|
Ik ont-moette vanavond een vrouw die ik al jaren niet meer had gesproken. Ik dacht koetjes, kalfjes, prietpraat, bijkletsen, beeld schetsen van de afgelopen jaren van beide kanten, wijntje, gezellig.
Maar wat een verassing. Ons gesprek, van 3 en een half uur lang, ging over puur spirituele zaken. Zij sprak over vertrouwen in jezelf, op de eerste plaats goed voor jezelf zorgen. Dat mensen dat altijd egoïstisch noemen, maar dat het zo gewoon niet is. Over mijn dingen en ervaringen (zo voelde het) terwijl ze het op die momenten alleen over die van haar had. Over het naar jezelf willen kijken, de oorzaak bij jezelf te zoeken, het durven kijken naar alles om je heen. Over het slachtoffergevoel en hoe daar zo snel mogelijk korte metten mee te maken, omdat het door jou komt dat slachtoffergevoel, en nooit door de ander.
Jeetje, wat een cadeautje. Met recht een engel, wat een pracht, wat een vleugels. Ze vatte het uiteindelijk samen als: "Karin, wij leven gewoon, we staan er middenin. En we weten dat we moeten kijken als we willen groeien. Kijken naar onszelf, want een ander doet dat meestal niet voor je hoor. Die kijken niet naar jou, want dan moeten ze automatisch ook over zichzelf nadenken". Wat een wijsheid en wat een inzicht. Wat een prachtig mens.
En het mooiste is, spiritualiteit, daar heeft ze nog nooit van gehoord. Wil ze ook niks van weten. Ze omschrijft zichzelf als een simpele ziel. Ze gebruikt hele simpele maar o zo ware woorden. Wil geen moeilijk gedoe, er zijn al zat dingen veel te moeilijk en ingewikkeld gemaakt. Heeft niks nodig, alleen zichzelf. Wat fantastisch om iemand te zien die met zo weinig en simpele woorden precies omschrijft waar het om gaat.
Als zij zegt: da's gewoon liefde hoor, daar is niks bijzonders aan. Dat moet je gewoon voelen. 't Is er, of 't is er niet, en als het er is, dan gaat het ook nooit meer weg. En is 't er niet, dan zal het er ook nooit zijn. En als je dat nou maar vaak genoeg tegen jezelf zegt, dan hoef je ook nooit meer naar een ander te luisteren, dan denk ik alleen maar EN ZO IS HET.
En ik hoor om me heen een hele hoop gelach!
Ze is zich zo bewust, maar is zichzelf daar helemaal niet van bewust.
Stom, heb ik toch weer de behoefte om een moeilijke zin te schrijven. Zij zou tegen me zeggen: doe niet zo moeilijk man, 't is gewoon zoals het is, en da's goe jong. En daarin kan ik me helemaal vinden.
Hartegroet,
Kakie
|
Inloggen
V&A
Zoek