LICHTWERKERSFORUM

Vrijheid

Ik kom steeds meer achter de muren die ik om me heen heb gebouwd. Ik dacht dat vrijheid was dat ik altijd kon kiezen. Ik dacht dat vrijheid was dat ik vredelievend kon zijn. Ik dacht dat vrijheid was dat ik me afzonderde van de maatschappij, van de politiek, etc. Maar ik besef nu dat vrijheid iets heel anders is en daarom niet kan worden aangeleerd. Vrijheid is voor mij het nemen van de volledige verantwoordelijkheid. Niet voor een aantal losse zaken, maar volledige verantwoordelijkheid. Sommige verantwoordelijkheden zag ik wel (b.v. de verantwoordelijkheid als vader), maar er is een verschil tussen de losse delen en het geheel. Toen ik inzag dat pas als ik de volledige verantwoordelijkheid op me neem, voor het geheel en dat is dus voor de gehele wereld, want de wereld ben ik en ik ben de wereld (en ook dat besef dringt nu steeds meer door), dat ik dan pas vrij kon zijn, begon ik het te begrijpen.

Vroeger discussieerde ik wel eens met mensen over vrijheid van en keuze en lotsbestemming. Ik zie nu in dat het om beide gaat. Vrijheid van keuze is weer een onderdeel, waardoor ik juist geen vrijheid meer hebt. Ik kreeg op laatst zoveel keuzes, dat het kiezen moeilijk werd. En daar zat mijn illusie. Vrijheid is dat ik niet meer hoeft te kiezen. Kiezen is voor mij niet meer afwegen welke kant ik op ga. Want het afwegen zorgt voor het conflict. Ik kan allerlei argumenten verzinnen waarom links of rechts af te gaan, maar het helpt me voor geen meter. Pas als ik een kant op ben gelopen ben ik verder gekomen en was de keuze dus helemaal niet belangrijk. En heeft het dus ook geen zin om achteraf te bekijken of het goed of fout was, want ik ben gaan lopen dus kan dat niet worden teruggedraaid.

Verantwoordelijkheid naar mijn kinderen ben ik ook in een ander daglicht gaan zien. Ik ben verantwoordelijk dat zij onderwezen worden. Maar onderwijs is niet een leraar en een leerling. Zodra ik beweer dat ik het weet en zij niet, dan heb ik het niet begrepen. Als ik het samen met mijn kinderen ga doen en mijzelf van het voetstuk van beter weten weet af te gooien, dan pas is er bij mij sprake van verantwoordelijkheid. Ik weet het absoluut niet beter, want ik heb meegeholpen om van deze aarde een rotzooi te maken. Dus wie ben ik om het beter te weten? Door dit inzicht en deze houding zie ik dat de band met mijn kinderen onmiddellijk veranderd. En dat gaat geleidelijk aan, want mijn oude rolpatroon wordt geleidelijk aan doorbroken. Het besef zorgt ervoor dat het veranderd.

Volledige verantwoordelijkheid nemen lijkt eng. Er schieten af en toe gedachten door me heen, van “ja maar, wat als?”. En dat zijn de gedachten die alles bij het oude willen houden. Blijf maar lekker oppervlakkig want dan wordt ik nergens door geraakt. Maar de drang naar volledige vrijheid verwerpt deze gedachten. Het is voor mij waar leven uit bestaat: Verandering. En gedachten kennen geen verandering. Gedachten vergelijken alleen maar met was is geweest, stoppen in hokjes, vergelijken, associëren. Maar dat is allemaal achteraf. De veranderingen van dat moment gaan dan aan mij voorbij. En als ik niet bezig zou zijn met het analyseren, had ik veel meer tijd om te ervaren wat er nu gebeurt en dus kan ik meer gewaar zijn, observeren wat er gebeurt en te handelen. Leven in het nu staat voor mij nu voor zien en handelen, zien en handelen. Tussen zien en handelen is dan geen tijd meer voor keuze. En dan pas is er volledige vrijheid.

Liefs en warmte, Bigbear

_________________
*there and back again*

Gôh Bigbear,

Jij weet een mens aan het denken te zetten.

Je schrijft

Maar hoe zie je het dan?. wij geven toch ons eigen leven vorm. En volgens mij wordt de vorm van ons leven bepaald door de cruciale keuzes die wij gemaakt hebben. Als ik op enkele kruispunten in mijn leven andere keuzes had gemaakt, dan zou mijn leven er immers totaal anders uitzien?
We zijn op aarde en op aarde heeft alles vorm, dus als je niet meer hoeft te kiezen, krijg je een vormeloos leven, wat doe je dan nog op aarde???
Kan je gelijk hemelen. Toch???

En waarom zorgt kiezen voor conflict. Misschien kunnen we beter zoveel balans in onszelf vinden dat we kunnen kiezen zoals een koorddanser kiest zijn voeten neer te zetten. De koorddanser kiest met gevoel en met gratie, niks geen conflict.

En dan dat verantwoordelijkheid. Er zijn maar heel weinig mensen die werkelijk in staat zijn om volledige verantwoordelijkheid voor hun leven te nemen. Dat is één van mijn doelen tenminste en ik ben daar nog niet.
En jij wilt gelijk voor de hele wereld verantwoordelijkheid nemen???

Weet je lieve Bigbear. Als ik je stukje lees, dan krijg ik het gevoel dat je langs de werkelijkheid heen schiet. Ik schrijf het maar precies zoals ik het voel, niet om je af te breken of zo, maar een ander gezichtspunt werpt er weer eens een ander licht op.

liefs Vick

Lieve Vick,

Ik begrijp helemaal wat je schrijft en in feite voelen we hetzelfde. Maar woorden zijn soms lastig om dat wat je voelt over te brengen.

Dat je niet meer hoeft te kiezen bedoel ik mee dat je intuitief kiest, net als de koorddanser. Als je kiest met je verstand, je gedachten, je ego, dan is er conflict. Kiezen tussen goed en kwaad, goed en slecht, de groep of het individu. Dan is er altijd conflict. Dus helemaal mee eens.

Dan de verantwoordelijkheid. Ik ben de hele wereld en de hele wereld is mij. Ik zie dit nu heel duidelijk in. Als ik niet geheel verantwoordelijk ben, dan blijft het oppervlakkig. Het is dan niet mijn probleem, maar het probleem van de maatschappij, de politiek, het andere land. Maar ik ben de maatschappij, ik ben de politiek, ik ben het andere land, want ik ben mens en ben met iedereen verbonden. Mijn eigen gecreerde EGO is de illusie die de afgescheidenheid in stand houd. Ik ben anders dan jij, mijn lichaam is anders, ik gedraag me anders, dat heb ik gecreeerd. Maar terwijl ik mijn ik creeerde, creeerde ik ook het gevoel van afgescheiden zijn, jij bent buiten mij. Maar vanuit de geest, het bewuste, de intuitie is dat niet zo. Daar zijn we allemaal een.

Dus als ik niet volledig verantwoordelijk ben, blijven er altijd conflicten komen, die conflicten komen door het gevoel van afgescheiden te zijn. Alle conflicten komen daarvandaan. Kijk maar naar jaloers zijn, kwaad zijn op iemand, onverschillig zijn, etc, etc. Als ik kijk waar dit vandaan komt is het van het gevoel van niet verantwoordelijk zijn. Maar dan ook totaal verantwoordelijk, want dat zorgt ervoor dat het EGO gaat verdwijnen.

Ik voel nu absoluut dat ik niet langs de werkelijkheid schiet, maar juist dat dit de kern van alles is. Dat het controversieel is en niet waar de meeste mensen aan denken, bevestigt voor mij alleen maar dat ik op de goede weg ben. Waarom is er de afgelopen duizenden jaren niet veel veranderd met het leed, de pijn, de haat, de jaloezie, de macht? In mijn ogen omdat ik niet radicaal veranderde, maar het stukje bij beetje aanpak en daarom oppervlakkig, afgescheiden bleef. En dus is het aan mij om dit te veranderen. Niet de anderen, of allemaal, maar ik. Want ik ben allemaal.

Liefs en warmte, Bigbear

Vrijheid bigbear, is voor mij helaas nog vaak erg selectief, bemerk dat idiologieen of mijn gevoelswereld om het maar zo te noemen, voor ik er soms bij stil sta alweer terugvloeien naar gewoonte gedrag. Wil ik volledig in mijn vrijheid gaan staan dan zou ik me los moeten maken van de maatschappij zoals ik deze nu ervaar.
dat wil overigens niet zeggen dat ik mijn verantwoording niet wil dragen,
(ben dan al wel aan het analyseren van mijn gedrag) aanvaard alleen de consequenties ervan misschien niet omdat het niet de consequenties zijndie ik eraan zou willen verbinden. Het besef alleen betekent nog niet dat ik mij dan niet langer aan de regels en wensen van "de maatschappij" hoef te houden. Tegelijkertijd als ik dit dan schrijf voel ik de pad-stelling nou ja.... :shock:

Liefs Shenandoah

Hoi Bigbear,

Misschien dat jij de horizontale lijn belicht en dat ik de vertikale lijn belicht. Zeker weten doe ik het echter niet.

Als ik volledig verantwoordelijkheid draag voor mijn eigen leven, dan is dat voor mij absoluut niet oppervlakkig. Dat gaat immers terug tot aan de zielebeslissingen die ik voor dit leven en voor deze jeugd genomen heb.
Dat gaat dus heel diep.

Er is een subtiel verschil tussen verantwoordelijkheid nemen of dragen voor en verantwoordelijkheid naar... Mijnsinziens draag ik alleen maar verantwoordelijkheid voor mijzelf en voor de kindjes tot drie jaar die aan mijn zorgen zijn toevertrouwd. Ik heb bijvoorbeeld een verantwoordelijkheid naar mijn moeder toe en naar het vierjarige jongetje waar ik toevallig op moet passen, maar ik heb geen verantwoordelijkheid voor ze.

En nee, ik ben de maatschappij niet. Ik ben dat andere land niet, ik ben de politiek niet, ik ben gewoon een ziel met een hardstikke zware levensopdracht, die beslist niet alleen uit mijn eigen karma bestaat.
Dus vanuit een hoger niveau, dan dat stukje dat hier zit te typen, heb ik mijn verantwoording voor het geheel op me genomen. Maar ik moet hier leven vanuit dat stukje dat hier zit te typen. Dat stukje Vick dat hier zit te typen moet vertikaal in contact komen met dat hogere niveau.
Als ik vanuit dit kleine stukje menszijn verantwoordelijkheid ging zitten dragen voor de ruzie bij mijn buren zou ik mijn leven extreem zwaar maken. (Kan je makkelijk van in het gekkenhuis belanden) Maar als gewoon mens heb ik natuurlijk wel antwoord (ver-antwoord-elijkheid) op die situatie. Ik heb een verantwoordelijkheid naar mijn buren toe.

Als je schrijft
dan zie ik dat dus als een horizontale opmerking, waarvan ik niet weet of het waar is, want ik kijk zo niet.
Vanuit mijn vertikale beleving trek ik naar me toe wat er in me leeft en wat ik van binnen nog niet heb opgelost.
Het zou heel wel kunnen zijn dat die twee dingen uiteindelijk hetzelfde zijn, zoiets als geven en ontvangen, dat is ook uiteindelijk hetzelfde. Maar ik ben nog niet zo ver.

liefs Vick

Lieve Shenan,

In mijn ogene gaat het niet om je los te maken van de maatschappij, maar te beseffen dat jij de maatschappij bent. De maatschappij is niet buiten je, maar zit in je.

Lieve Vick,



Wie is dan de maatschappij? Alle anderen behalve jij?

Ik kan je gedachtengang niet volgen en zie iets niet horizontaal of vertikaal. Ik kan alleen maar naar de feiten kijken die er om me heen gebeuren en wat er is gebeurd in de afgelopen jaren. En als ik dat bekijk zie ik voornamelijk conflicten, geweld, haat, afgunst en jaloezie. En ik durf nu echt in de spiegel te kijken, want dat zegt meer over mij dan over de anderen. En dat betekend dan ook dat ik verantwoordelijk ben om dat te veranderen en niet de maatschappij. De maatschappij kan alleen maar veranderen als ik verander omdat ik de maatschappij ben.

En het feit dat ik daarom de verantwoordelijkheid neem, wil nog niet zeggen dat ik de last van iedereen op me ga nemen. Iedereen mag zijn eigen last dragen, dat is niet mijn verantwoordelijkheid. Het is mijn verantwoordelijkheid om het te veranderen en dat kan ik alleen maar zelf doen door te handelen, niet door erover na te denken.

Liefs en warmte, Bigbear

Lieve luitjes,

Big bear, ik begrijp dat jij de maatsch in je ervaart. Heb geprobeerd duidelijk te maken, wetend dat alles al is en alles 1 is, blijft het voor mij lastig om te leven als zijn de 1 geheel en dus vrijheid. :roll: weet niet of ik duidelijk ben. Jij wil toch niet zeggen dat terwijl de maatschappij zoals je zegt in je is, je al die regels die wij allen hebben opgesteld omdat we dachten/denken (geen vrijheid) dat we hiermee verder komen een vooruitgang vind? en er in je dagelijkse doen en laten niet hinder van ondervindt? Lijkt me wel ideaal overigens
Liefs Shenandoah

Lieve Shenan,

Natuurlijk hebben die regeltjes geen zin en komen er alleen maar regeltjes op regeltjes. Ik ben jaren lang een rebel geweest en zette me hier tegen af. Maar dat lost niets op in mijn ogen. Want ik accepteerde niet dat wat was. Ik maakte een beeld van mijzelf wat ik niet was. Ik ontkende dat dit een deel van dat geheel is, door mijzelf anders te voelen, het niet eens met de maatschappij en daardoor afgescheidenheid creeerde. Maar de afgescheidenheid heeft juist gezorgd voor deze regels. Dus ik kon wel denken dat het niet mijn probleem was (anderen hebben de regels gemaakt), maar door het niet in te zien was het ook mijn probleem geworden, want ik zorgde er ook voor dat ik afgescheiden werd. Ik durf nu wel in de spiegel te kijken en zie dat de maatschappij mijn spiegel is. Dus wat ik naar buiten zie, zit ook in mij. Zie ik dus regels, geweld, haat, woede, jaloezie, dan kan ik dat dus ook alleen maar zien omdat dat ook in mijzelf zit. Het is zoals het is. En de acceptatie zorgt ervoor dat ik wat aan kan doen. Dat wat je niet (h)erkent kun je ook niet veranderen.

Liefs en warmte, Bigbear

Hoi Bigbear,

Nee, ik ervaar mijzelf als een deeltje van de maatschappij. Dus de maatschappij is niet alles behalve ik, dat maak jij ervan.

Ik bedoel met vertikaal denken de as van mijn Hogere Zelf naar de aarde. En ik bedoel met horizontaal denken de uitbreiding op de aarde.

Maar ik heb een vraagje. Als jij zegt ik ben de maatschappij, ik draag daar verantwoordelijkheid voor, wat zijn daarvan de praktische consequenties in je leven. Dus jij zegt Ik ben de politiek, ik draag daar verantwoordelijkheid voor, hoe vertaal je dat in je dagelijks leven?

liefs Vick

Nou VIck, ik snap het toch wel wat Bear hier zegt.
Het is niet mijn bedoeling om een antwoord voor Bear in te vullen maar ik zie wel wat hij bedoelt, eh...denk ik.?



Is het niet zo dat zolang je bepaalde problematiek niet herkent in jezelf (bijv. jaloezie om er eentje te nemen) je het ook niet herkent in de ander?
Van zodra je de wortels van jaloezie begrijpt, doorziet, is dat hét moment om er eerst bij jezelf iets aan te doen en eens dat inzicht beklijft (kan in 1 minuut!) heb jij die les in ieder geval helemaal door.
Dan ben je in staat om te zien dat die wortel precies dezelfde als als de jaloezie bij je buurman.
Vanaf dán kun je de hele wereld omarmen omdat je opeens beseft wat de ander beweegt om ook jaloers te zijn.

... :oops: klopt deze gedachtegang Bear?

_________________
*there and back again*

Lieve Ruth,

Precies wat ik bedoel.

Liefs en warmte, Bigbear