Ik heb er mijn gedachten nog eens over laten gaan,maar kwam er niet uit.
Totdat ik vannacht zelf met een stukje verleden geconfronteerd werd.
Ik stond voor een hele grote plas die diep,donker en troebel was en ik wist dat daar stukjes van mijn verleden begraven waren.
Ik durfde niet in die poel te stappen,want wie weet wat voor monsters daar loerden,maar trok een deur open en stond er ineens tot mijn middel in.
Er drukten harde voorwerpen tegen mijn buik en ik raakte in paniek,omdraaien kon niet,dus begon ik te roepen naar de overkant,waar twee bekenden van me zaten.
Die reageerden echter niet en ik was op mezelf aangewezen.
Ik werd heel angstig en verdween zowat in die poel,tot ik me begon af te vragen waar ik zo bang voor was?
Het was juist dat troebele wat zo angstig maakte!
Ik begon anders te kijken,naar dat wat er was en er verschenen vormen,herkenbare vormen en daardoor kon ik het loslaten,want een grote donkere vorm in troebel water kan een krokodil zijn,maar ook een boomstam,die me nooit in kan halen.
Wat ik bedoel te zeggen lieverd is dat juist het troebele uit het verleden jou raakt,dat en het feit dat ook jij geen hulp kreeg,er zelf voor stond,zelf uit die poel moest zien te komen.
In dromen kan ook je verleden voor je deur staan,realiteit lijken,maar bedenk dan,zelfs als er geen tijd bestaat en verleden,heden en toekomst naast elkaar staan.
Zie het maar als doosjes,dat dat verleden doosje leeg is,wat erin zat is genuttigd.
Als de mist of nevel weg trekt zul je zien dat het leeg is,wat rest is alleen nog dat doosje,met die gruwelijke tekst erop.
Als je als mens begint heb je een heleboel doosjes met ervaringen die op je wachten,maar eenmaal genuttigd,blijft alleen de verpakking.
De emotie zit in je herinnering.
Kun je hier iets mee lieverd?
ik hoop het Namaste,Annemiek
_________________ And then there were three...We started our group... Our circle of friends....And like that circle There is no beginning or end....
|