|
|
Een eerder in de Topic Openheid getikt bericht naar hier verplaats.
En ik zou graag van jullie weten wat jullie zouden doen..
Mogge allemaal,
Citeer: Natuurlijk lieve Simone, mag je nooit iemand kwetsen met je openheid. Maar voor mij betekent dat niet dat ik dan dus ook niet “open” kan zijn. Ik heb het gereedschap van comminucatie meegekregen, en dat is zo krachtig.
Citeer: Als je de keuzes maakt vanuit je intuitie, kies je een weg en je volgt die weg. Je kijkt niet naar de eventuele andere mogelijkheid, want je hebt gekozen. Je weet dat je die weg weg gaat bewandelen, punt
Ik wil met deze 2 quotes in het achterhoofd een stukje uit mijn levenssituatie vertellen, waar ik nogal bij puzzel.
Een vriendin van me heeft erg veel moeite met haar leven op orde te krijgen.
Heel lang heb ik haar de ruimte gegeven, van zich af te praten, te huilen, te uiten in verdriet en boosheid, ze zat er volledig klem in
Zette zichzelf in een neerwaartse spiraal en wat ik ook probeerde ik kon haar er niet uit halen.
En eerlijk gezegd, voelde het ook telkens heel dubbel.
Energie vretend..
Omdat ik door het depressief zijn heen, telkens ook de controle die ze uitvoerde voelde. En haar heel bepalend bezig zijn.
Ook als haar en mijn kind in dezelfde ruimte aanwezig waren.
Dat was tot lang toe heel frustrerend< want tegelijkertijd kon haar soms ook waarnemen, als aanwezig aan een voorzijde en een achterzijde.
Kracht van achteren, slachtoffer van voren.
Ik heb heel open getracht haar te verduidelijken, wat ik zag en voelde.
En dat kon ze ook beamen.
Maar ze voelde zich ingepakt door haar zwakte.
Ik voelde mijn onvermogen meer voor haar te kunnen doen en heb er op het hart gedrukt goede hulp te zoeken.
Uiteindelijk heeft ze zich op willen laten neem in de psychiatrie.
Maar voor dat die keuze er werkelijk kwam en die lag haar heel zwaar,
nam ze een te grote hoeveelheid slaappillen, maar werd net op tijd gevonden.
Dan volgt een heel lang verhaal.
met nog 2 pogingen.
Emoties bij mij, rondom haar dochtertje.
Veel stress ook bij haar man, die niet meer weet hoe "goed"te doen.
en de gang van haar in en uit ziekenhuizen.
Hoe ga ik hier nu open mee om.....?
En hoeverre heeft je verantwoordelijk voelen voor een ander daar iets mee van doen....
Haar dochter woont bij me in huis nu. En moeder heeft geheel de verantwoordlijkheid voor haar los gelaten ?
Maakt dat haar slachtofferrol niet nog completer?
Ik puzzel wat af, moet ik eerlijk zeggen.
Want mijn intuitie zegt heel sterk.
Ze speelt voor een deel een overduidelijke rol van manipulator..
Ben ik dan hard?
Want ze is zo de weg kwijt, dat een ander deel in haar ook intens verdriet voelt.
Dat voel ik ook.
Maar welke weg bewandel ik nu.
En hoe blijf ik mezelf trouw, iets wat ik tracht te doen.
Ik heb gekozen voor afstand van het manipulatieve stuk.
Die kan ik haarscherp voelen...
Als we dus contact hebben sluit ik dat deel volledig buiten. En geef haar geen enkele ruimte, bij mij te slachtofferen.
Ik zie haar reactie daarin en de verwarring, maar ik zie ook de rust die er ontstaat, naast dat ze zich gekwetst voelt.
Ik gebruik zeg maar mijn open ontkennen en bewust afsluiten, om haar meer in haar kracht te zetten. En het werkt.
Maar het schept ook afstand.
Die noodzakelijk is mijn inziens.
Ik laat me niet meer mee zuigen in haar energie.
Maar zij raakt steeds meer een los geslagen bootje, ook in het circuit.
Mijn liefde voor haar zit hem dus vooral in het wakker maken van die kracht, maar ergens kwets ik wel, omdat zij uit een heel veilige zone, waar ze al jaren in vertoefd gedwongen word, zo iets.
Ik ben natuurlijk , maar een fragmentje in alles wat er gebeurd.
Maar ik moest juist zo aan haar denken, bij het open zijn in wie je bent, kwetsen, compassie, accepteren van.
En dan een punt durven zetten...
Want wat is dan de intentie van je open /gesloten zijn.
Lieve groetjes Simone
|
|
Inloggen
V&A
Zoek
