|
Lievelingen,
Op verzoek van Hans en van mijzelf publiceer ik hieronder een brief die ik gisteravond aan Hans heb gegeven. Ik vind het fantastisch, dat intense begrip voor Hans en mezelf.
Ik wil het publiceren omdat het misschien door iemand gelezen wordt die er iets mee kan. Zeker in deze tijd, die toch veel forumleden ervaren wordt als de tijd van "scheiding", vooral binnen relaties.
Voor Hans geldt dat het lezen van de brief hem eindelijk de woorden gaf die hij niet kon uitspreken, niet kon vinden. Het bracht hem zoveel duidelijkheid. Eindelijk, na jaren, kwamen ook bij hem de tranen. Geen tranen alleen van verdriet, maar vooral van opluchting, herkenning, resonantie in zijn hart.
We zijn nog lang niet klaar samen, en we zullen nog een hele hoop obstakels moeten overwinnen om een totaal nieuwe vorm van het beleven van onze relatie te vinden. Maar het is goed, en zo zal het blijven.
Geeft niks, als er iemand is die hier leest en zich niet kan voorstellen dat ik zo tegen dualiteit aankijk, hem zelfs zo durf te verwelkomen. 't Zou zelfs ervaren kunnen worden als haaks staande op alles wat we als lichtwerkers over dualiteit zouden moeten denken. Misschiens zelfs wel helemaal "fout" ten opzichte van de ongeschreven regels van spiritualiteit. Ervaar het zoals je wilt. Het gaat hier om een inzicht van mij en Hans, het is van ons, het is onze smaak, het is onze waarheid.
Hartegroet,
Kakie
[size=18]
Lieverd,
Ik had vandaag een inzicht. En ik begrijp…. Stom hè, maar ik begrijp ineens alles. Alles gewoon.
Ik schrijf dat inzicht in één zin die ik zo meteen later toe zal lichten. Lees, en voel geen veroordeling, verwijt of wat dan ook. Niet van jou naar mij, maar ook niet andersom. Begrijp maar dat het gewoon om mijn inzicht gaat. Hoeft niet het jouwe te zijn. Denk maar even: “Zo is het”, want dat is de gedachte waar ik dit mee geschreven heb. Dit is mijn waarheid, is het niet jouw smaak, laat hem dan voor wat hij is.
JIJ KUNT THUIS NIET ERVAREN, NIET HERKENNEN, OMDAT JE DE DUALITEIT NIET KENT. IK KAN NOOIT GEVEN WAT EEN ANDER NIET WIL ONTVANGEN.
Vanaf het allereerste moment van jouw bestaan ben je bedolven onder de onvoorwaardelijke liefde. Eerst van je ouders en je broer (ondanks dat ze je nooit zullen begrijpen houden ze zoveel van je dat ze daar niet eens moeite voor zullen doen omdat dat niets veranderen kan aan hun liefde voor jou) en later van mij. Voor jou heeft daarin nooit dualiteit bestaan. Wat je ook deed, door die onvoorwaardelijke liefde om je heen kwam je overal mee weg. “Vergaf” iedereen je alles. Er was nooit een écht negatief gevolg als reactie op jou acties. Eigenlijk was jouw vertrekpunt hier op aarde “thuis”. Maar hoe kon jij dat nou ervaren? Alles wat je om je heen zag was een stuk van “thuis”. En dat heb je ook altijd geweten, heel diep van binnen. En daar komt je strijd nou juist vandaan. Als je niks anders ziet dan dat, hoe kun je dan zeker weten dat het bestaat? Op je 17e al was dat verlangen naar die herkenning zo groot dat je “wist”, als je letterlijk naar huis zou gaan, dat dat de enige manier zou zijn om het te herkennen. Je zou dan getuige zijn van immens verdriet van de mensen om je heen, en je wilde hen dat eigenlijk zo graag laten voelen. En als je dat zou zien, dan zou je misschien een stukje van hun verdriet over kunnen nemen. Ook jij kunt geen zwart zien zonder wit te kennen, en andersom. Dat heeft je dat gevoel gegeven van eenzaamheid, daarom kon je nooit echt meedoen, daarom weet je nu ook dat je nooit kunt geven wat je niet geleerd hebt te kennen en in je mee te dragen. Goh, een beetje zoals God eigenlijk, voor het Spel begon te spelen. En jij speelde mee, eerst meegaand met de stroom (ja inderdaad, dat heb je al gedaan hoor, maar was je er toen niet van bewust) en later gevaarlijk spel, kwetsend spel, maar altijd het spel van de eeuwige buitenstaander. Je voelde je van alles en iedereen afgesloten want je kon je met geen mogelijkheid inleven. Je hoorde de ervaringen, de gevoelens, maar herkenning of verbondenheid was er nooit. Je zag aan ieder ander dat er iets was wat jij niet had. En je kon het ook nergens vinden.
Daar komt nu je behoefte aan echt afgesloten te zijn vandaan. Je wil nu eindelijk gaan voelen. Je weet dat de enige mogelijke manier daarvoor is de dualiteit op te zoeken. Wég van alles wat je hebt gemanifesteerd. Gáán voor zoveel mogelijk ervaringen, ’t liefst ook negatief. Op zoek naar mensen die, als ze je echt zouden kennen, niet in staat zouden zijn van je te houden. Je bent nu zo ver dat je jezelf eindelijk kunt laten zien! Chapeau daarvoor, een heel welverdiend applaus. Lieve schat, dat meen ik echt. Je hebt die dualiteit nodig lieverd, ga ervaren, voel verdriet, voel eindelijk een keertje echte afkeuring, lééf.
Ik heb jou alleen die onvoorwaardelijke liefde laten zien. Ja, ik ben je spiegel geweest, in alle opzichten. Ik ben álles voor je geweest, maar alleen maar in positieve zin. Ik heb je nooit vervloekt, ik ben inderdaad zo trouw geweest als een hond, ik kende geen jaloezie, ik kende eigenlijk geen verwachtingen, ik liet je ook nooit teleurstelling zien want die voelde ik niet. Alleen maar liefde, voor mezelf en voor jou. Da’s teveel van het goede. Dat kun jij niet aan. Je wilt wel beantwoorden maar je weet dat je het niet kunt, en dat is goed schat. Echt, het is goed zo.
Dat is wat je mij hebt moeten leren, “niet geven wat niet ontvangen wil worden”. Niet téveel. Niet geven wat ik wil geven, maar alleen wat de ander wil dat ik hem of haar geef. Dat besef ik nu lieverd.
Echt, ik weet dat ik je nu niet kan geven wat je nodig hebt. En ik geef jou teveel. Ik ben nog niet echt “thuis” geweest. En jij al zo lang, dat je de dualiteit nodig hebt om het weer op waarde te schatten. En daar bedoel ik niet mee dat ik wil dat je meer waarde hecht aan alles wat ik je ongevraagd gegeven heb.
Het is geweest zoals het was, en dat was goed, voor ons allebei. Het heeft mij dit inzicht gegeven over mezelf, een inzicht waar ik m’n hele verdere leven mee kan gaan werken. Mijn werk voor jou is gedaan. Ik zie je ziel, oh, ik zie hem stralen. Op de een of andere manier is het me gelukt om jou besef te geven van het bestaan van zoiets als dualiteit.
Ik laat je los, mijn allerliefste schat, mijn tweelingziel, tot in een volgend leven. Dank je voor deze waardevolle les. En ja, ik weet hoe ontzettend veel je van mij houdt, ik weet het echt. Nu begrijp ik pas hoe jij hierin staat. En inderdaad, daar komt niets of niemand tussen. Laat de dualiteit toe, manifesteer wat je nodig hebt. Drink, neuk, rook, rij te hard, zoek je grenzen op en ga er vooral overheen! Lieg, bedrieg, steel, bemin, huil, heb lief, doe doe doe en voel! Het IS zo. Het is goed! Jij zelf bent het doel.
Ik laat je echt in alle liefde los. Ik neem het geschenk wat je mij gegeven hebt, ik had het nodig. Doe jij dat ook met het mijne, en blijf het alsjeblieft zo zien.
Ben gewoon mijn vriend. Hoe ver je ook van me weg zult gaan, de verbondenheid zal altijd blijven lieverd. Echt, het is goed zo. Je hebt het goed gedaan.
Weet je lieverd het heeft geen zin om mij te kwetsen, en al helemaal niet om mij niet te willen kwetsen omdat je zelf allang gezien hebt dat dit onvermijdelijk was. Ik zie je, en ik zal je altijd blijven zien, hoe onbegrijpelijk en belachelijk dit ook voor je is. Spaar me niet, ik heb er veel meer aan als je dat niet doet. Alsjeblieft, blijf eerlijk. Van nu af aan, vanaf dit moment, vertel me naar waarheid, en niet naar het gevoel van wat jij denkt dat ik aankan. Vertel me je gevoel, ook als is het nog zo lelijk, kwetsend, oneerlijk, juist vol van liefde of ontroering, of wat dan ook. Zo lang je eerlijk bent, en laat zien dat je toch nog voor me wilt “zorgen” zoals de groep het bedoelt, zul je me het minst kwetsen. Ik kan dan ook niet zeggen dat ik niets meer van je verwacht, dat zou niet kloppen. Ik verwacht je eerlijkheid. Maar ik heb je eerlijkheid nodig om mij eraan te herinneren dat ik je ziel ken, wat je ook doet, en dat heb ik weer nodig om samen met jou, maar vooral met onze kinderen, ook voor hen een wereld te manifesteren die hen de kans geeft in hun kracht te gaan staan. Zonder die eerlijkheid redt ik dat niet, dan rest mij alleen maar wantrouwen, en dat breng ik dan ook (al zal het nooit bewust zijn) aan hun over. Eerlijkheid is mijn kracht. Geef me de kans om die kracht op te blijven eisen. Mocht er nog iets zijn, al is het iets heel kleins, waarin je niet helemaal eerlijk bent geweest uit de zo belangrijke intentie mij geen pijn te willen doen, bekijk je intentie dan even vanuit mijn standpunt, dan weet je dat het nu de tijd is gekomen om dat wel te doen en te blijven. Gun me mijn kracht! Ik heb er recht op!
Ik hou van je, en deze woorden heb ik nog nooit met zoveel kracht en liefde uitgesproken dan vandaag. Er stromen tranen over mijn wangen, tranen om wat ik dacht dat er was, zowel in jou als in mij. Maar vooral tranen omdat ik eindelijk zie hoe het is. We hebben het fantastisch gedaan lieveling, samen, dat meen ik uit de grond van m’n hart. HET IS GOED ZO
Karin [/size]
|
Inloggen
V&A
Zoek
