Hallo lieve Annemiek en andere lieverds. :D
Ik had ook beloofd om zo af en toe even binnen te wandelen. Het ontbreek mij aan tijd om bij forums te blijven hangen. Mijn ontwikkeling gaat door en ben mijn levens forum aan het neerzetten en wat is er dan mooier dan een pelgrim te zijn die naar het eigen centrum aan het wandelen is en dat niet meer op papier of forums. Schitterend vind ik het en krijg er momenteel niet genoeg van. Ik dank je voor je warme bericht. Ja de polderblindheid, mooi hoe je dit ziet. En kerken …., ik heb wat ervaring mee gekregen van mijn vader hoe hij wilde regeren van uit een strakke en strenge hand die opgelegd werd door de invloed van kerken met hun macht van gehoorzaamheid, het hoorde zo als je de ander als voorbeeld neemt en niet in jezelf durfde te vertrouwen.
Ik zit zo naar dit woordje polderblindheid te kijken en zie mijzelf door de polder wandelen als hoe ik als pelgrim door een mistbank aan het wandelen ben. Door de mist kan ik soms niet zien dat er een kuil voor mijn voeten ligt waardoor ik een misstap kan zetten en verkeerd kan terechtkomen. Het kan zijn dat ik niet meer verder durf te gaan en wantrouwend wordt tegenover de mist, omdat ik dit natuurverschijnsel niet begrijp, en dat verteld iets over mijzelf en het eigen vertrouwen. Durf ik wel of geen vertrouwen te hebben in wat mij aangereikt wordt aan mistbanken? Is mijn vertrouwen groot genoeg? Weet ik dat ik niet bang hoeft te zijn om nog maar een misstap te zetten waardoor ik mij kan bezeren? Als ik begin te begrijpen dat de mist ook weer tijdelijk is en op kan trekken door de zonnestralen, waardoor het water kan verdampen en het landschap met haar stralen beschijnt, is dat een herinnering aan dat ik de bescherming kan voelen van mijn eigen vertrouwen. Ik woon in de polder en het is schitterend hier en zou bijna zeggen dat ik de polder als mijn eigen broekzak ken, maar dat klopt voor mij niet, want in mijn sari heb ik geen broekzakken hahaha. Als bij zonneschijn de vogels gaan zingen na een flinke mistbank, waardoor ik daarvoor niets kon zien, weet ik nu dat de vogels in hun element zijn en van de waterdruppels gedronken hebben die nog aan de bladeren van bomen of bloemen hangen en tussen het gras bevinden zich de dieren die gedronken hebben van dit water en de insecten zijn blij zijn dat er mist bestond. Er valt geen slachtoffers tijdens de polderblindheid, het is gewoon vertrouwen hebben in het leven. Een pelgrimstocht begint al bij de geboorte, het is alleen de vraag wanner we eigen leraren worden op de weg die we afleggen en de tijd zal leren wanneer we klaar zijn om weer te durven leven. Dus ik ga nog maar eens innerlijk de bossen op zoeken en snuif de verfrissende bries nog maar eens even op en geniet van kleur, klank en warmte en zie hoe belangrijk de vijf elementen zijn binnen- en buiten mijzelf en als ik zie dat alles energie is en ik mij niet hoef te laten storen door de illusie kan ik vrij zijn in de keuzes die ik maak. De buiten wereld is zeker een reflex van wat wij innerlijk beleven. De winter lijkt niet zo koud als dat die eruit ziet, want waar een sneeuwklokje door de sneeuw zijn weg vrijmaakt om toch bij het licht te komen, geeft de sneeuw een warme laag voor onze aarde die tegen de lente het leven weer in gang zet..
Ik ben geen schrijfster, maar meer een spreekster. Ik kan mij in woorden beter uitdrukken dan in het schrijven. Schrijven is niet mijn sterkste kant, mijn sterkste kant is meer denken, voelen en er naar proberen te handelen. Dus mijn wens om een centrum te beginnen, begint meer en meer vorm te krijgen. Zo ben ik begonnen met drie mensen op een donderdag avond, op de donderdag liggen de energieën vrij hoog in het universum en de mensen en ik maken er heerlijk gebruik van. Het was voelbaar en de emoties komen los bij ons, er word gelachen en gesnotterd, de zakdoekjes zijn welkom onder het knabbelen van een koekje, koffie en thee, het mag er allemaal zijn en gebeuren. Heerlijk om zo iets te mogen ontvangen en het anderen bij te brengen en voelen dat er problemen opgelost kunnen worden en zo leren wij met ons allen zelfstandig het probleem op te lossen. Het voelde goed in de zin dat ik geen genezeres meer hoef te zijn. Ik was blij dat het eerst een klein groepje was, want zo kon ik mijzelf wat op frissen in hoe ik vroeger meditatie lessen gaf, want dat is niet te vergelijkbaar met nu. Vroeger had ik twee voetjes waar ik stevig op kon staan, nu doe ik het vanuit een andere positie en mag toezien hoe de ander en ik baas worden over het stukje om de kracht te vinden van zelfgenezing. Voor mij is het ook een mooi symbool. Een symbool van Samoe, nu blijf je zitten en neemt de ander niets meer uit handen. Hoe kan een ander van het gebeuren leren als ik het voor de ander het uit handen neemt? Dit werkt niet, wij kunnen alleen maar leren zelfstandig te gaan ontdekken wat wij ervaren in het leven. Ik dacht net zo goed als een ander dat ik niets meer kon vanuit de rolstoel of bed, waar ik mij nu nog in bevind en als ik mijn boodschap begrepen heb zal ik op mijn twee voetjes kunnen staan en zeggen, zo hier ben ik dan. Dat dalletje had ik nodig om sterker uit de hoek te komen en ik hoefde mij niet meer in een hoek te laten drukken. Ik kreeg vanzelf de energie om mijn sari aan te trekken met wat hulp van anderen kwam ik een heel eind.
De tweede week had ik ruim twintig mensen die mee deden aan de meditatie. Ik kon de mensen niet rond mijn bed plaatsen, de slaap kamer was gewoon te klein. Ik besloot de meditatie in de woonkamer te houden, maar waar kon ik het beste gaan zitten? Ik was er van overtuigd dat ik erbij geholpen werd om mijn juiste plekje te vinden om mee te kunnen doen aan de meditatie en dat gebeurde ook. En ging op mijn Zuid-Afrikaanse krukje zitten. Ook voelde ik de energie van de pandit waar ik contact mee gelegd had en mijn horoscoop liet bekijken. Er vielen behoorlijk wat aan kwartjes die ik gretig aan het oprapen was en zo had ik een behoorlijke duit in mijn zakje waar ik iets mee kon en was blij dat ik de moed bij elkaar geraapt had om de pandit te bellen, want op het moment dat ik belde begon de energie weer te stromen. Die avond was bijzonder, de energieën vlogen door de ruimte en de mensen die het hardst nodig hadden werden terug gebracht naar hun emoties en er was een wisselende stemming van vreugde en verdriet. Vrienden die elkaar eerst niet begrepen en na de meditatie elkaar gingen omarmen van vreugde en het probleem konden los laten van wat toen ooit tussen hen gebeurd was. Het deed me wat en had zelf moeite mijn tranen in bedwang te houden, dus ook ik had iets te verwerken, dat liefde niet verwijderd is maar binnen ons naar buiten mag stralen. Ook kwam ik op het idee om mensen mee te laten doen via het internet met telefoon verbinding en ook dit werkt voor mensen die graag mee willen doen maar te ver weg wonen, dus al bij al zijn er positieve ontwikkelingen waar ik aan werk.
Doordat de groep groter aan het worden is in zo'n korte tijd moest ik de groepen gaan splitsten in tweeën omdat wij de ruimte nog niet bezitten en het huis niet geschikt voor grote groepjes mensen. was het wat minder druk en kreeg ik de ruimte om mijn inwijding die ik van de pandit had gehad wat te verwerken. Omdat de groep wat kleiner was ik even in de gelegenheid gebracht om wat meer persoonlijk contact te krijgen met de groepjes en kreeg wat bijzondere leuke reacties van mensen zo als dit verslag: "Ik zie het ene deel van Sammy doodziek op bed liggen en het andere deel wat niet ziek is zit hier bij ons te mediteren." Hoe is dat mogelijk? Heel eenvoudig doordat ik een keus gemaakt had en voelde dat ik zo niet kon doorgaan in mijn ziek zijn, het ontbrak mij aan stimulans om door te zetten, totdat ik de keuze maakte dat het genoeg geweest is met op anderen te wachten en te vertrouwen dat alles goed komen zal. Ik wilde lucht in mijn longen en wel nu en niet later als het niet meer mogelijk is. Ik wist dat ik met zingen weer lucht kon krijgen en waarom liet ik mij dan tegenhouden? Ik had geen zin meer in doorzetten, het draaide niet om mijn innerlijk leven wat ik zo belangrijk vond maar mijn lichaam dat fysiek de aandacht nodig had en niet herstellen kon en alles draaide om de macht van ziekenhuizen, de ander die alles beter wist voor mij en ik mocht leren los komen van oud zeer. Ik mocht loskomen van een opgelegd stukje macht waar ik als kind depressief van werd en onder gebukt ging. Toen ik terug ging binnen mijn ervaring dat ik met astma ook moeizaam lucht kon krijgen, begon ik met mantras te zingen. Het maakte mij blij en vrolijk en ik kreeg lucht en kon mijn geneesmiddelen laten staan en bespeurde van mijn astma niets meer. Ik kreeg mijn stimulans terug toen ik dit bij mijzelf terug herinnerde en na twee jaar niet meer gezongen te hebben, zing ik weer bijna uit volle borst en meer dat ik mij nog vrolijker en blijer voelen kan en als ik meer lucht kan krijgen door zingen is het wel een hele zegen die over mij heen komt. Het maakt niet uit of ik nu een long, spier of bot probleem heb, de vreugde en blijheid werkt nu eenmaal genezend. Met mantras zingen ben ik in ieder geval weer begonnen om mijn longen te trainen om meer lucht binnen te krijgen en wat voor mij werkt, werkt ook voor de anderen. Maakt niet uit met wat voor proces de andere persoon zit, het universum regelt de rest van wat ons toekomt.
Veel liefs en een warme groet van Samoeray. :idea:
|