|
He lieverds,
Zelf weet ik niet waar ik mijn berichtjes kan plaatsen omdat het ene gebeuren niet zonder het ander kan. Een Meditatie staat niet los van een stukje ervaring van het moment waar ik mij in bevond. Dus plof ik gewoon mijn gehele ervaring van Henk en de meditatie hier neer. Als ik de een situaties in tweeën ga splitsen is het verhaal voor mij niet compleet, dit voel bij mij althans zo en dan krijg ik een knip en plak werk, dus wil ik mijzelf dit werk besparen aan tijd wat het me kost. Ik heb liever een film dan een zoop-serie ha ha ha.
Toen ik zag dat Ruth het eerste topic van Henk zijn meditatie gebruikte als aanvulling en ik de andere berichtjes las, zag ik hoe uniek wij weer eens zijn. Ik zag een rode draad lopen door de meditatie heen hoe verbonden wij zijn met elkaar en dat niemand gescheiden is van de ander, geen afstand is te ver om de ander te mogen bereiken.
Flouwer je was niet te vroeg, je was echt letterlijk op tijd, kijk maar, naar het verhaal.
Henk en ik belde regelmatig naar elkaar om te informeren hoe het er voorstond. Ik had met hem afgesproken dat ik naar hem toe wilde komen om een kaarsje te branden in de stilteruimte. Maar ik had de kracht op dat moment niet om naar hen toe te gaan, ik was zo moe en sliep een gat in de dag. Ook hier bij jullie kon ik niet schrijven, het lukte mij gewoonweg niet, het leek of dat mijn ogen dichtgelakt zaten en kon ze nauwelijks open houden. Dinsdag kreeg ik te horen van Henk dat hij woensdag over geplaatst werd naar het academisch ziekenhuis. Woensdag voelde ik de kracht om naar Henk toe te gaan. Toen ik Henk belde en hem mededeelde dat ik zou komen om met hem te mediteren en naar de stiltekamertje wilde gaan met hem, voordat zij hem gingen opereren, hoorde ik Henk aan de andere kant van de lijn zeggen, donders je komt toch nog? Ja lieve Henk ik kom zeker naar je toe, je bent het waard. Och lieverds wat was hij blij.
Karel nam een kaarsje en een wierookje mee in zijn binnen zak en vergat mijn rolstoel kussen. Ik ging heerlijk op zijn jas zitten en zag de humor er wel van in. Alles op die avond zat tegen, ook mijn gevoel zat tegen en er raasde wat gedachten aan mij voorbij. De stoplichten bleven op rood, Karel die wat geïrriteerd was dat hij mijn rolstoelkussen vergeten was en ook nog te laat in het ziekenhuis aankwamen was bang dat wij weg gestuurd zou worden en ik bleef hem in woorden aanmoedigen dat het goed zou komen. Het bezoekuur was tot 20.00 uur en wij stapte om kwart over acht Henk zijn kamer binnen. Henk zat op zijn bed en was verbaasd dat we toch nog gekomen waren. hij sprak zijn ongerustheid uit en dacht dat er iets gebeurd was onderweg. Ik vroeg aan hem of hij nog bezoek gehad had op die dag, maar dat bleek niet het geval. Magda en de kinderen wilden hem een beetje met rust laten zodat hij zig beter op de operatie kon richten. Het verplegend personeel liet ons gewoon bij Henk en onder het onderzoek door, de normale routine onderzoekjes konden wij gewoon blijven en werden niet weg gestuurd. Ik was bij Henk op bed gaan zitten, aan het voeten einde en zat hem te observeren, he,he, wat zag dat knaapje er goed uit, hij straalde helemaal. De verpleegster die langs kwam bij Henk en de pols, themp, zuurstofgehalte opnam, bevestigde dat bij Henk alles goed was, zelfs zijn zuurstofgehalte was op dat moment 98 procent. Henk kon zo het ziekenhuis verlaten zo goed dat hij zig voelde en bevestigde mijn gedachte. Een goede kennis van Henk belde op dat moment en vroeg aan Henk of hij niet onder de operatie uitkon, terwijl zij niets wist over het kort gesprekje wat ik met Henk en mijn gedachten net had gehad. Toeval, telepathie? Nee gewoon verbonden zijn met elkaar, dat vertelde mij de telefoon die Henk nog in zijn hand had.
Henk vertelde mij toen hij overgebracht werd met de ambulance naar het academie er veel gelachen werd op zijn afdeling op de manier hoe zij Henk behandelde op de brangkar, hij voelde zig niet ziek en werd als een mummie ingepakt, dus Henk voelde zig een klein beetje belachelijk, maar begreep ook dat het nodig was en lachte nog toen hij mij dit verhaal vertelde. Voor de overplaatsing, had Henk zijn lichtje weg gegeven naar een vrouw tegen over hem, die snachts er slecht aan toe was en de man naast hem zo vertelde hij me die had ook wat nodig en de verpleegsters en de artsen hadden gaf hij wat licht voor de goede zorg die zij hem gegeven hadden.. Foei zei ik glimlachend naar hem toe en zei: he, lieverd je hebt al die aandacht nu voor jou zelf nodig, geef die liefde nu eens aan jezelf? Hoe moet ik dat doen vroeg hij, mijn handen gewoon voor mijn zieke hartje houden? Ja zei ik, als jou dat helpt helpt is dat jou manier om de aandacht van liefde bij je te houden. Maar mijn gedachten dwaalde een moment af en dacht, hoe makkelijk het is de aandacht van buiten naar binnen te richten, we zijn ook al zolang gewend om de aandacht naar buiten te richten omdat de materiëlewereld onze aandacht vraagt.
De avond voor ik naar Henk zou gaan zag ik drie hoger zielen bij mijn bed verschijnen, die mij de kracht gaven om toch naar Henk te mogen gaan voor de artsen hem gingen opereren. Want als ik even voor mijzelf naar een ziekenhuis ben geweest of bij iemand geweest ben op een verjaardagsfeestje, dan ben ik totaal gebroken en dat kost mij een bergje aan energie en loop gewoon leeg. Het duurt dagen voordat ik mij weer een beetje mens kan voelen binnen mijn lijfje. Ik voel mij zeker gezegend met zo'n steun die ik ontvangen mocht.
Ik vroeg aan Henk of hij mee wilde gaan naar de stiltekamer, maar oeps hij had geen avondjas en pantoffels om naar de stiltekamer te kunnen en besloten om de meditatie op zijn kamer te houden. Henk zei: we kunnen hier toch de meditatie doen, want nu lig ik hier alleen, de man naast mij is vandaag geopereerd en is naar de IC. Dus waren wij met ons drie in de kamer en het ging als volgt.
DE MEDITATIE.
----------------------
Ik ademde het licht in en blies het uit als een zwarte wolk. Ik heb het al eerder beschreven in een ander topic voor Henk.
Wij zongen een aantal mantras
Ik zag een man uit het goudgele licht komen, het was Sai Baba en keek mij glimlachend aan en zijn blik was naar Henk gericht. Sai Baba opende zijn rechterhand en in zijn hand lag een witte lotusbloem met een goudgeel hartje. Uit het hartje zag ik een doorzichtige diamant te voorschijn komen in de vorm van een ei waar ik doorheen kijken kon.
Kijk zegt Baba tegen Henk, al die geslepen kantjes zijn deeltjes van jezelf, stukjes spiegeltjes van de ziel. Het ei is de buiten kant, maar als je deze diamant in het zonlicht zal houden zien we allemaal verschillende kleuren vanwaaruit jij gekomen bent "HET LICHT"
Deze kleuren vormen een licht wat je wel kunt zien met je ogen, maar niet kunt pakken met je blote handen en toch een emotie van liefde over je heen gekomen is.
Dit symbool kon ik nu wat beter beschrijven als hoe ik het vertelde aan Henk, maar het komt wat duidelijker over, als hij het strakjes terug lezen mag.
Och zei Henk, wat mooi, wat een geschenk heb ik mogen ontvangen. Wij waren even stil en stonden even stil bij dit gebeuren. Intussen waren wij al twee uur bij Henk en konden moeilijk weg komen bij Henk.
Toen ik nog zo bij Henk op bed zat en wat zaten te praten over zijn verleden, zag ik dat Henk het ene moment en klein jongetje was wat boos was op zijn zijn ouders en het andere moment van een tiener, die boos was op zijn schoonvader. En als Henk zichzelf kon zijn via het gesprek wat wij voerde dan straalde hij als een zonnetje. Hij ging vol vertrouwen de operatie tegemoet en zag er niet tegen op.
Intussen ging de telefoon en dat was voor ons de gelegenheid om te gaan, maar zelfs toen ik het aanhaalde om te gaan, brak Henk het telefonisch gesprek af , want ook die kans wilde hij niet voorbij laten gaan en wandelde met zijn blotevoeten mee over de gang en kon geen echt afscheid nemen. Karel draaide de rolstoel nog even om zodat ik nog kon zwaaien naar hem en verdwenen door de klapdeuren en gingen opweg naar de stilteruimte.
In de stilteruimte deed ik nog een gebed voor de artsen, verplegend personeel, en de mede patienten die in het ziekenhuis lagen voor herstel en de mensen die naar het licht mochten gaan.
-----
Donderdag, had ik gebeld naar Magda en de operatie was wat uitgelopen en hij was klaar om kwart voor zes. Magda vertelde mij dat Henk niet twee maar vier spontane bijpassen aan gemaakt heeft via zij hart. De artsen hadden dit niet gezien via e ego of scan, maar kregen dit te zien tijdens de operatie. Wonderlijk is het dat een ziel in beweging zetten kan om toch je leven te verlengen, vinden jullie niet. Henk is een wandelend wonder. En het herstel is nu verder aan hem terug gegeven. Zelf deed ik mee met jullie meditatie en kreeg weer hetzelfde te zien als wat ik bij Henk zag en aan hem verteld had. Ik glunderde dat jullie ook van dit soort ervaring hadden door gekregen en dank jullie voor de hulp en steun die jullie Henk gaven.
Gisteren hebben wij hier nog een schepje boven op gezet en stuurde met de groep hier nog wat extra licht tijdens de meditatie naar Henk.
Ik zag dat Henk in een bed lag en onder een koepel van licht en voelde dat het goed was met hem.
Een uur geleden heb ik contact op genomen met Magda en zij was bijzonder opgelucht dat Henk aan het herstellen is en hij is al weer op de been geweest van morgen en voelde zig erg goed. De wond hersteld bijzonder goed en hij had geen pijn aan zijn operatiewond, alleen een beetje vanwaar de slangetjes gezeten hadden deed. Schiterend he lieverds. En de artsen zo vertelde Magda hadden nog nooit zo'n patient als Henk mee gemaakt, die goed mee werkte en zo snel aan het herstellen is. Wat een kanjer is die Henk zeg. De artsen zitten al te bespreken wanneer Henk naar huis mag, oeps dacht ik even in een flits na, dat is snel. Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit, al word er soms gedacht dat wonderen niet meer bestaan.
Maandagavond ga ik naar Henk toe, maar wil hem even nu een paar dagen even met rust laten en mijzelf ook de rust geven om eerst even wat bij te tanken.
Veel liefs en een warme groet van Samoeray.
|
Inloggen
V&A
Zoek
voor alles
:idea: 
:idea:
