|
Een kerstbal.
Medio 2004 aangeschaft om te stralen en te schitteren bij een familie van 4 mensen waar liefde altijd hoog in het vaandel staat. Wat voelde ze zich op haar plek bij die familie. Haar kleur pastte precies bij die familie. Haar plek was altijd zo uitgekozen dat de straling en de schittering overal te zien was. Altijd een lichtje vlak bij haar wat haar dan weer hielp om haar licht te verspreiden en te delen. Ze was welkom, ze kreeg altijd een prima plekje. Ze was mooi en stevig, kreeg weleens een dreun, maar was onbreekbaar, zoals haar was beloofd. Perfect rond en uitgebalanceerd.
Maar eind 2007, eigenlijk net voordat ze weer in staat werd gesteld om al haar schoonheid te laten zien, kreeg ze een plekje wat ze niet had verwacht. ’t Leek erop dat ze ergens achterin werd gehangen, uit het zicht, áchter een lichtje in plaats van ervoor. En daar waar ze hing dacht ze dat ze zichzelf niet kon beschermen. Ze waaide mee naar links, naar rechts, waarheen de wind ook maar waaide. En in plaats van dat ze genoot van het slingeren en het daardoor zien van andere lichtjes en perspectieven, werd ze er behoorlijk duizelig van. Soms wilde ze weg, alleen maar weg, om eventjes tot rust te komen, maar ze zat stevig vast aan de boom. En was ervan overtuigd dat ze niet de eigenschappen had meegekregen om zichzelf een ander plaatsje te geven. Ze was vergeten dat ze veerkrachtig was, en dat ze, als ze zou vallen, vanzelf weer naar boven zou stuiteren. Ze was ook vergeten dat mensen zichzelf in haar spiegelden, maar dat ze alleen maar in de ogen van de mensen hoefde te kijken om daar haar spiegelbeeld in te zien. Ze spiegelde en spiegelde, maar vergat zelf ook in de spiegel te kijken.
En toen, in de uren van kerst 2007, met haar laatste restje her-in-ering, wist ze zichzelf heel voorzichtig los te weken van de tak waaraan ze hing. Ze wilde niet meer hangen daar waar ze niet meer gezien werd. Ze verwachtte een flinke val, een flinke deuk, een enorme krachtsinspanning om weer een nieuw takje te bemachtigen. En of dat nou aan deze boom was of een andere dat maakte haar niet eens meer uit. Ze maakte zich heel omslachtig en met heel veel drama in haar hart los van de boom, en haalde op dat moment haar kracht uit de verwachting dat ze die kracht nu heel hard nodig zou hebben. Het zou vechten worden om een nieuw plaatsje. Maar…. wat gebeurde…….. tijdens haar val keek ze in een flits in de ogen van een mens. En in die flits zag ze ineens zichzelf gespiegeld. Ze zag dat ze mooi gevonden werd, dat ze gewaardeerd werd om haar kleur, en haar schittering. Om het mee helpen met verspreiden van het licht, van de warmte, zelfs van de liefde. Ze zag dat ze niet vergeten werd, of als vanzelfsprekend werd gezien, verre van dat. Ze zag zichzelf weerspiegeld hoe ze was. En dat haar plekje nu eventjes werd ingenomen door een bal waarvan de schittering kunstmatig was toegevoegd, een bal van glas, heel breekbaar, vragend om een aanraking aangepast aan de breekbaarheid en fragiliteit van juist deze bal.
En ze wist: laat maar los. Kies zelf de boom uit waar je ten volste kunt schitteren. Kies zelf het plaatsje uit in die boom. Zelf weet je het plekje waar je het beste tot je recht komt.
En toen viel ze: en met een enorm gebaar van liefde werd ze opgevangen. Dat had ze niet verwacht. Het vervulde haar met een diep gevoel van vreugde. Ze had haar boom losgelaten, maar ze werd zo onvoorwaardelijk lief en zacht opgevangen. Ze zag de engelen die toekeken, en lachtten met ogen stralender dan ze ooit gezien had. Ze begreep het niet. Echt begrijpen zal ze het waarschijnlijk ook nooit. Was haar schittering dan toch opgegaan in de boom? Was ze toch al die tijd dat ze dacht dat ze onzichtbaar aan het stralen was, opgemerkt?
Ze weet het niet. Ze zal het zich ook nooit meer afvragen, want elke vraag zal hetzelfde antwoord opleveren, hoeveel woorden en theoriëen, meningen en natuurwetten er ook op worden losgelaten. Ze werd opgevangen, en in dat ene moment, en het in de spiegel kijken, zitten alle antwoorden die nodig zijn. Nu en in de toekomst. Waar ze ook voortaan zal gaan stralen.
Hartegroet,
Kakie
P.S. Dit verhaal is hier geschreven en geplaatst om ook de schrijver, indien nodig, een baken van her-in-ering te blijven geven :wink: .
|
Inloggen
V&A
Zoek
,
KNUFFEL FLOWER