Vandaag, precies een jaar geleden, lag ons meiske de hele dag nuchter, vanaf de avond dat ze was opgenomen...op moederdag....hoe verzinnen ze het..
Ze kreeg alleen drinken voor haar medicatie in te nemen.
Vanaf 20.00 uur s'avonds bij opname tot de volgende dag?nacht dus, kreeg ze niets.
Geen klacht over haar lippen.
Gewoon ondergaan dat was wat ze deed.
En nog steeds doet.
We hebben haar haar gemeten van de plek die was kaal geschoren..
14 cm, in precies 1 jaar, vandaag.
Maar de klachten precies hetzelfde.
Maar nog steeds geen klacht over haar lippen.
Ik kan alleen maar denken..ja om deze tijd zaten we gespannen te wachten tot ze gehaald werd, voor de operatie.
Pas om 23.15 werd ze naar de operatiekamer gereden.
Om 2.40 kwam de chirurg vertellen, dat alles goed gegaan was, en we even mochten kijken.
Ze lag te stampen van pijn, ze KON zich niet overgeven aan de slaap, zoals we voorstelden.
We hebben een half uur op de recovery gezeten, en na een extra pijnstiller, die niet hielp heb ik erop aangedrongen, dat men wat sterkers moest geven.
Hoe heerlijk was de opluchting, om haar weg te zien zakken in die diepe slaap, waar ze zonder pijn was.
We waren om vier uur s'nachts thuis....
Uitgeblust, maar opgelucht, dat het van nu af aan beter met haar zou gaan.
Nu een jaar later,
Nog steeds iedere dag die pijnen..ik sta erbij en ik kijk er naar.
Maar geen klacht over haar lippen he...
Ze omarmt ieder pijnvrij moment, als of dat het nieuwe begin is van een pijnvrij leven.
Het pijndagboek houden we nog steeds bij.
Ze kan geen klok lezen, dus heb ik vandaag voor haar een sporthorloge gekocht, die digitaal is.
Het geeft haar een stukje onafhankelijkheid, een minder voelen , van ........."Ik kan geen klok lezen"..
Maar de minuten en tijden moeten wel geschreven worden.
Binnen niet zo'n probleem, ik had een digitaal klokje voor haar neergezet.
Maar buiten.
Ze voelde het iedere keer als een klap in haar gezicht dat ze faalde, met klok kijken, en dus niks kon opschrijven.
Het ondervinden wat gehandicapt zin eigenlijk inhoud.
Er met je neus, op de feiten gedrukt worden, iedere keer weer..
Ze voelt zich zo gelukkig, met dit sporthorloge..
Ik bracht het mee, uit het dorp, en maakte een geintje..
Met een boos gezicht..
CALLISTA BOM.....kom jij eens even mee, met mij naar de keuken..
Ze had (terecht) zoiets van...huh???
Ik heb niks gedaan..
Al lachende heb ik haar dit cadeautje gegeven...
Mahaaaaaaaaaam........ik ben er weer eens goed ingetrapt.......
Dikke kussen en knuffels..
Wat heb ik haar gegeven?
niet alleen een sporthorloge met digitale cijfers, die ze zo kan overschrijven, maar een stukje .....een stukje......zelfstandigheid???
Haar antwoord....
Dankjewel mamalief.... (:cry: :cry:) dit is van ontroering..
Hoe iets kleins zoveel vreugde kan brengen, door alleen maar op 1 moment, op te letten in een winkel...
Mijn Callista.....Mijn voorbeeld ...Mijn engel...
Ik hou van je meis....
Maar dat weet ze wel.. :wink:
Moi Maria :idea:
