Onthechten
Vroeger was ik erg gehecht aan mensen, dieren en allerlei spullen. Toen ik in ging zien dat er ook een negatieve kant zit aan het hechten, ben ik me gaan onthechten aan vele zaken. Onthechten is net zoals als loslaten: in mijn mening kun je iets niet loslaten dat je niet vast hebt. Zo zie ik ook hechting aan iets: Iets dat je niet hebt, daar kun je je ook niet aan hechten. Dit maakte het voor mij eenvoudig anders tegen dingen aan te kijken. Met materiele zaken was dit bij mij snel gebeurd. Ik werd geboren met niets en als ik doodga kan ik niets materieels meenemen. Dus alles wat ik bezit is tijdelijk en dus bezit ik het ook niet. Ik mag het lenen of er gebruik van maken in dit leven en ben daar dankbaar voor. Ik hoef het niet allemaal weg te doen om te beseffen dat het allemaal geen bezit is. Zolang het er is, geniet ik ervan. Is het er niet meer, dan is het ook goed. Nu is dit lastiger als het gaat om mensen en dieren. Ik hechtte me vrij snel aan mensen en dieren en dit lijkt wel geheel automatisch te gaan. Maar is dat ook zo? In mijn ogen is dat niet automatisch, maar net als bij materiele zaken zag ik mensen en dieren als bezit. Het zijn mijn huisdieren, mijn kinderen, mijn partner, mijn familie, mijn vrienden. Nu zag ik dit niet hetzelfde als bij materiele zaken (waar ik mee kan doen wat ik wil omdat het van mij was), maar toch wel een soort van exclusiviteit. En daar zat ook nog de angst achter dat als je je gaat onthechten van deze mensen, dat dan het gevaar bestaat dat je geen band meer kunt hebben met hen of dat relaties hierdoor zullen stoppen en dat je misschien wel helemaal alleen zult overblijven. Maar deze angst is zeker ongegrond. Pas toen ik mij realiseerde dat alleen zijn niet per definitie eenzaam hoeft te zijn, durfde ik deze onthechting stappen wel te nemen. Mijn kinderen zullen zelf hun eigen stappen moeten nemen om straks alleen verder te gaan. En van mijn partner weet ik niet hoelang ze ervoor kiest om met mij samen te zijn. Daar kan ik niets aan veranderen. En door mij hiervan te onthechten veranderd er niets wezenlijks in de relatie. Ik kan nog steeds genieten van het samenzijn met mijn partner en genieten van dat moment. Maar als het op een gegeven moment niet meer zou gaan, dan zou ik liever willen dat mijn partner gelukkig is zonder mij dan ongelukkig met mij. Angstvallig vasthouden aan het idee dat ik alleen maar gelukkig kan zijn met iemand, zou de relatie eerder uit elkaar drijven dan dat we van elkaar kunnen genieten.
Nu is het volgens mij niet zo dat als een relatie van mij beëindigd zou worden, ik daar niet verdrietig om zou zijn. Verdriet is een natuurlijke emotie en hoort bij een stukje verwerking/acceptatie. Maar ik betwijfel of mijn hele leven hierdoor op de kop zou staan. Voor mij bestaat het hele leven uit eerst accepteren van dat wat is. En in die tussentijd zoveel mogelijk te genieten van alles wat er op je pad komt.
Liefs en warmte,
Bigbear