Ik denk wel dat je geacht wordt je kinderen te voeden.
Ik neem aan dat daar het woord opvoeden vandaan komt.
De vraag is hoeveel en hoelang? Geestelijk en/of lichamelijk.
Ik denk dat kinderen sowieso recht op eten en liefde hebben, en bij hele kleine kinderen zul je het eten letterlijk in hun mond moeten stoppen.
De mate van een kind voorbeeld geven en corrigeren, is denk ik erg afhankelijk van degene die het “opvoedt”. Als het met liefde gebeurt kan er niet zoveel mis gaan. (liefde niet verwarren met verwennen)
Elke paar jaar worden er nieuwe mogelijkheden geopperd om kinderen op te voeden. O.a. Steiner, Montesorri, Peterson (Jenaplan), en Dalton hebben daar allemaal hun steentje aan bijgedragen. Ze hebben in de eerste helft van de vorige eeuw al talloze manieren aangegeven om het kind met zijn eigen karakter voorop te stellen.
In de jaren 70 werd de vrije opvoeding algemeen goed, het kind wist zelf wat goed voor hem was, het gevolg, volledig losgeslagen kinderen, die alleen op zichzelf en verder op niemand anders letten.
Mijn idee is een tussenvorm geweest. Wel kijken naar wat de kinderen kunnen/willen,
Maar ook een inzicht geven in sociale structuren.
Ze uit leggen waarom ik bepaalde dingen van ze verwachtte, en niet “omdat ik het zeg”.
Daarnaast hebben wij van het begin af aan voor ogen gehouden, we zijn met z’n tweeën dit gezin begonnen en we zullen ook weer met z’n tweeën eindigen, dus is het van belang om goed contact met elkaar te houden, en daar hebben we ook tijd voor genomen.
Als de kinderen ruzie hadden, om een potlood wat ze nu net allebei tegelijk nodig hadden. (herkenbaar?) gingen mijn man en ik dat ook doen, maar dan rustig.
Yolleke: Ik wil kleuren
Bert: Nee ik wil nou kleuren.
Y: Maar ik wil het ’t liefste.
B: Nee ik wil het ’t liefste.
En alle twee het potlood vast houden, niet trekken gewoon vasthouden.
De kinderen zaten tegen die tijd met grote ogen te kijken.
Y: “ik geloof niet dat dit goed gaat”
B: “Nee, misschien moeten we het om de beurt doen”.
Y: “Ja een goed idee, maar dan mag ik het eerste”
B: “Nee ik mag het eerste”.
Dan zei een van de kinderen jullie moeten ophouden, waarop wij heel verbaasd keken, maar dit is toch leuk, dat doen jullie toch ook elke keer.
Zeg dan maar hoe we het dan moeten doen, en dan kregen we ieder een papier en een potlood en gingen we braaf zitten tekenen en kleurden netjes op onze beurt met het groene potlood.
En ik denk dat door o.a. dat soort dingen, ze inzicht kregen hoe je dingen op kunt lossen.
Ook een vorm van voorbeeld geven, en volgens mij ook een vorm van opvoeden.
Toen de kinderen kleiner waren moesten ze altijd redelijk vroeg naar hun kamer, maar ze mochten op hun kamer nog spelen of lezen, zolang ze wilden. Ze hadden een eigen kamer, en kwamen daar toch wel tot rust, omdat ze geen rekening hoefde te houden met de anderen,de ene sliep na een half uur en een ander lag 5 jaar oud om 11 's-avonds nog te kleuren. En wij hadden tijd voor onszelf. Ik vond het heerlijk de avonden, na een drukke dag met drie kleine kinderen, rustig zitten praten muziek luisteren of lezen.
De combinatie kinderen die zich mogen uiten, contact met je partner, en tijd voor jezelf, was voor mij erg goed. En het een ging best wel eens ten koste van het ander, maar alles bij elkaar ben ik er wel tevreden over.
Of kinderen tegenwoordig een beter gevoel voor hun noden hebben dan vroeger weet ik niet, wel dat nu de noden beter geuit mogen worden. Vroeger was alles brutaal. Als je durfde te zeggen ‘Ik wil...” was je al brutaal en je had niets te willen.
Dat heb ik thuis niet zozeer ondervonden, maar wel bij vriendinnetjes en bij oudtantes van mij.
De stelling was kinderen weten niet wat ze willen, dus beslissen wij wel voor ze.
En als er altijd beslissingen voor je genomen worden (dikwijls tegen je eigen gevoel in), denk ik niet dat zich een gezond verantwoordelijkheids gevoel ontwikkelt.
Ik weet niet of kinderen wijzer op de wereld komen, maar ze worden veel vroeger bij van alles betrokken.
Wat Childofgod schreef ben ik het maar deels mee eens.
Je helemaal wegcijferen voor je kinderen is niet de manier, daar kom jezelf en je relatie aan tekort.
Maar als je met je pasgeboren baby’tje in je armen ligt, lig je daar wel met een stukje van jezelf. In het begin is het een verlengde van jezelf. Als de baby het naar zijn zin heeft heb jij het ook naar je zin. Door de tijd wordt de afstand tussen jou en het kind groter, het ontwikkeld zich en het gaat losser van je staan, het gaat eigen dingen doen en jij kunt ook weer eigen dingen gaan doen. Maar helemaal in het begin voelde ik me een. Het was voor mij niet mogelijk op dat moment meer voor mezelf te zorgen als voor de baby. Volgens mij moet er een balans in zijn.
En zoals Zonne-elfje ook al opmerkte naar aanleiding van pas kinderen krijgen als je jezelf kent.
Citeer:
Volgens mij zouden we dan heel gauw uitgestorven zijn!
Ik ben nu 55 en ik ken mezelf nog lang niet, ik denk dat ik daar de rest van mijn leven over zal doen, maar als ik daar op gewacht had, had ik niet 4 schatten van kinderen gehad, die overigens alle vier van lief zijn gemaakt.
Ik weet ook dat er gezinnen zijn die leven van angst, macht, en bezit, om niet te spreken over onmacht, en verdriet, maar of dat nu alles te maken heeft met jezelf kennen?? Ik ken mezelf ook nog niet maar ik zit niet zo met die emoties.
Ongetwijfeld heb ik mijn kinderen ook foute signalen gegeven en heb ik fouten gemaakt in mijn aanpak. Maar ik heb naar mijn beste weten voor ze gezorgd en meer had ik niet kunnen doen. Dus ik ben er tevreden over.
Ik kan nog uren doorschrijven over mijn kinderen, maar ik stop maar even ;-)
Liefs,
Yolleke