LICHTWERKERSFORUM

Kinderen

Vroeger dacht ik dat ik mijn kinderen moest opvoeden. Daar denk in nu anders over. De beste manier om je kinderen op te voeden is zelf het goede voorbeeld te geven. Kinderen leren door te kopiëren. Kinderen willen graag doen wat hun ouders doen en zullen dus alles wat je doet in zich opnemen. Kinderen moeten vaak heel veel van ons en als ze dan vragen waarom, dan is vaak het enige antwoord dat we ze kunnen geven: Omdat ik het wil. Ik vind dat kinderen zo wie zo niet mee te hoeven helpen in de huishouding of voor de dieren hoeven te zorgen. Door kinderen vroeg een eigen verantwoordelijkheid te geven zullen ze leren dat ze dingen uit hun zelf doen. Moeten mijn kinderen op een bepaalde tijd naar bed? Nee, dat mogen ze zelf bepalen. Ik wijs ze wel op de consequenties die het kan hebben. B.v. Als ze de volgende dag naar school moeten en ze gaan laat naar bed, kan het zijn dat ze slaperig in de klas zitten. Als ze daarvoor kiezen, ik vind het goed. Maar meestal willen ze dat zelf niet, dus kiezen ze er zelf voor om te gaan slapen. Ik vind het belangrijk om mijn kinderen met respect te behandelen. Zij zijn tenslotte kleine volwassenen. Dus zo zie ik ze ook. En ik praat ook met ze over mijn gevoelens en alles wat er gebeurt in mijn leven. Zij hebben de scheiding ook volledig geaccepteerd en zijn hier nu blij mee. Ze hebben nu twee huizen en gaan twee keer op vakantie (scheiden heeft niet alleen nadelen!). Laatst vroegen we nog of zij zouden willen dat papa en mama weer bij elkaar zouden komen. Zij zeiden: In het begin wel, maar nu weten wij dat het beter is zo.
Als je zoon dan zegt: Papa ik ben blij dat ik jouw als papa heb, dan smelt ik.

Liefs en warmte, Bigbear

Oh wat een verademing zo een vader! 8)

Toch hoor, ik begin ook steeds meer en meer het gevoel te krijgen dat kinderen, in ieder geval die van "nu", veel meer gevoel voor zichzelf en hun noden hebben dan ik dat vroeger had.
Ik zou het niet begrepen hebben, denk ik. Maar dat weet ik natuurlijk niet.

Zou het zo zijn dat onze kinderen een soort van "wijzer" ter wereld komen? Net of ze al voorbereid zijn op de tijd die komt?
Dat denk ik wel eens.
Want juist zo een antwoord als een van die 2 wijsneuzen daar bij jullie Bear, zie eens wat hij zegt?
....we weten dat het beter zo is.
En hij wéét waar ie het over heeft.
Dat vind ik "gewoon" bijzonder.
Niet zo maar wat zeggen nee, we wéten dat het beter zo is.

Pracht!
Oh...en wat een stenen mogen we hiermee uit onze rugzak gooien zeg?
Als muziek in m`n oren.

_________________
*there and back again*

Lieve Ruth,

Of het een verademing voor hun is weet ik niet hoor. Ik doe mijn best en zal net als andere vaders sommige dingen goed doen en andere door onwetendheid verkeerd. En meer als ons best kunnen en hoeven we niet te doen. Dat besef alleen al geeft heel veel rust.

Liefs en warmte, Bigbear

:lol: ...hihihi nee schat, een verademing voor mij.
Nu, zo bedoelde ik het.
Dat ik gesteund wordt in mijn ideeen over vrijheid met kinderen.
Je brengt het in de praktijk en dat geeft mij ....nou ja.
Hup.
Je weet wat ik bedoel.

En je kinderen er blij mee zijn?
Zeker weten.
Als ze straks groot zijn.



Beseffen dat we genoeg doen.
En weet je waar ik steeds meer achter kom?
Dat van je kinderen houden eigenlijk de belangrijkste bron is...denk ik dan.
Precies wat je zegt: als je jezelf bent en daar in groeit, groeien ze vanzelf mee en is alles duidelijk.
Dat is toch een heel ander beeld dan bewust opvoeden?
nadenken over wat nu het "beste" is?
We zijn wie we zijn en dat mogen zij ook zijn.
Thnx love.

_________________
*there and back again*

Dit is mijn gedachtegang een beetje: volgens mij verandert je DNA ook tijdens het transformatieproces. Op het moment dat jij onvoorwaardelijk bent, dan een kindje krijgt met iemand die ook onvoorwaardelijk is met veranderde DNA, dan kan het niet anders zijn volgens mij dat je een heel bijzonder kindje krijgt dat zal Zijn zoals het IS, dus met alle paranormale gaven die het bij de geboorte meekrijgt. En met zulke ouders zal het niet meer gebeuren dat je je kind dat van alles gaat afleren of aanleren of dingen afdoet als zijnde het fantasie van het kind. Nee ik denk dat je nu meer kindjes gaat krijgen die alles al via hun gedachten kunnen doen, dus dingen laten bewegen, gedachten lezen, mensen genezen, telephatisch woorden overbrengen.

Dit is de weg die wij nl opgaan als wij echt uit die Illusie kunnen stappen dat wij een persoonlijkheid zijn.

_________________
Je hebt je Les geleerd als je het Verleden niet laat ..... Herhalen.

Kinderen

Vaak willen ouders zichzelf helemaal wegcijferen voor hun kinderen maar zelfs hier geldt dat je anderen niet belangrijker maakt dan jezelf, ook je kinderen niet. Hoe hard dit nu misschien ook mag klinken voor ouders die dit lezen. Als jij niet goed voor jezelf zorgt, niet eerst van jezelf houd, je niet gelukkig bent, jezelf niet geeft wat je nodig hebt om te groeien en jezelf dus niet op die eerste plaats zet, dan leer je je kinderen alleen maar dat ze anderen belangrijker moeten maken dan zichzelf en dat is niet de bedoeling.

Als het met jou goed gaat, als jij gelukkig bent, als jij in je kracht staat, als jij van jezelf houd, dan zal dit automatisch zijn invloed hebben op de kinderen. Als jij iemand bent die zichzelf wegcijfert voor de kinderen, hun geluk belangrijker maakt dan de jouwe, dan zullen ze dat zeker voelen en overnemen (onbewust of bewust) en dit dus later in hun eigen leven en relaties ook toepassen omdat dat is wat ze als voorbeeld gezien hebben bij hun ouders.

Ook heb je veel mensen die kinderen hebben gekregen/krijgen terwijl ze zelf helemaal niet wisten/weten wat Liefde nou inhoud. Zij voeden hun kinderen op in Angst, denken dat hun kinderen hun Bezit zijn waar ze Macht over kunnen uitoefenen. Dat die kinderen moeten doen wat zij willen, ouders die dan proberen hun kinderen te leven en ze zo gevangen houden met hun oude overtuigingen.

Je ziet in dit soort gezinnen meestal dat het gigantisch uit de hand loopt, dat kinderen ontsporen omdat ze Angst gewend zijn en ze dus ook Angst zullen aantrekken in hun vriendschappen en relaties. Ik pleit er zelf heel erg voor dat je pas aan kinderen en een relatie begint als je jezelf kent en zelf weet wat Liefde en Onvoorwaardelijke Liefde is.

Maar ja, er zijn vele mensen die aan relaties en kinderen begonnen omdat ze niet anders wisten op dat moment en nu de gevolgen daarvan ook dragen. Het transformatieproces leert je je eigen verantwoordelijkheid op je te nemen. Het leert je Onvoorwaardelijk te zijn, jezelf belangrijker te maken dan wie dan ook. Veel mensen zullen dit egoistisch vinden maar het is allesbehalve egoistisch.

Het is je taak om te ontdekken wie je werkelijk bent (Onvoorwaardelijke Liefde) en om dat te ontdekken heb je tijd nodig om op onderzoek uit te gaan naar jezelf. Als ouder heb je de taak je kind te leren wat Liefde is en hoe kan je dat doorgeven als je niet eerst zelf op onderzoek uit bent gegaan wat Liefde nou werkelijk is? Je zal jezelf hiervoor belangrijk moeten durven te maken.

Vaak geven ouders hun leven op zodra ze kinderen krijgen. Het kind komt dan op de eerste plaats, veel koppels blijven zelfs voor de kinderen samen. Denken dat ze zo het beste voor het kind doen maar is dat wel het beste voor het kind? Vindt je het onzin of wreed als ik zeg dat iedere ouder zelfs belangrijker is dan het kind? Als jij niet voor jezelf zorgt en gelukkig bent, zullen je kinderen dat voelen en weten.

Als je in een slechte relatie zit en je blijft voor je kinderen bij elkaar vraag jezelf dan eens af wat voor boodschap je je kind meegeeft. Wat voor relaties zal dat kind later ondergaan? Leert het zo niet dat het zijn/haar eigen geluk op moet geven voor de partner of kinderen? Dat anderen belangrijker zijn dan zij zelf? Ik hoop dat zo'n kind later echt de ouder als voorbeeld zal nemen van hoe het Niet moet.

En dat het voor iets anders zal kiezen in zijn/haar eigen relaties als het ouder wordt. Ja, ik durf te zeggen dat je meer schade aanricht als je zelfs je kinderen belangrijker maakt dan jezelf. Hiermee zeg ik niet dat je je kinderen moet verwaarlozen of laten vallen, zeker niet, maar zorg er eerst voor dat jij gelukkig bent dan zal je zien dat zij ook gelukkig zullen zijn.

Neem de verantwoordelijkheid voor je eigen leven op je en je zal zien dat zelfs die oude overtuiging dat kinderen zo'n grote verantwoordelijkheid zijn, met je mee transformeert en er een nieuwe overtuiging ontstaat. Want als jij je verantwoordelijkheid op je neemt en doet wat goed is voor je Zelf dan hoef jij alleen maar te Zijn (=liefde=eerlijkheid=verantwoordelijkheid=jezelf op de 1e plaats zetten) wie je bent en zal je voor hen een mooi en goed voorbeeld zijn van hoe het hoort.

Je zal zien dat die grote verantwoordelijkheid, zoals veel mensen hun kinderen zien, dan transformeert in wat kinderen werkelijk zijn, een zegen, een groot geluk, plezier en een verlengstukje van jezelf. Je hoeft als Liefde dan ook alleen nog maar te Zijn en je kinderen zullen jou vanzelf als voorbeeld nemen.

Laatst las ik in een boekje de uitspraak van Gwynith (schrijf je dat zo hihi) Paltrow: mijn vader was mijn grootste liefde. Ik kan begrijpen wat ze hiermee bedoelde.....

Liefs Ivy

_________________
Je hebt je Les geleerd als je het Verleden niet laat ..... Herhalen.

Volgens mij zouden we dan heel gauw uitgestorven zijn! Het lijkt mij wél de meest ideale situatie, dat kan ik helemaal met je eens zijn. Maar van mezelf kan ik in ieder geval zeggen dat ik ver weg was van 'mezelf' op het moment dat ik kinderen kreeg, en tóch dacht ik dat ik op dat moment het goede deed. En ik denk ook dat ze er niet gekomen zouden zijn als 'het niet de bedoeling was' in hun en mijn levensscript. Zoals ik zelf er ook niet gekomen zou zijn als het niet de bedoeling was van mezelf en mijn ouders levensscript als ik het zo even mag noemen, terwijl het op dat moment dus helemaal niet de bedoeling was dat er een kind zou komen.

Volgens mij is het niet eens mogelijk dat je zelf steeds in die staat van Liefde en Onvoordelijke Liefde bent. Je glijdt voortdurend onderuit, ik tenminste wel. En volgens mij zou je ook gaandeweg, samen met je kind, kunnen ontdekken wat Liefde werkelijk is - trouwens kijk 's naar het moment net na de geboorte, als je voor het eerst je kind ziet: hemels en groots!

Daarentegen is mij door het leven, een groter Plan, een situatie gegeven waarin ik wel moet leren om voor mezelf te zorgen, steeds wéér 'terug naar mezelf' en 'wie ik ben'. Om daar te stáán, als ze terugkomen..!

Zonne-elfje

_________________
Reveal the Goddess in you

Weet je Bigbear,

Ik was het met je eens. Kinderen kunnen het zelf wel uitmaken hoe laat ze gaan slapen en zo. totdat ik eens een week of vier voor de kinderen van mijn vriendin zorgde.

Echt hele aardig kinderen waar je goed mee kon overleggen in een flexibel gezin met veel humor.

Toen ik er ongeveer een week was, kwam de middelste (9 jaar)op vrijdagochtend heel bleek en wankelend de trap af. Ga jij nog maar een poosje slapen, vond ik en dat liet ze zich geen twee keer zeggen. Toen haar vader dat tijdens de koffie (huisarts aan huis) hoorde, vond hij dat ik haar gewoon naar school had moeten sturen. "Ze ligt iedere avond tot half twaalf te lezen, het is haar eigen schuld, zo leert ze het nooit" Maar goed, ik zei al, het was een flexibel gezin en ook van mij als oppas werd er wel wat gepikt.

De vrijdag daarop hetzelfde verhaal. Lijkbleek meiske wankelt de trap af, mag van mij weer lekker uitslapen, neemt om elf uur een uitgebreid bad en gaat 's middags weer uitgerust naar school en papa mopperde weer een beetje aan de koffie.

Toen ben ik grenzen gaan stellen aan haar leesgedrag. Voor ons bezoek zaterdag aan de bibliotheek heb ik er met de jongedame over gesproken. Ik zou haar om half tien waarschuwen, dan mocht ze haar hoofdstuk nog uitlezen en dan slapen. "Mag ik in het weekeinde wel mijn boek uitlezen?'
Ja, op vrijdag en zaterdagavond mag je je boek uitlezen.
"Oké, dan neem ik minder spannende boeken deze week, alleen nog maar spannende boeken voor in het weekeinde."

Dus ja, ze heeft bij mij haar grenzen niet geleerd, ze heeft een supervoordeel :lol: behaald uit het niet respecteren van haar grenzen. Maar niet alle kinderen zitten slaperig op school door 's avonds te lang lezen. Dit meisje werd de clown in de klas als ze te moe was en zou uiteindelijk ziek worden als ik haar zo door liet gaan.

Dus eigenlijk ben ik het met je eens maar ik vind het niet bij alle kinderen in de praktijk te brengen.

liefs Vick

Lieve Vick,

Als de kinderen de consequenties niet zelf kunnen aanvaarden en hun verantwoordelijkheid niet nemen, zou ik ook met ze gaan praten. Mijn kinderen zijn weer heel anders dan ik zelf vroeger was. Laatst wilde mijn oudste nog naar een televieprogramma kijken dat zeker tot 22:00 zou duren. De volgende dag was een schooldag, dus ik was geneigd om dat te zeggen. Hij vroeg dus of hij dat programma nog mocht kijken. IK vroeg aan hem: Wat vind je zelf? Tot mijn verbazing zij hij: Ik denk dat het verstandiger is om maar te gaan slapen.

Het gaat er dus om dat als kinderen zelf hun grenzen leren kennen, hoef je daar niets aan te doen. Dat zegt niet dat het altijd maar grenzenloos kan. Zeker met kinderen van een ander is dat een stuk lastiger.

Ik weet nog van een hele tijd geleden dat wij op het kind van onze vrienden zouden passen en die hadden een "vrije" opvoeding, kortom alles mocht. Het meisje sliep zelden. Toen zij uit haar bed kwam stond ik op en zei op een wat dreigende toon: "Wat doe jij uit je bed?". Sindsdien slaapt zij als een roos.

Het is normaal als kinderen hun grenzen leren kennen en bij sommige mag je die grenzen wat meer aangeven dan bij andere. En het ene kind pakt dat sneller op dan het andere. Niemand is hetzelfe.

Liefs en warmte, Bigbear

Grappig is dat hè? Als ik tegen een peuter "uh uh" zeg stopt hij/zij onmiddellijk met zijn gedrag. Maar zoveel macht geeft een grote verantwoordelijkheid.

liefs Vick

Lieve Vick,

Absoluut is dat een machtsgevoel. En ik heb daar veel van geleerd. Daarom heb ik dat bij mijn eigen kinderen anders gedaan en was het gevoel van macht niet meer nodig. Zo leren we allemaal in ons leven onze lessen en kunnen we het nooit beter doen dan dat we doen. We blijven altijd voor het grootste gedeelte onwetend. En misschien is dat maar goed ook.

Liefs en warmte, Bigbear

Ik denk wel dat je geacht wordt je kinderen te voeden.
Ik neem aan dat daar het woord opvoeden vandaan komt.
De vraag is hoeveel en hoelang? Geestelijk en/of lichamelijk.
Ik denk dat kinderen sowieso recht op eten en liefde hebben, en bij hele kleine kinderen zul je het eten letterlijk in hun mond moeten stoppen.
De mate van een kind voorbeeld geven en corrigeren, is denk ik erg afhankelijk van degene die het “opvoedt”. Als het met liefde gebeurt kan er niet zoveel mis gaan. (liefde niet verwarren met verwennen)
Elke paar jaar worden er nieuwe mogelijkheden geopperd om kinderen op te voeden. O.a. Steiner, Montesorri, Peterson (Jenaplan), en Dalton hebben daar allemaal hun steentje aan bijgedragen. Ze hebben in de eerste helft van de vorige eeuw al talloze manieren aangegeven om het kind met zijn eigen karakter voorop te stellen.
In de jaren 70 werd de vrije opvoeding algemeen goed, het kind wist zelf wat goed voor hem was, het gevolg, volledig losgeslagen kinderen, die alleen op zichzelf en verder op niemand anders letten.
Mijn idee is een tussenvorm geweest. Wel kijken naar wat de kinderen kunnen/willen,
Maar ook een inzicht geven in sociale structuren.
Ze uit leggen waarom ik bepaalde dingen van ze verwachtte, en niet “omdat ik het zeg”.
Daarnaast hebben wij van het begin af aan voor ogen gehouden, we zijn met z’n tweeën dit gezin begonnen en we zullen ook weer met z’n tweeën eindigen, dus is het van belang om goed contact met elkaar te houden, en daar hebben we ook tijd voor genomen.

Als de kinderen ruzie hadden, om een potlood wat ze nu net allebei tegelijk nodig hadden. (herkenbaar?) gingen mijn man en ik dat ook doen, maar dan rustig.
Yolleke: Ik wil kleuren
Bert: Nee ik wil nou kleuren.
Y: Maar ik wil het ’t liefste.
B: Nee ik wil het ’t liefste.
En alle twee het potlood vast houden, niet trekken gewoon vasthouden.
De kinderen zaten tegen die tijd met grote ogen te kijken.
Y: “ik geloof niet dat dit goed gaat”
B: “Nee, misschien moeten we het om de beurt doen”.
Y: “Ja een goed idee, maar dan mag ik het eerste”
B: “Nee ik mag het eerste”.
Dan zei een van de kinderen jullie moeten ophouden, waarop wij heel verbaasd keken, maar dit is toch leuk, dat doen jullie toch ook elke keer.
Zeg dan maar hoe we het dan moeten doen, en dan kregen we ieder een papier en een potlood en gingen we braaf zitten tekenen en kleurden netjes op onze beurt met het groene potlood.
En ik denk dat door o.a. dat soort dingen, ze inzicht kregen hoe je dingen op kunt lossen.
Ook een vorm van voorbeeld geven, en volgens mij ook een vorm van opvoeden.
Toen de kinderen kleiner waren moesten ze altijd redelijk vroeg naar hun kamer, maar ze mochten op hun kamer nog spelen of lezen, zolang ze wilden. Ze hadden een eigen kamer, en kwamen daar toch wel tot rust, omdat ze geen rekening hoefde te houden met de anderen,de ene sliep na een half uur en een ander lag 5 jaar oud om 11 's-avonds nog te kleuren. En wij hadden tijd voor onszelf. Ik vond het heerlijk de avonden, na een drukke dag met drie kleine kinderen, rustig zitten praten muziek luisteren of lezen.
De combinatie kinderen die zich mogen uiten, contact met je partner, en tijd voor jezelf, was voor mij erg goed. En het een ging best wel eens ten koste van het ander, maar alles bij elkaar ben ik er wel tevreden over.

Of kinderen tegenwoordig een beter gevoel voor hun noden hebben dan vroeger weet ik niet, wel dat nu de noden beter geuit mogen worden. Vroeger was alles brutaal. Als je durfde te zeggen ‘Ik wil...” was je al brutaal en je had niets te willen.
Dat heb ik thuis niet zozeer ondervonden, maar wel bij vriendinnetjes en bij oudtantes van mij.
De stelling was kinderen weten niet wat ze willen, dus beslissen wij wel voor ze.
En als er altijd beslissingen voor je genomen worden (dikwijls tegen je eigen gevoel in), denk ik niet dat zich een gezond verantwoordelijkheids gevoel ontwikkelt.
Ik weet niet of kinderen wijzer op de wereld komen, maar ze worden veel vroeger bij van alles betrokken.

Wat Childofgod schreef ben ik het maar deels mee eens.
Je helemaal wegcijferen voor je kinderen is niet de manier, daar kom jezelf en je relatie aan tekort.
Maar als je met je pasgeboren baby’tje in je armen ligt, lig je daar wel met een stukje van jezelf. In het begin is het een verlengde van jezelf. Als de baby het naar zijn zin heeft heb jij het ook naar je zin. Door de tijd wordt de afstand tussen jou en het kind groter, het ontwikkeld zich en het gaat losser van je staan, het gaat eigen dingen doen en jij kunt ook weer eigen dingen gaan doen. Maar helemaal in het begin voelde ik me een. Het was voor mij niet mogelijk op dat moment meer voor mezelf te zorgen als voor de baby. Volgens mij moet er een balans in zijn.
En zoals Zonne-elfje ook al opmerkte naar aanleiding van pas kinderen krijgen als je jezelf kent.

Ik ben nu 55 en ik ken mezelf nog lang niet, ik denk dat ik daar de rest van mijn leven over zal doen, maar als ik daar op gewacht had, had ik niet 4 schatten van kinderen gehad, die overigens alle vier van lief zijn gemaakt.
Ik weet ook dat er gezinnen zijn die leven van angst, macht, en bezit, om niet te spreken over onmacht, en verdriet, maar of dat nu alles te maken heeft met jezelf kennen?? Ik ken mezelf ook nog niet maar ik zit niet zo met die emoties.

Ongetwijfeld heb ik mijn kinderen ook foute signalen gegeven en heb ik fouten gemaakt in mijn aanpak. Maar ik heb naar mijn beste weten voor ze gezorgd en meer had ik niet kunnen doen. Dus ik ben er tevreden over.
Ik kan nog uren doorschrijven over mijn kinderen, maar ik stop maar even ;-)

Liefs,
Yolleke

_________________
In Frankrijk staat een huis :)