Onlangs kreeg ik een link naar een video die mij diep raakte. Ik heb het bijbehorende artikel vertaald en hierna volgt een link naar de video. Het Engelstalige artikel hoef je dan niet meer te lezen, en voor de video hoef je geen Engels te kennen.
Hier is het:
[van Sports Illustrated, door Rick Reilly] Ik probeer een goede vader te zijn. Ik geef mijn kinderen wat ze nodig hebben. Werk 's avonds om voor hun chatten te betalen. Maar vergeleken bij Dick Hoyt, lijkt het nergens op.
Hij heeft zijn gehandicapte zoon Rick 85 keer 26.2 mijl geduwd in marathons. Acht keer heeft hij hem niet alleen 26.2 mijl geduwd in een rolstoel, maar hij heeft hem ook 2.4 mijl in een bootje getrokken terwijl hij zwom en hem 112 mijl getrapt in een zitje - allemaal op dezelfde dag.
Dick heeft hem ook voortgetrokken terwijl hij aan cross-country skiën deed, hem op zijn rug gedragen terwijl hij bergen beklom en hem eens dwars door de Verenigde Staten heen gebracht. Op een fiets. Dan lijkt het niet zo bijzonder als je je zoon meeneemt om te gaan bowlen, nietwaar? En wat heeft Rick voor zijn vader gedaan? Niet veel - behalve dat hij zijn leven heeft gered.
Dit liefdesverhaal begon in Winchester 43 jaar geleden, toen Rick door de navelstreng werd gewurgd tijdens de geboorte, wat hersenbeschadiging tot gevolg had waardoor hij zijn ledematen niet in bedwang heeft.
"Hij zal altijd als een plantje leven." Dick kreeg dit te horen van de artsen. En zijn vrouw Judy, kreeg te horen "breng hem naar een inrichting", toen Rick 9 maanden oud was. Maar de Hoyts geloofden het niet. Ze merkten op dat de ogen van Rick hen volgden in de kamer. Toen Rick 11 was, brachten ze hem naar de technische universiteit van Tuft en vroegen of er iets was om de jongen te helpen communiceren. Dick zegt dat er gezegd werd dat het onmogelijk was. "Er gebeurt niets in zijn hersenen."
"Vertel hem een mop", wierp Dick tegen. Dat deden ze. Rick lachte. Er bleek heel veel om te gaan in zijn hersenen. Vastgemaakt aan een computer die hem in staat stelde om de cursor te bewegen door een knop met de zijkant van zijn hoofd aan te raken, stelde Rick eindelijk in staat om te communiceren. Zijn eerste woorden? "Hup Bruins!" En toen een klasgenoot op school verlamd raakte in een ongeluk en de school een liefdadigheidsloop voor hem organiseerde, liet Rick weten "pap, ik wil dat doen".
Nou ja, hoe zou Dick, die zichzelf als "vetzak" beschreef, en nooit meer dan een mijl hard liep, zijn zoon vijf mijl duwen? Toch probeerde hij het. "Toen was ik degene die gehandicapt was," zegt Dick. "Ik had twee weken lang pijn." Die dag veranderde het leven van Rick. Hij typte: "pa, toen we hard liepen, voelde het net alsof ik niet langer gehandicapt was!"
En die zin veranderde het leven van Dick. Het werd een obsessie voor hem om Rick dat gevoel zo vaak mogelijk te geven. Hij ging zo hard trainen en kreeg zo'n oersterke conditie dat hij en Rick aan de Boston maraton van 1979 konden meedoen. Een organisator vertelde hem dat het echter onmogelijk was. De Hoyts waren niet echt een enkele loper, en ze waren ook niet echt een rolstoel wedstrijddeelnemer. Een paar jaar lang deden Dick en Rick op eigen houtje mee in een afzonderlijke groep. In 1983 liepen ze echter een andere maraton en dat deden ze zo snel dat ze het jaar daarop mee mochten doen aan de maraton van Boston.
Toen zei iemand "Hé, Dick, waarom geen triatlon?"
Hoe moet een vent die nooit heeft leren zwemmen en sinds zijn 6e niet heeft gefietst deze knaap van 110 pond een triatlon door dragen? Toch probeerde Dick het.
Nu hebben ze 212 triatlons gedaan, inclusief vier zeer pittige ironmans van 15 uur in Hawaii. Het moet bizar zijn om een 25 jarige bink te zijn die wordt gepasseerd door een oude vent die een volwassen man trekt in bootje trekt, denk je niet?
Hey Dick, zou je niet willen weten hoe je het er in je eentje vanaf zou brengen? "Helemaal niet", zegt hij. Dick doet het louter vanwege "het geweldige gevoel" dat hij krijgt als hij Rick ziet glimlachen als een meloen terwijl ze rennen, zwemmen en samen rijden.
Dit jaar eindigden Dick en Rick die nu 65 en 43 jaar oud zijn, hun 24e Boston Maraton op de 5,083e plaats van meer dan 20,000 starters. Hun beste tijd? Twee uur, 40 minuten in 1992--slechts 35 minuten verschil met het wereld record, dat in het bezit is van een kerel die niet een andere man in een rolstoel voortduwde.
``Mijn pa is ongetwijfeld de vader van de eeuw,'' typt Rick.
En het heeft Dick ook iets opgeleverd. Twee jaar geleden had hij een lichte hartaanval gedurende een race. Artsen ontdekten dat één van zijn aders voor 95% verstopt zat. "Als je niet in zo'n geweldige conditie was geweest," vertelde een arts hem, "dan zou je waarschijnlijk 15 jaar geleden zijn overleden." Op die manier redden Dick en Rick elkaars leven.
Rick heeft zijn eigen apartement (hij heeft thuiszorg) en werkt in Boston en DIck, die een gepensioneerd militair is, en in Holland in Massachusets woont, maken altijd tijd vrij om bij elkaar te zijn. Ze geven lezingen in het hele land en doen elk weekend aan de één of andere halsbrekende race mee, ook op vaderdag.
Die avond zal Rick zijn vader op een maaltijd tracteren, maar wat hij hem echt wil geven is iets dat hij nooit kan kopen.
"Wat ik het liefste zou willen," typt Rick, "is dat mijn pa in de stoel zit en ik hem een keer duw."
Bekijk de video en het Engelse artikel nu:
http://cjcphoto.com/can/
(Als het niet werkt, plak dit adres in je browser) of bekijk alleen de video
http://www.youtube.com/watch?v=f4B-r8KJhlE
In Liefde en Licht,
Margareth
Van;
http://www.trans4mator.nl/nieuwsbrief-kruisloop.html
Inloggen
V&A
Zoek
