|
De geheimzinnige verhalenput.
Het was een mooie dag in mei en de bomen kregen weer hun frisse, nieuwe blaadjes. De mooie blauwe grasklokjes stonden in bloei en het gras groeide snel en het werd nu weer mooi groen. Achter het akkerland lag het bos waar de mensen graag gingen wandelen op hun vrije dagen en er werd verteld, dat er iets aan de hand was in dat bos. Je moest niet verder dan het bosvijvertje lopen want er was iets geheimzinnigs daarachter en niemand durfde verder te gaan onderzoeken wat er aan de hand kon zijn. Er werden al eeuwen verhalen verteld dat er een gevaarlijke put stond en dat er kinderen in verdronken waren. Iedereen waarschuwde dan ook zijn kinderen om niet verder dan het bosvijvertje te gaan. Ik heb het zelf gehoord van de Bosfee, die vaak op een tak van een grote kastanjeboom zat te kijken naar de grote mensen, die daar wat angstig naar het dikke struikgewas keken en dan rechtsomkeer maakten en terugliepen.
Maar op een mooie zonnige dag waren er drie kinderen in het bos aan het wandelen. Suzanne was een meisje van 10 jaar met mooie blonde krullen en een lief gezichtje wat vaak een dromerige uitdrukking had. Ze las graag en dan het liefste een boek met sprookjesverhalen en haar fantasie bracht haar naar verre oorden. Vaak moest haar moeder haar een aantal keer roepen voor Suzanne reageerde. Jij droomster, zuchtte haar moeder dan. Wat moet er van je worden als je nooit iets doet en alleen maar van sprookjes houdt. Suzanne keek dan haar moeder aan met een mysterieuze blik in haar ogen. Mam, zei ze, jij bent gewoon te groot om in die sprookjes te geloven en ik wil niet groot worden want wat is dat saai, zeg! Haar moeder zuchtte en dacht er het hare van. Ooit zou de realiteit ook bij Suzanne de overhand krijgen en was het gedaan met het dromen. Maar vandaag moest ze met haar broertje Sil naar buiten en toen ze de straat opging, zagen ze Aisha. Ze vroeg nieuwsgierig “waar gaan jullie heen?. Achter haar aan kwam haar broertje Sil, een jongetje met wat springerig, rossig haar wat alle kanten opstond. Zijn blanke gezichtje en sprankelende grijsblauwe ogen keken ondernemend de wereld in. Hij hield de hand vast van de kleinste en jongste van de drie kinderen. Het was hun Irakese vriendinnetje, Aisha. Ze had lange donkere haren die in een paardenstaart waren opgebonden en haar donkerbruine ogen waren omkranst door dikke zwarte wimpers. Ze was een wat stil meisje van vijf jaar en ze woonde sinds haar tweede jaar in Nederland. Haar ouders waren nog niet gewend in het voor hun vreemde land en ze verlangden naar hun familie die ze achter hadden moeten laten, vluchtelingen werden ze genoemd en Aisha lachte zelden voluit. Op haar gevoelige kinderziel drukte het stempel van het verdriet van haar ouders en ze leed er onder. Sil was daarom niet boos dat hij Aisha mee moest nemen, in tegenstelling tot Suzanne. Hij vond haar een lief meisje en hij had medelijden met haar. Ze wandelden en speelden verstoppertje en Suzanne zag dat ze erg ver afgedwaald waren en zei: ‘kom op, we moeten terug. Mam wordt anders ongerust.’ Ze liep kordaat een bospad op en Sil en Aisha volgden haar. Ze waren moe van het spelen en vroegen of het nog ver lopen was. Suzanne ziet geïrriteerd: ‘zeur niet zo’, en sloeg verschillende bospaden in, maar na een uurtje zei ze sip: ‘we zijn verdwaald. Ik weet de weg niet meer.’ De andere twee keken haar angstig aan. Wat nu? Het werd kouder en Suzanne zei: ‘ we gaan die kant maar weer op’, en begon weer te lopen. Sil en Aisha sjokten moedeloos achter haar aan. Intussen kwam er steeds meer mist opzetten. Ze zagen bijna geen hand voor hun ogen en hun haren en kleren werden steeds natter. Aisha begon te huilen en Sil pakte haar hand steviger vast en zei: ‘stil nou maar, we komen er heus wel weer uit,’ maar eigenlijk was hij niet zo stoer en was ook hij bang. Na een tijdje lopen kwamen ze terecht bij een open plek in het dichte bos,waar de mist wat minder was en ze zagen tot hun verrassing een oude waterput. Hij was van rode stenen gemaakt, maar hier en daar liet het metselwerk wat los en brokkelden er stukjes steen af. Klimplanten slingerden zich om de put heen en Suzanne waarschuwde Sil en Aisha om er niet te dicht bij te komen. Stel je voor dat ze er in zouden vallen, ze moest er niet aan denken. Er stond wel een beker op de rand van de put, naast het wateremmertje. Suzanne had zo’n dorst dat ze toch even ging kijken of er soms water in de beker zat. Ze naderde voorzichtig de oude put en ging op haar tenen staan om van veilige afstand in het bekertje te kunnen kijken. ‘Ja,’ riep ze, ‘er zit water in’. Ze pakte de beker en dronk gulzig van het heldere, frisse water. Daarna liep ze naar Sil en Aisha, die ook verlangend stonden te kijken en ook graag wat drinken wilden. Suzanne gaf de beker aan Sil, en Sil deelde de rest van het water met Aisha. Hun dorst was gelukkig gelest, maar wat gebeurde er nu? De mist kreeg alle kleuren van de regenboog en een stem sprak met een echo na elk woord: ‘dag lieve kinderen…deren ..en…. Ik ben de verhalen put en ik vertel verhalen aan kinderen die van het water drinken…ken.. n..
Suzanne gaf een gil van schrik, Sil keek met wijd opengesperde ogen naar de put waar die rare stem vandaan kwam en Aisha dook met haar gezichtje vertrokken van angst in Sil’s trui weg.
‘W-Wat is dat?’ vroeg Sil met een van angst trillende stem. De put antwoordde sussend…’Niet bang zijn, ik doe jullie geen kwaad…aad…Ik ben de Verhalenput.’. Suzanne overwon haar angst en stapte dapper naar de put en vroeg nieuwsgierig: ‘wat voor verhalen vertelt u?’ De put zei,’ allerlei verhalen, wat je maar wilt…Ga maar zitten en maak het je gemakkelijk op het mos …os …s… Sil zei zachtjes tegen de anderen,’ ik hoop maar dat hij niet steeds een echo geeft als hij een verhaal vertelt’…De put hoorde wat Sil zachtjes zei en barstte in een daverende lachbui met daverende echo’s uit. Een groepje vogels dat op een tak had gezeten, vloog geschrokken en boos kwetterend van al dat lawaai op en verdween in het bos.‘Nee’, zei hij, ‘ik vertel zonder echo’s en zette meteen zijn echo uit. Opgelucht gingen de drie kinderen, vermoeid van de lange wandeltocht op het zachte, geurige mos zitten en keken vol verwachting naar de put. De mist werd weer dikker en kreeg alle kleuren van de regenboog. De kinderen keken met verbazing naar de prachtig gekleurde mist en riepen in koor; ‘wat is dit mooi, zeg!’ De verhalenput lachte zachtjes en als je goed keek zag je op zijn verweerde rode stenen een warme glimlach verschijnen. ‘Weten jullie hoe de regenboog zo mooi is geworden? Nee? Ik zal het jullie vertellen.’
Lang geleden was er geen regenboog. De wolken konden hun regen laten vallen en de zon kon schijnen maar er was nooit een regenboog te zien. De Bosfee vond het allemaal wat kleurloos en kwam op het idee om de dwergjes en boselfjes aan het werk te zetten en met allerlei kleuren een regenboog te schilderen. Een die altijd te zien zou zijn als de zon op de regenwolken zou schijnen. Ze liet de dwergen allerlei mooie kleuren uitzoeken en toverde die in verschillende potjes en riep alle boselfjes bij elkaar om te vertellen wat ze moesten doen.
Jullie moeten alle regendruppels een kleur geven en als dan de zon schijnt zien we allemaal mooie kleuren aan de hemel verschijnen. Er heerste grote opwinding onder de bosbewoners. Kleuren aan de regenwolken. O, dat zou zo mooi zijn. Ieder kreeg een pot en een kwast in de handen en ze vlogen alle richtingen op en begonnen aan hun werk. En het was een werk, tjonge jonge, weken waren ze bezig net zolang alle regendruppels een kleur gekregen hadden.
Uit alle windstreken kwamen ze weer terug gevlogen en gewandeld om de lege potjes in te leveren bij de milieufee. Zij hield van een schone natuur en zorgde ervoor dat niemand zijn rommel achter zich liet liggen. De elfjes en kabouters stonden trots om de fee heen en vroegen waar nu die regenboog bleef. De Fee legde uit dat alle kleurtjes tezamen een kleurige boog zouden vormen maar dat er eerst een regenbui zou moeten komen. Hier en daar werd een diepe zucht geslaakt, ze hadden zo graag meteen het resultaat van hun werk willen zien. Maar ze snapten wel dat de fee veel kon maar dat ze niet mocht beslissen wanneer het ging regenen. Stel je eens voor, dan zou de natuur in de war raken en de bloemen omkomen in het water of verdrogen in de zon, als ze het niet liet regenen.
Wekenlang bleef het mooi weer en het gras werd wat geel en de zomerbloemen namen de plaats in van de lentebloemen. De elfjes en kabouters waren het wachten moe en gingen aan hun gewone werk.: De dieren in het bos helpen en grapjes met wandelende mensen uithalen door opeens achter een boom vandaan te springen en heel hard “Boeh!”te roepen wat de mensen stomverbaasd deed kijken maar aangezien ze niet in kabouters geloofde, geloofden ze ook hun ogen niet en liepen snel door zonder nog eens om te kijken. Op een dag was het in de ochtend al erg warm en het werd zelfs broeierig. De mensen keken bezorgd naar de lucht waar grote dikke wollige wolken zich opstapelden als enorme bloemkolen. De natuur werd stil, zoals meestal voor er een onweer losbarst. De elfjes lagen loom op de bladeren die op de vijver dreven, ze hadden het te warm om hun werk te doen en de kabouters sprongen niet achter de bomen vandaan maar lagen zachtjes te snurken op het dorre gras in de schaduw van de ook al wat dorre bomen. De Fee glimlachte en wachtte rustig af. Ze tekende sterretjes in de lucht met haar toverstafje en veegde ze weer weg met haar hand en wachtte geduldig. In de verte werd het donker en een rommelend geluid werd hoorbaar. Mensen haastten zich naar huis en plotseling was en een bliksem flits. Alle kabouters en elfjes schrokken wakker en keken verschrikt naar de donkere dreigende lucht. Een knetterende donderslag volgde op de flits.
Een van de elfjes hield haar hand op en voelde een regendruppel vallen. Ze begon te juichen en riep opgewonden: nu komt er een regenboog, kom op allemaal, nu is het zover. Het begon ook te stormen en de bomen bogen kreunend in de harde wind, ze hadden de grootste moeite om hun takken aan de stam te houden. De kabouters verdwenen in hun paddestoelen en de elfjes vlogen snel naar hun Elfenpaleis. Met druipende vleugels kwamen ze hijgend binnen. De wind loeide en het regende zo hard dat al het gras heel snel weer groen werd en de bomen zich weer lekker fris begonnen te voelen. Langzaam trok de bui voorbij en de zon begon weer te schijnen. Een van de elfjes keek naar buiten en zag een stralende kleurige regenboog aan de hemel staan. Ze riep naar alle elfjes, kijk eens, daar is die regenboog en oh, wat is hij mooi. Ze keken sprakeloos naar die wondere kleurenpracht en waren trots op hun harde werken. De Fee lachte en riep, ga de kabouters eens halen, zij willen ook vast wel genieten van dat moois. Het was al niet meer nodig want de kabouters kwamen al uit hun huisjes en keken stomverbaasd naar de prachtige regenboog. Ze dansten van plezier en toen de gewone mensen even later uit hun huizen kwamen om weer verder te gaan met hun werk , keken ze naar de regenboog en riepen, wat is dat mooi!!! Hoe komt dat ineens in de lucht?Ze wisten niet dat de elfjes en kabouters ervoor gezorgd hadden dat er nu voortaan regenbogen zouden zijn , als na een bui de zon op al die geverfde druppels scheen. Ze waren erg trots op hun werk en zorgden ervoor dat de mensen een spreekwoord maakten: na regen komt zonneschijn en….een regenboog. Het maakte ze blij en zo zagen ze de schoonheid van Moeder natuur en genoten elke keeer van een regenbui..
Nel van der Veen
Copyright 2006
_________________
Nel is op weg met vallen en opstaan maar met Licht in het hart.
|
Inloggen
V&A
Zoek
