LICHTWERKERSFORUM

Ik heb me een akelige gewoonte aangeleerd.
Ik snij mezelf
opeen plek waar niemand het kan zien.
het geeft even een gevoel van opluchting, de pijn die ik dan voel is reeel, maar eigenlijk nog niet erg genoeg
Ik wil eigenlijk bereiken dat het de geestelijke pijn overtreft.
Het leid me wel genoeg af, om even terug bij mijn lichaam te komen.
Ik wil wel dieper, maar mijn verantwoordelijkheids gevoel houd me tegen.

Ik heb nooit van mezelf gedacht dat ik dit soort dingen zou doen.
als ik het ergens tegenkwam in een tv programma, dan dacht ik...jeeee hoe erg moet het leven dan wel niet voor je zijn.
en nu, nu zit ik in datzelfde door mezelf geprogrammeerde programma.

ik pak bewust naar het mes.
maar het snijden op zich doet geen pijn, te weinig denk ik dan en dan nog eens en nog eens.
en daarna voel ik nog te weinig pijn, en wil nog meer snijden..
maar ik weet te stoppen,als ik niet stop ga ik te diep

deze zomer geen shirtjes zonder mouwen...
stom he?
Ik weet het...

Ik hoop dat ik dit op tijd kan stoppen...en ik moet hier zelf een uitweg in zien te vinden
anoniempje

Zou je iets over je 'geestelijke' pijn kwijtwillen?

Liefs, Sanne

_________________
*there and back again*

Anoniempje.

Geen idee of je nog op dit forum bent, want wellicht lees je dit al helegaar niet meer, maar ik heb eigenlijk een vraag:

Kun je geestelijke pijn vergelijken met fysieke pijn?
Want wat je schrijft: je probeert je geestelijke pijn te overtreffen met lichamelijke kwellingen, maar heb je daarmee het gevoel dat de grenzen elkaar raken?

Verder komt er in me op een film die onlangs op tv was.
Een meisje die zichzelf snijdt, ook. Helaas ben ik de titel kwijt....
Wat in me opkomt is dat het zo geweldig moeilijk is van jezelf te houden.
Vééél te grote stap was dat voor haar.
Maar misschien wél mogelijk is is naar een aantal positieve kanten van jezelf te kijken?
:idea:

_________________
*there and back again*

Ik stap uit mijn anonimiteit..

In de eerste instantie wilde ik anoniem blijven, want ik wil gewoon mijn gevoelens kwijt, zonder dat er een duel van komt.
Maar nu denk ik..he, waarom zou ik bang zijn voor een duel.?
Waarom mogen ze niet weten dat ik het ben.?
Hier zitten toch alleen maar mensen met een goed hart....dus...

Ik kan niet liegen, dus hier ben ik dan..

Ja Ruth als ik snijd, dan hoop ik dat de lichamelijke pijn erger is, en dat de geestelijke pijn even weggeduwd word..
Ik neem nog een hijs van mijn sigaret en blaas het over de wonden.
beetje nicotinespeeksel, maar inderdaad, de lichamelijke pijn, overtreft de geestelijke pijn niet.

Het vervangen van iets wat voor mezelf onzichtbaar is, en het zichtbaar maken voor mezelf
Ik zit te raaskallen, ik kom er niet aan uit, om het onder woorden te brengen.

Mijn eerste doel om het hier neer te zetten, was meer om mzelf ermee te confronteren, met wat ik aan het doen ben.

Om maar weer even moedig te doen..
Ik kom er wel aan uit.

Morgen weer met Callista naar Gent, en ik laat me niet afschepen, met goedbedoelende peptalk.
Gisteren klaagde ze voor het eerst, dat ze haar hoofdje niet goed kan draaien, op de plek waar de drain zit doet het dan pijn.

Maar ik zit met nog meer dilemma's waar ik niet aan uitkom.
Maar he alles op zijn tijd.

en als ik heeeeeeel erg eerlijk ben, voelt het als een opluchting en een groeistapje, dat ik mezelf hier van een zwakke kant durf laten zien.

Ik stap heen over diegene die me negatief willen benaderen.
in het verleden werd er al eens gesproken dat men zelfmoord kon misbruiken als een soort chantagemiddel..

Ik laat het dan door me heen gaan, een ieder die me negatief wil benaderen.
ook als een persoon die me met de beste wil van de wereld, me uit daagt, tot een gesprek, waarin ik verder dreig te verdrinken, dan ik in werkelijkheid aan het doen ben.

Ik weet gewoon, ik heb een probleem, en die moet ik zelf zien op te lossen.
En het feit dat ik dit gedaan heb, het schrijven erover, te laten zien dat ik anoniempje ben, is voor mij al de eerste stap, want dan kan ik er gewoon niet meer onderuit, dat het een probleem is.
Gelukkig heb ik voor mezelf het idee, dat ik op tijd ben, met dit als een probleem te zien.

Weten , erkennen, is misschien al de halve weg naar genezing?
Toch?

Liefs Maria

Lieve Maria.
Eerst dit;
dat ik mezelf hier van een zwakke kant durf laten zien.
Ik kan dit bepaald niet zwak noemen,integendeel.
De film waar Ruth het over heeft heb ik ook gezien,maar ik ken de titel niet meer.
Doet er eigenlijk ook niet toe,waar het over gaat is dat jij dit toch als een probleem ziet,waar je van af zou willen komen.
Ergens denk ik dat het ook een manier is om dat wat je niet kan uiten,tastbaar te maken,de pijn zichtbaar voor jezelf.
Geef maar een gil als ik er naast zit.
Weten , erkennen, is misschien al de halve weg naar genezing?
Jij mag kiezen lieverd,moedig dat je de koe bij de horens pakt en het benoemd.
Als je wil dan heb ik een hoop informatie hierover,maar dat kan ook per pb of email.
Heel grote HUG voor jou en een licht voor morgen,voor Callista,jou en de artsen daar.
Namaste Annemiek

_________________
And then there were three...We started our group...
Our circle of friends....And like that circle
There is no beginning or end....

Lieve Miek...

Mijn ogen vallen bijna dicht nu...
Een voor mij bekend teken, dat ik en jij niet ver van de waarheid zitten.
Ik leg dit fenomeen nog wel eens uit..
Het is te overweldigend
Ik kom er op terug

Liefs en hugs Maria

Lieverd Maja,

Toen ik dit Topic las dacht ik meteen aan jou
Omdat je ineen eerder bericht had geschreven
dat je je ergens had gesneden.
Maar voor hetzelfde geld kon het ook iemand anders
geweest zijn.

Jeetje Joh
Moedig mens!!!

Dikke Knuffel!!!!!!!!!!!

Grote lieve schat, erkenning de halve weg naar genezing?
Ah!
Het grootste stuk schat, het grootste stuk!



Ik vind zelfmoordpogingen geen chantage maar een vorm van aandacht vragen.
En zelf vul ik dan altijd in: ....liefde vragen.
Ik wil eigenlijk zo graag lief gevonden worden.
Ik zou zo graag willen dat men van mij houdt zoals ik diep van binnen ben.
Ik zou het zo fijn vinden als iemand, zonder vragen zijn veilige armen om me heen zou slaan.
Wat zou het fijn zijn als ik in veilige armen mijn emmers aan verdriet uit kon huilen.
Ik zou zo blij zijn als ik even géén verantwoordelijkheid hoef te dragen, als ik even niet die zware kar hoef te trekken.
Als ik even mag uitrusten van de enorme zware en soms té moeilijke taak die ik op mijn eigen schouders heb gelegd.
Als er iemand van mij houdt.
Wil er iemand zeggen: Maya ik hou van jou zoals je bent.



Lieverd, er wordt DIK van je gehouden hier, en dáár!
Men ziet je staan schat.
Men hoort je rinkelende belletjes twinkelen.

_________________
*there and back again*

Lieve Ruth...
Tranen over mijn wangen nu..
maar wat je zegt.

Klopt in mijn geval..
Zo van Hallo....Heeeelllluuuuup
Zolang je er nog over spreekt, is er nog een kans dat men het niet doet.
Aangezien ik mijn verantwoording heb t o mijn kids, vind ik dit geen optie.
Maar wat ik zou Willen?

Iedereen spreekt hier van keuzes mogen maken.
Maar in deze mag je gewoon geen keus maken, om de simpele reden, als je het echt doet, geef je je kids de boodschap voor de rest van hun leven mee.

"Mijn moeder vond het me niet waard genoeg, om voor te blijven leven".

En Dat, is wat ik hen niet mee wil geven, dus daarom de rit zo goed mogelijk uitzitten.

Vanmiddag heb ik het weer gedaan, een stuk of tien sneeen erbij..
Ik dacht op dat moment aan mijn uitzichtloze situatie wat betreft mijn hart.
In de AH vanmiddag, zag ik iemand in zo'n electrische rolscooterding.

Ik zei nog heel sarcastisch tegen de kassiere.
Oh nog en jaar, en ik zit er ook in.

Dit is mijn voorland.
Ik hoef niet te hopen op een harttransplantatie.
Mijn bloed is zo zeldzaam, 2% van de bevolking die dat soort bloed heeft.

Nu kun je zeggen.....iedereen in het algemeen aangesproken he..
Wie weet wat de toekomst je gaat brengen.

Giel met zijn...Ga dan naar Brugge, (Belgie) (in mijn ogen, valse hoop)
.....terwijl ik van te voren weet, dat er gewoon niks aan te doen is.

Ik zit als een rat in de val...op bijna alle gebieden.
Zo voel ik het, zo ervaar ik het, zo zie ik het.

Er kunnen 10.000 mensen nog zoveel van me houden..
Mijn problemen blijven..
Oh ik hoor Bigbear al zeggen..

Iedere keus is een keus die jezelf maakt.

Echt niet....
Ik doe wat ik kan, ik heb gedaan wat ik kon, en nu is de koek op.
Ik ben behoorlijk depri..
Ook al lijkt het niet zo, in andere antwoorden, in andere topics...
Ik kan mezelf soms heerlijk opzij zetten, om er voor een ander te zijn.
Ik heb heel mijn leven niet anders gedaan immers?
Ik weet niet beter.

Geef me maar niet aan dat ik een keus voor mezelf mag maken, ik ben behoorlijk beinvloedbaar op dit moment,
En dadelijk helemaal als ik het pijndagboek van Callista moet gaan bijwerken.

Leuk werkje hoor....de momenten opschrijven in exel, de tijden van onhoudbare pijnen..
Enfin.
Ik kom er wel hoor...
Hoe dan ook.
Misschien duurt het tot ik 80 ben, ( je weet maar nooit hoe een koe, een haas vangt...grijns..) maar als ik dan een jaar zonder verdriet en pijn ben, dan heb ik een mooi end toch?
Daar hoop ik dan maar op.....een jaar zonder ellende, en dan ervandoor mogen gaan........

Moi Maria

ps dit is wat er werkelijk leeft in mijn hart...

Zéker is dit wat in je hart leeft lieverd, en je kunt het geloven of niet, maar wat jij hier schrijft zou je, bijna letterlijk, in mijn dagboek kunnen lezen.
Misschien zou dat nog niet zo een gek idee zijn eigenlijk, jou een stukje uit mijn dagboek laten lezen.
Daar staat ook zoiets van....Ruth, denk je dat je dit nog ...eh wat? 10 jaar volhoudt?
Volhouden? Why? Waarom zou ik dit volhouden? Vanwege de kinderen? Hmm....wel leuk! :twisted: What a life zeg? Leven voor mijn kinderen? Die is goed! Wat voor een moeder hebben ze dan? Een moeder die hier enkel nog blijft voor de kinderen. JEUJ zeg, geweldig! Wat een geweldige moeder heej, die zich helemaal ophangt aan een dik touw en daar dan jarenlang aan blijft bungelen om op die manier zichzelf op te offeren voor de kinderen. Wat een liefde!!! 8) 8) 8)

Enfin, zoiets.
En niet 1 jaartje Maya maar 15 jaar.
Mét depressiva. Hoewel..eerlijk is eerlijk, het hielp wél bij mij. Ik voelde weliswaar minder pret en lol maar dat had ik toch al niet dus prima.
Alles om maar niet mezelf, of iemand anders "iets" aan te doen.
Oh....je moest eens weten hoeveel servies hier door de kamer is geslingerd. Jeutje schat, en niet enkel servies hoor o nee. Hup de deur van de wasmachine zit vast. Nou dan rammen we er toch even met de hamer op? PATS. Zo. Die deur is ook weer open.
Komt onze zoon later thuis: mama..wat is hier gebeurd?.....

:oops: :oops: :oops: ..eh.......nou ik heb de hamer op de wasmachine laten vallen.

:?

En tja, wasmachine kapot want deurtje gaat niet meer open. Mijn schat van een man kijkt er recht doorheen natuurlijk. Die ziet heus wel dat die hamer niet vanzelf op het deurtje kan vallen.
Ach stil maar, we kopen wel een nieuwe hoor......

:shock: :arrow: :cry: :cry: :cry:

Maar dan. Dan begint de ellende pas.
Want wie komt daar om het hoekje kijken? Wie?
3xraden?
Precies, schuldgevoel.
Huplakee, gaan we weer. HET IS ALLEMAAL MIJN SCHULD!!!!!!!!!

Goed Maya, ik heb gezonde kinderen en een liefdevolle man met veilige armen. Wellicht is het bij jou allemaal erger maar zou het niet mogelijk zijn dat ik me min of meer net zoals jij heb gevoelt? niet meer verder kunnen? Gewoon de hele zin niet meer zien? Mezelf minder dan 0 vinden?
Less then nothing. :(

Welnu, ik zit hier nu te glimlachen nadat er weer een traan wegdruppelt.
En ...ja wat wil ik hier nu allemaal mee zeggen?
Ik bén er nog.
Ik heb het gehááld.
Ondanks een groot keukenmes, ondanks pillen, ondanks vermageringen en wekenlang niets meer eten. Enkel nog maar slapen en t.v. kijken. Er was helemaal niets meer.
En hier zit ik.
Trots te zijn op mezelf omdat ik volgehouden heb.
Wist ik veel dat ik het ergste gehad had? Dat kon ik toen nog niet weten.
ja nu wel. Nu weet ik dat er een moment is geweest, daar ergens, dat ik gekozen GEKOZEN!!!!!!!!!! heb om het anders te doen.
Niet bewust hoor, dat niet. Niet zo van.....Ruth vanaf nu gaan we het anders doen. Nee dat niet. Maar ik wistwistwist dat als ik er nu een eind aan zou maken ik deze hele ellende wéér in mijn rugzak zou krijgen. Nou dan er maar doorheen.

DOORHEEN?????
DOORHEEN?????????

:shock: :shock: :shock:
Ergens doorheen gaan betekend toch dat er een eind is?
Anders ga je er niet doorheen maar blijf je erin zitten.
Dat ga je er in zitten.
Maar ik wilde er doorheen.
Hupsakee.
Heb er wel 45 jaar over gedaan, dat wel :wink:
Maar hier ben ik dan schat.
Nieuw
Mezelf
Uitgevochten
Gelukkig
Blij
Trots
Overwonnen
Ge-wonnen

Ik heb me gewonnen gegeven.
YES!
En ik heb gewonnen.

_________________
*there and back again*

Lieve Ruth zijnde kritiek, maar toch weer niet..

Het eerste stukje dat je schrijft, over het wel of niet blijven voor je kids vat ik op als zijnde kritiek, maar toch weer niet helemaal.

Ja ik bungel liever tig jaar aan een touw, dan dat ik ze moet laten meemaken dat ze in een kerk komen te zitten, met de wetenschap.
Mamalief ligt in die kist, maar ik heb haar nog nodig.
Ikzelf vind het een daad van egoisme, om zo weg te willen gaan.
Dus doe ik het niet.
Ik zal knokken tot ik er letterlijk er bij neerval..

Lieverd, ik zit al tig jaar aan die verdomde antidepressiva, soms valium, altijd dormicum en de rest voor maag en hart.
Ik heb geen illusie meer dat ik ooit van die rotzooi afkom, en zoalng het helpt ga ik er mee door.

Helaas, krijg ik het niet voor elkaar, om met dingen te smijten, ja lades deuren en kasten..

Verder.....wie heeft er hier gezegd, dat ik de enigste ben, die dit zo voelt en ervaart?
Mij zul je er niet over horen, want ik weet immers maar al te goed, hoe een mens zijn pijn kan verbergen..
Lekker lollig doen t o de buitenwereld, en hoe harder ze lachen om je grappen, hoe minder kans dat je afgewezen word.

Ik vind het jammer, dat je ook dit soort dingen hebt meegmaakt.
Maar ik ben blij voor je dat je het hebt gehaald.
en dat meen ik echt.

Maar omdat jij het gehaald hebt wil niet zeggen, dat ik het ook zal halen.

Ik zal eerlijk tegen je zijn...

Ik had dit beter onder anoniem laten staan...
Het is omdat ik je enigzins ken, en weet dat je ook eerlijk bent, maar ik blijf erbij....

Had ik dit maar nooit geschreven..

Hugs en liefs Maria

Lieve Maria,

Waarschijnlijk zit je niet te wachten op een antwoord of reactie van mij.
en daar ga ik weer invullen voor een ander. Dat ga ik dus niet doen en dus bovenstaande kan je dus vergeten. Je hebt geschreven al zeg je te wensen dat je dit uiteindelijk liever niet had willen doen. Maria,ik weet niet hoelang jij jezelf snijdt en je dit voor anderen verborgen houd wel weet ik(doordat een collega van mij dit lange tijd heeft gedaan) dat dit erg verslavend kan zijn. Weet je man ervan of houdt je het ook voor hem verborgen. Je hoeft overigens niet te antwoorden, al hoop ik dat je dit wel doet. Ga ermee aan de slag en dan bedoel ik niet alleen door hier te schrijven maar zoek bij jou in de buurt hulp. Je hebt je al door zoveel heengeworsteld dat lukt je ook nu wel.
En vind je niet meteen de juiste persoon of personen geef dan niet op maar ga door al lijkt je dit in eerste instantie vermoeiend.
Eventueel samen met Giel. Als ik het goed begrepen heb uit een ander stuk wat je geschreven hebt kan hij hier goed mee omgaan toch??
Tenzij ook hij hier niets van weet.
Maria mijn advies is houd het niet langer stil. En zet die enorme berg kracht die je voor heel veel andere dingen gebruikt, nu in voor jezelf en laat de andere dingen even voor wat ze zijn. Hou eerst van jezelf en laat het even daarbij.
Liefs Shenan

lieve maja


ik kan je alleen maar een knuffel geven. liefs flower

_________________
dikke engelenknuffel flower

Je kunt een mens niet veranderen, je kunt hem slechts de weg wijzen.

Lieverd, Giel weet hier inderdaad niets van.
En juist omdat ik er nog niet zo lang mee bezig ben, hoor ik mijn alarmbellen rinkelen.

Weet je, ik zou zoveel moeten, aan therapieen, en ik heb al heel wat gezien.
Het enigste waar men mij echt goed hadden kunnen helpen, dit in een dagkliniek ligt hier te ver vandaan.
Ik zit hier in een uithoek van nederland.
Hier is niets of bijna niets,. maar ja je hebt wel gelijk.
Hulp zoeken, en ik weet er wl een waar ik wel vertrouwen in heb.
Ik zal het proberen.

Maar ik moet wel eerst Callista op de rails zien te krijgen...
Dan moet ik mezelf zo enorm oppeppen, om alleen al naar die afspraak te gaan, die ik dan zou hebben.
Ik ben gewoon weg te moe....

Ik kan niet eerst even aan mezelf denken, dat gaat in dit gezin hier niet.
Maar goed, komt tijd komt raad, en dank je voor je raad, ik beschouw het eigenlijk als een liefdevolle schop onder mijn kont, die heeft mijn huisarts me ook al heel wat keren gegeven.
Dus ik ben je er nog dankbaar voor ook..


Lieve ruth,
Ik hoop niet dat ik je gekwetst heb met mijn antwoord naar jou daarstraks, het is zekers niet mijn bedoeling om dat te willen..
Ik kwam misschien een beetje bot over.
gespannen....zou ik het eerder willen benoemen.

Dus bij deze, het was niet hatelijk bedoeld ofzo.
Maar ik zat weer voor een mega klus, waar ik het liefst met een boog omheen zou willen lopen....

enfin het is geklaard, alles duidelijk op papier voor Dr Verhelst..

Liefs en knuffels maria

ps ik kom er echt wel aan uit hoor.... :roll:

Oke voorstel,

Maria heb je een mogelijkheid hulp thuis te krijgen??
Familie? vrienden? evt. oppas o.i.d.
Organisatietalent is jou bekend en dus wat je voor Callista allemaal regelt doe je nu even voor jezelf en maakt een afspraak waar je,je aan houd .
Afspraak???

Shenandoah
(aan wie doet dat directe denken??....Maria??)

O ik vergeet nog te zeggen dat wanneer je deze afspraak regelt, nog 1 ding vooraf regelt en dat is Giel op de hoogte brengen.

Ik nog eens Shenan

Nee hoor lieverd, je hebt me niet gekwetst.
Ik weet ook ....nu, als ik me zo rot voelde wenste ik bepaald niet te luisteren naar "goede" raad.
Enfin, voor mij was het dat ik die goede raad zelf wilde ontdekken.
En hoe meer men zei hoe ik eruit kón komen, hoe harder ik voor mezelf werd.

Nu, als ik mezelf zo lees doe ik eigenlijk hetzelfde..... :oops:

Weet je, ik zie iedere keer weer als je naar Gent "moet" je ongelukkig word.
iedere keer weer vertel je over dat pijn dagboek en als ik eerlijk ben, ik zou er hoorndol van worden.
Enkel al omdat ik voortduren bezig zou zijn met de pijn-kant van Calista.
En dat doet jou dan ook iedere keer pijn.
Schiet in een keer door mijn hoofd: je zou verdorie eens een pijn-boek van jezelf bij kunnen houden...ppfff.......hoe zou dát eruit zien? :shock:

Ik blijf koppig in de illusie geloven dat je er wél uitkomt.
Ja vervelend maar there we are.
Kan er ook nix aan doen schat.
Weet nu ff nix meer te zeggen dus?
Hup ik ga onder de wol.
Sherlock Holmes met "het teken van 4" lezen.

Zwaai lieverd.
Héél veel sterkte en hou je taai..
oh wat saai! :roll:

_________________
*there and back again*

Lieve Maja,ik zend je heeeeel veel licht toe....en houd je even vast...gewoon...stil.....lieverd..wat een pijn...ook wek je veel reacties los met je verhaal,want wij hebben allen pijn gehad of nog.
Maar die pijn heeft een functie,om te groeien...o..ja dat klinkt lekker theoretisch..helemaal mee eens,maar het is waar.
Ieder heeft zijn pakje hierboven uitgezocht,we kunnen elkaar helpen,maar niet met het pakje dragen,het is jouw pakje,.
Wel wil ik als een wegwijzer voor jou nu even fungeren,ga eens naar een goede homeopaat,hoor daar eens wat er met jou aan de hand is,heus alles heeft een reden..de oorzaak kan naar boven komen,maar met hulp van het juiste middel,zul je het aankunnen en begrijpen.
Neem bijvoorbeeld het middel aurum,goud,deze mensen willen altijd zelfmoord plegen,door te springen,ze gaan voor goud,als je het verhaal van Icarus kent,die vleugels met was maakte,om naar de zon te vliegen,de was smolt en icarus,stortte te aarde,dat is het beeld aurum.
Zo zijn er meer zelfmoordbeelden in de homeopathie,werkelijk niets is vreemd,door het juiste middel komt er rust en acceptatie.
Maja...goede raad = duur en deze krijg jij gratis.
Knuffffffffffff Karnayna

Lieve Maria ,

Wie ben ik om over jouw situatie te oordelen , dat ga ik ook niet doen , ik probeer je alleen maar te begrijpen en hopelijk iets te kunnen geven waar je wat aan hebt. In de eerste plaats accepteer en respecteer ik je zoals je bent. Ik hou van jou zoals je bent , want ik hou van mezelf. Ik ben verbonden met al wat is , dus ook met jou en moest ik niet van je houden , zou ik een deel van mezelf niet lief hebben.

Het leven dat jij doormaakt lijkt mij niet echt gemakkelijk , ik zou niet weten hoe ikzelf zou reageren moest ik in jouw situatie zitten. Ik stel alleen maar vast hoe jij dit aanpakt doordat je er open over bent hier op het forum. Dat op zich verteld mij dat je toch een krachtige energie bent die de moed heeft dit te doen.

Ik zie dat prachtig licht in je hart , zie jij dat ook? Dat prachtig licht dat steeds klaar staat voor haar man , haar kinderen en zoveel anderen. Dat prachtig licht dat zoveel dragen moet dat het geen uitweg meer ziet en toch nog de kracht heeft om te blijven zoeken naar een uitweg , ondanks alles wat er gebeurd. Zie je hoe het straalt? Kun je even je zorgen loslaten die jouw gedachten bevolkt en een moment naar je ware zelf kijken?


Kijk eens echt naar jezelf en naar al hetgeen je al voor anderen betekend hebt. Zie je hoeveel je voor anderen betekend? Zie je wat je voor anderen al gedaan hebt?

Kijk nu eens naar wat je voor jezelf betekend hebt. Zie je wat je voor jezelf gedaan hebt? Is dat in evenwicht?

Kan je ondanks alle tegenslagen positief naar de toekomst kijken en een positieve toekomst creëren? Geloof je dat je dat kunt? Dat je zelf je werkelijkheid kunt veranderen door er anders naar te kijken , door bewust datgene te veranderen wat je veranderen wilt? Ik weet het niet hoor lieverd , ik vraag me af of ik dat zou kunnen in die omstandigheden waar jij je nu in bevind. Misschien word ik ook zo overspoeld met sombere gedachten , dat ik niet meer weet hoe ik er uit moet geraken.

Geestelijke pijn lieverd , kan je mijns inziens enkel helen met geestelijke liefde , niet met fysieke pijn , daar fysieke pijn niet hetzelfde is. Je fysiek pijnigen als zalf op de wonde van je geestelijke pijn is hetzelfde als een emmer warm water in de zee gooien en hopen dat heel de zee warm wordt. Waarmee ik maar wil zeggen dat geestelijke pijn niet vergeleken kan worden met fysieke pijn , laat staan dat de ene de andere op de achtergrond zou kunnen drukken. Het is gewoon een pijn die er bij komt. Ware liefde voor jezelf kan je helen , maar moet je leren , leren om van jezelf te houden zoals je bent , jezelf accepteren als Maria die Maria is , was en nog zal zijn.

Ja , er zijn er meer zoals jij , er zijn er die het nog moeilijker hebben dan jij , maar daar heb jij nu geen boodschap aan , het enige dat telt ben jezelf. Je kan niet blijven geven van jezelf , je geraakt uitgeput en het is nodig dat je jezelf weer vult met jezelf. Ik zeg niet dat je de rest maar aan hun lot moet over laten , maar schuif het even opzij , hoe moeilijk het ook is. Even jezelf weer vullen met levensenergie , liefde en rust , kan niet als je altijd voor de ander klaar staat. Je durft jezelf niet meer te verwennen omdat je je dan tekort geschoten voelt tegenover de ander , want hoe kan jij nu jezelf iets geven terwijl de ander jou schijnlijk nodig heeft. Je houd wel van jezelf , maar je zet jezelf opzij omwille van de ander. En je houd werkelijk van jezelf , want je bent je bewust dat het niet goed gaat met je , je bent terecht bezorgd over jezelf. Je kijkt naar jezelf en je zegt : jeetje , het gaat niet zo goed met me , help , wat nu , hoe moet ik verder , hoe geraak ik hier uit en geraak ik hier wel uit.

Lieverd , laat het even allemaal los , wees bewust dat je de wereld niet alleen dragen kunt , wees bewust dat het lot van allen om je heen niet enkel en alleen in jouw handen ligt. Geef je over aan dat wat is , geef je gewonnen en laat alles even los , even niets moeten , even de verantwoordelijkheid van je af schudden , want je doet wat je kunt en je wil meer kunnen doen , maar je kan niet meer , je deed wat je kon. Durf het allemaal los te laten en kijk dan eens naar wat er gebeurd , wat er gebeurd als je alle controle laat gaan. Het is niet gemakkelijk , want je denkt dat wanneer je alle controle los laat , het allemaal verkeerd zal aflopen. Maar is dat wel zo? Je kan voor de ander niets meer betekenen als je niet meer geven kan , als je uitgeput bent. Je kan jezelf wel verbergen voor de ander , door je anders voor te doen , door te doen alsof je er bent voor de ander en niet te laten zien hoe diep je zelf in de put zit , maar op zielniveau voelen zij dit wel.

Je wil de lasten en de pijnen van anderen dragen , maar dat kun je niet lieverd. Er zijn nu eenmaal dingen die ieder zelf moet dragen , hoe pijnlijk die voor hen of voor jou ook mogen zijn. Ieder moet zijn eigen pijnen dragen. Help je werkelijk de ander door hun pijn over te nemen? Worden zij er beter van , voelen zij minder pijn? Kun je nog iets voor de ander betekenen als je voor jezelf niets meer betekenen kunt? Je kunt blijven knijpen tot de laatste druppel er uit is , maar op is op lieverd. Als het op is , is er niets meer te geven , niet aan de ander , niet aan jezelf.

Je bent aan het zwemmen in de zee , je zwemt zo ver weg dat je de kracht niet meer hebt om terug te zwemmen. Toch wil je terug en je gebruikt je laatste krachten om terug te zwemmen tot je op een bepaald moment komt dat je niet meer kan , dat je op bent. Op dat moment laat je alles los , want je weet dat het geen zin meer heeft , dat je het niet redden kunt en je laat je gaan , je laat alles los en geeft je over aan je lot. Het is op dat moment dat wonderen geschiedden. Op het moment dat je alles los hebt kunnen laten is er daar de redding , of je verdrinkt en je strijd is gestreden , je bent verlost van het vechten of er passeert net een boot die je op pikt en red. Zie je waar ik naar toe wil?

Lieve Maria , ik ben voor jou een vreemde , je kent mij niet , zoals jij voor mij een vreemde bent en ik jou ook niet ken , toch ben ik er voor jou en neem ik de moeite om dit naar jou te schrijven. Zie je dat je er niet alleen voor staat , zie je de liefde van vreemde mensen die jou willen bijstaan in je strijd? Ik heb de waarheid niet in pacht , ik heb de zalf voor jouw wonden niet , maar ik wil er wel zijn voor jou , gewoon even laten weten dat ik er ben , dat ik naast je sta en naar je kijk , vol liefde en mededogen. Gewoon , zonder meer , ik hoef niets van jou , het is onvoorwaardelijk. Meer kan ik niet doen voor je , je moet het allemaal zelf doen , maar ik steun je in elke stap die je neemt.

Veel succes , je haalt het wel.

Ik stuur je alvast heel veel licht en kracht om door te gaan.

Liefs , Helmut.

_________________
Peace-Love-Unity-Respect.