????....
iets wat niet van ons is. Oh zo herkenbaar. Bv. ik had vanavond enorme pijn in mijn onderarm en ik kon de pijn niet verklaren. Kon me ook niet bedenken waar het vandaan kwam. Vanavond kwam mijn mannetje.
Vertelde dat hij verschrikkelijk last van zijn arm had en zijn hoofd en
daar had ik de connectie.... weliswaar geen angst ...wel overgenomen pijn. Terwijl ik al aan het bedenken was wat dit nu weer kon zijn....


Mijn grootste klus is ws bij mezelf proberen te blijven. Het is iets wat als rode draad door mijn leven loopt.
Weet niet of het hier wat toevoegd. Naarmate ik meer schrijf wordt ik steeds onzekerder.
Heb toch besloten het te plaatsen. Want wat kan er gebeuren??? (Saskia?!)

Heel veel liefs voor jullie allemaal.

Liefs Shena

Er valt een daalder nu, terwijl ik dit lees,afgelopen nacht om 2.30 uur kreeg ik enorme pijn op mijn borst, tussen mijn schouderbladen en uitstralend naar mijn armen.
Even dacht ik dat dit een hartinfarct was, maar toch was ik niet bang, voor mezelf.
Overgenomen pijn Shenah, jij zegt het.
Het was niet van mezelf, maar ook niet vanuit mijn directe omgeving, het leek meer op een willen ervaren van andermans/vrouws ervaring.
In zón situatie ga ik gelijk voelen naar mijn hartslag en die was krachtig en regelmatig.
Daarmee zakte ook gelijk de angst weg tot een nauwelijks waarneembaar niveau.
En als de angst weg is, wordt de ervaring ook gelijk leefbaar.
Ik vraag me alleen af, van wie ik nu de ervaring beleefde?
Hmm, wie weet.
Voor nu; welterusten en tot morgen, eh, vandaag.
Namaste Annemiek

_________________
And then there were three...We started our group...
Our circle of friends....And like that circle
There is no beginning or end....

Lieve Annemiek,

Hier vandaag, nu dank je. er valt een kwartje. Bj jou weliswaar een daalder.
zal zijn dat ik nog niet naar de markt ben geweest :lol:

Opnieuw een gevoel van mij het bij mezelf blijven is moeillijker dan ik dacht. Je hebt het opnieuw aangeraakt

Liefs Shena

_________________
*there and back again*

_________________
Nel is op weg met vallen en opstaan maar met Licht in het hart.

Ik wilde eerst nog niet antwoorden, maar ik moet toch even wat zeggen.

Nel wat jij zegt over dat je het Steve wel eens wilzien doen....okee, je bedoelt toch om te zien of hij dan niet ook bang is net zoals wij? Ik vind het alleen niet zo leuk gesteld....:(
Okee, dat heb ik ook nog: de angst dat mijn meest dierbaren dood gaan.

Ik snap trouwens dat sommigen hier banger zijn voor de weg naar de dood, dan de dood zelf. De pijn of andere gewaarwordingen.
Ik weet niet waar ik het bangst voor ben.
Shenandoah, ik kan het op dit moment niet zeggen waar ik zo bang voor ben, misschien voor mijn eigen kracht en dat ik daar anderen schade mee doe? Of als ik mijn kracht niet gebruik, dan hoef ik ook geen verantwoordelijkheid daarover te dragen? Maar dan ben ik wel verantwoordelijk voor mijn "niets doen".

Ruth ik snap ook dat er best een hoop angst in de lucht zit, die niet van ons is, dat is ook nog moeilijk om te scheiden van onze eiegen angst.

Ja, en dat overnemen van gevoelens of pijn doe ik ook, dat weet ik zeker, alleen weet ik dus vaak niet van wie het is: van mijzelf of van een ander en van wie dan?

Toen ik zo bang was, ben ik gaan lezen in het boek van Steve en daarin kwam ik ook tegen over gevoeligheid voor energie. Dat alles tegelijk in beweging is. Zij zeggen geduld te hebben met jezelf en om leiding te vragen en je hart te volgen.
Er staat ook een heel mooi stuk in over de dood en nu ik het voor de tweede keer lees, begrijp ik het weer veel dieper en zag ik ook even een glimp van het licht dat ze beschrijven.
En "angst is slechts een gebrek aan kennis". Maar ik denk dan: Hoe kan ik die leemte opvullen?

Saskia

_________________
Nel is op weg met vallen en opstaan maar met Licht in het hart.

Wat een leuke topic toch weer!



Je zegt hier weer iets moois Sky, vind ik.



Het is dát hè, je eigen krachten aan gaan boren en er nog geen weg mee weten.
Volgens mij is angst het eerste wat er naar boven komt als je een bezem in je handen krijgt waarvan je wéét dat je hem kunt laten vliegen.
Ik weet niet of je Harry Potter gezien hebt?
Die staat daar dus met zo een Nimbus 2000 (nieuwste model) en daarmee krijg hij magische kracht.
Hup op de bezem, spreuk gedaan en zie? .......................>>>>>>>>>>>>>>> WEG.
De lucht in.
Véél te hard.
En duizelig klettert hij ter aarde.
Het ging te hard.
2e keer gaat al beter en na een week is hij aanvoerder van "zwerkbal" een sport waarbij je razend snel moet kunnen navigeren met je bezem (eigen Krachten)
En het lukt natuurlijk. :wink:

Lieverd die bezem (innerlijke kracht) krijg jij niet als je er niet aan toe bent. Dus als je nu uitgaat van jouw innerlijke zuiverheid kun je gevoeglijk stellen dat er geen duister is. Want Duisternis krijgt geen bezemsteel. En kregen ze het toch?
Ze kende de toverspreuk niet.
Ze hebben geen wachtwoord ergo: kunnen nergens binnen.

Wat je van Steve zegt Nel...oh...ik denk dat hij toch wel heel wat angsten overwonnen heeft voor mijn gevoel.
Getuige zijn verslag vlak na de 11-11 toestand.
Wát een oefening in licht blijven! 8)

_________________
*there and back again*

_________________
Nel is op weg met vallen en opstaan maar met Licht in het hart.

Sorrie als ik niet helemaal precies reageer op de discussie.
Maar ik denk dat ik toch wel even wat kwijt wil over angst(en)

Ik denk dat Ruth een beetje gelijk heeft.
Om ruimte te maken voor de allernieuwste versie kinderen zal er veel angst uitgebannen moeten worden en dat kan alleen maar door jezelf met je grootste angsten te confronteren , om vervolgens (als je er éénmaal door bent) te denken : Was dat nou alles ???
En ieder heeft zijn eigen manier om angsten onder ogen te zien.

Ik wil even wat delen.
Misschien dat er iemand er iets aan heeft ??
Twee jaar terug ongeveer gingen wij met het gezin op vakantie naar een klein eilandje in de Middellandse Zee.
Terwijl wij er boven vlogen , klapte ik bijna uit mijn voegen : JA JA DAAAR moest ik zijn.
(beetje dom , als ik me zo voel , kan ik eigenlijk weten dat er IETS gaat gebeuren ; en dat hoeft in de regel niet gezellig te zijn)
Eenmaal geland , voelde ik me vreselijk en het werd steeds erger en ik werd steeds banger.
Ik was bang in de auto.
Ik werd bang voor wespen.
Ik werd bang op het strand.
Ik werd bang voor voedselvergiftiging of hersenvliesontsteking.
Ik werd bang als mijn kinderen in zee gingen.
Ik had nachtmerries over brand.
En toen werd het heel erg bar :
Ik wist op een nacht héél zeker dat er in de zakken was op het terrein allemaal bommen zaten verstopt.
En vervolgens hoorde ik de zee zich terugtrekken om een tsunami te vormen en we zouden allemaal verdrinken. (nou ja , zeg !!!)

Na een week had ik het gehad.
Ik kende mezelf niet meer terug.
Ging met mezelf in conclaaf en besloot dat WAT er ook gebeurde , ik toch veilig en beschermd en was.
Wat een tut was ik toch , ik WIST toch dat me niks kon overkomen ??
Blijkbaar moest ik iets leren.
Dus heb ik gezegd : “Nou jongens , als het zo belangrijk is , laat maar komen dan en ik zie het wel “
(sorrie , dit is niet respectloos , maar het is de manier waarop ik met mijn ‘achterban’ converseer.)
En weet je :
Vervolgens ben ik in een rustige slaap gevallen en was het over.
Ik heb mijn vakantie in een soort mist afgemaakt .
Maar ,oh jee , wat was IK blij dat ik weer gewoon naar huis mocht.

Wel eens een Sjamaanse dood gestorven ?
Pfffff ....
liefs ,
Tinkje

Lieve Nel,

Nee, ik voelde het ook niet als een aanval en ik dank je voor je mooie uitleg!
Natuurlijk is Steve ook maar een mens ("vergeet" ik wel eens... :wink: )

Ik heb zoiets nog nooit meegemaakt als wat jij beschrijft, dus ik weet niet hoe het is, ookal klinkt het nu mooi zoals jij het verteld, ik neem aan dat de benauwdheid echt niet mooi was! En de hartstilstand ook niet. Maar ik bedoel dat het mooi klinkt wat je zegt over dat je een Engel ontmoet hebt en het licht en de liefde hebt gezien.
Wat je zegt over het heimwee hebben naar de andere kant, daar kan ik me wel iets bij voorstellen.

Ik heb wel het lijden van anderen meegemaakt en dat is zo moeilijk, omdat je niets voor zo iemand kan doen.
En ook dat ik niet wens dat ooit zelf mee te maken. Daar is die angst weer.

Ruth, ja, natuurlijk heb ik Harry Potter gezien! :D
Ja, zo voel ik me af en toe wel, alsof het allemaal veel te snel gaat. En dan tegelijk oh zo langzaam, want ik krijg soms het gevoel dat ik "achterloop" op andere lichtwerkers. Maar dat komt gewoon omdat ik er pas ongeveer een half jaar achter ben wat ik zo ongeveer hier kom doen.

Nog een stukje toevoeging in mijn antwoord aan Shenandoah: misschien is het ook de grote angst afgewezen te worden, wat ik van vroeger heel goed ken, en de angst dingen "fout" te doen, terwijl ik nu wel weet dat er geen "fout" bestaat.
Ook ben ik bang voor mijn eigen sexualiteit ( en dus ook wat ik voor mannen voel) en mijn vrouw zijn.

Liefs,
Saskia

_________________
Nel is op weg met vallen en opstaan maar met Licht in het hart.

_________________
Nel is op weg met vallen en opstaan maar met Licht in het hart.