In dit leven kom ik Patrick tegen op dit forum.
Heel bijzonder kan niet anders zeggen.
Tijdens het weg-zijn van Patrick begon ik me af te vragen waarom ik hem zo ontsettend miste. Joehoe Ruthazel...bende weer us verliefd?.... :oops:
Nee dat is het toch niet O Grote Verleidelijke Gedachte, maar dat is het niet.
Gelukkig maar, maar wat dan wel?
Na enig zoeken, waarbij Miek-As-Always mij geholpen heeft natuurlijk, kwam ik er toch vrij snel achter dat Patrick en ik ooit tweelingen zijn geweest. Hij mijn broer.
Nou mooi, opgelost zou je zeggen. Maar kennelijk toch nog niet. Ergens zit er iets "vast" bij mij.
Afgezien van een soort verdriet wat er "hangt" blijven de beelden zich aanmelden. Hetzij in slapende toestand of tijdens meditatie or what ever.
Dit puzzeltje is nog niet gelegt zogezegt. Althans...voor mij niet.
In dat leven, wat verassend veel lijnen legt met wat er "hier" gebeurd, was een moeilijk en verdrietig leven.
Gelijk een film met een mooi begin maar een verdrietig einde.
We waren dus een tweeling. We woonden niet erg rijkelijk bij onze moeder. Ons vader weet ik niet. kennelijk is dat niet belangrijk anders krijg je dat ook wel te zien.
Tussen de weilanden en bossen en bomen. Fruitbomen weet ik. Ik denk dat het in de 18e eeuw geweest moet zijn gezien de uniformen die toen gedragen werden. Ons moeder had veel kinderen. Wij waren er 2 van en we hadden een liefdesband haast. zoals tweelingen dat kunnen hebben: 1 ziel, alles delen (wat redelijk bijzonder was voor die tijd) maar ons moeder vond het heel gelukkig want ze zag ook wel dat die tijden (oorlogstijd) niet zo makkelijk was om in te leven. We speelden overal samen, waren gek op onze paarden in de stal en we wandelden uuuuren door de weilanden en vertelden elkaar van alles wat we zagen en beleefden. Altijd samen. Toen hij 18 of 19 werdt, nog heel jong eigenlijk, was de situatie, kennelijk thuis zo moeilijk dat er geld bij verdient moest worden en ons Patrick ging in het leger.
Afschuwelijke tijd was dat. Ik weet dat ik het enorm verdrongen heb gewoon omdat ik niet kon geloven dat er een leven was zonder Patrick.
Ik stelde mijn gevoel uit tot de dag dat we samen aan het hek stonden met een van onze paarden en Patrick in een uniform een heertje gelijk, daar stond. Ons moeder stond met 2 emmers in haar hand. Hier komt nu een beeld wat ik heel duidelijk heb: ze staat met emmers in haar handen, heur haar in plukken los om haar hoofd en eigenlijk wil ze ook afscheid nemen van haar zoon maar ze wil ons alleen laten en kiest ervoor om dan maar naar binnen te gaan. Ik zie haar lopen met die emmers en mijn hart breekt langs alle kanten.
Wie moet ik kiezen? Ons mam die ook dag wil zeggen? Of nog even alleen zijn met hem om hem nog voor mezelf te hebben?
Ik weet het niet maar opeens komt als bij een bliksemslag het hele verhaal op me af. Opeens realiseer ik me dat hij weggaat.
En mijn gevoel schiet op slot. Dag Patrick, tot gauw..........als een steen sta ik aan de grond genageld. Ik wil hem niet eens een kus geven en hij klampt zich a.h.w. vast aan mij....."hou me vast: zegt hij.
En zo staan we een beetje gebroken tegen elkaar aan geleund en het paard duwt met haar neus in Pat zijn rug: "kom we moeten gaan".
Daar zie ik hem gaan. Hij kijkt nog achterom, heel lang tot ik niets meer zie.
Daarna is alles donker.
Veel meer dan deze herinnering heb ik niet, enkel dat ik weet dat hij nog een paar keer thuis gekomen is en dan was het feest!
Of er kwam een brief! Allemaal om de tafel en moeder altijd huilen....wenen was dat toen. Met een grote zakdoek.
En dan werdt er een groot en stevig brood gebakken en teveel geld uitgegeven waar Pat zich dan weer schuldig over voelde maar het niet zei om moeder niet verdrietig te maken. Hij bracht altijd geld mee voor moeder en lavendel voor mij.
Mijn hele grote verdriet zat er vooral in dat ik dagelijks naar buiten rende als ik paarden hoorde lopen, of als de wind draaide, of als het plotseling regende of als de hond blafte of als ik het niet meer uithield thuis. Altijd maar naar die horzion turen om te kijken of Patrick er al aan kwam.
En heel soms was dat dan dus, maar alle dagen/nachten dat ik niet slapen kon, of dat ik uuren stond te kijken naar het weiland waar het pad langs liep waren niet meer te tellen.
Er is ooit en dag gekomen dat Pat niet meer thuis kwam.
Ik denk door een bericht of door een brief of de melding dat hij eervol gesneuveld is of zoiets, maar dat heb ik niet gezien.
Hoe dan ook, op een dag was hij dood. Liep het pad op zijn eind. Was het Kerstmis en Nieuwjaar en ging het sneeuwen en brandde de zon zonder Patrick. Bakte mijn moeder brood zonder dat hij het opat en kreeg ik een nieuwe rok zonder dat hij er was om het te zien.
Reed ik op de paarden zonder hem naast me en probeerde ik gelukkig te worden zonder Patrick.
Voor mijn gevoel is dat niet gelukt toen.
Even terug naar nu.
Ik zet even de film stil bij het moment van wachtenwachtenwachten.
En dat is precies wat ik de afgelopen maanden ook gedaan heb....wachtenwachtenwachten.
En ho.....ik leef in het nu en ik ben een gelukkig mens.
Ik heb een fijne man en schitterende kinderen en het is allemaal goed zo.
Het is ook geen drama hoor, al klinkt het nu even zo maar ik zie het meer als een film die opeens stopt.
Lieverds, het is zo raar om op een kruispunt te komen van 2 lijnen die elkaar perfect kruisen.
Ik
sta stil langs die weg stil en ik
stond, in September, ook stil op het forum, maar eigenlijk zou het andersom "moeten" zijn.
Iedere dag ging ik kijken of er mails van Patrick waren. Of hij op het forum was...of ik iets kon ontdekken of te weten komen.
Ik heb verschillende mensen gevraagd of ze iets over Patrick gehoord hadden maar het bleef verassend stil.
Nu is het natuurlijk niet zo dat ik alle dagen bezig ben met het zoeken naar Patrick, nee hoor, helemaal niet.
Enkel nu afgelopen zondag mijn hart zo ongeveer stil stond bij het zien van Zijnen Vrolijkheid had ik net zo goed met een hamer op de computer kunnen meppen van opluchting. HIJ LEEFT!!!!!
Een historisch moment is dat.
Ik ben met een klap uit dat vorige leven en stap in 2006 en hij staat voor mijn neus.
Of toch niet?.......hmm.....
Enfin, dit hele lange lange verhaal heeft een eind.
Ik weet niet welk eind maar het heeft een eind, dat is zeker.
En door dit nu hier neer te zetten hoop ik dat ik kan ontdekken waarom dit leven met Patrick zo een magneet is. Waarom het zo "trekt" zal ik maar zeggen. Ik weet het echt niet. Ik probeer ook niet te duwen of te zoeken....nou ja dat is niet waar want ik zoek wel degelijk.
Maar het is meer dat ik, in mijn ervaring van vorige levens, er achter kom dat het zo ongelofelijk veel oplost voor mij.
Het is niet normaal dat ik zo bang ben om Patrick kwijt te raken. Ik kén hem niet eens.....maar weer overvalt mij het gevoel dat ik hem weer verliezen ga. Dit IS niet zo maar ik wil van dat gevoel af zo te zeggen. Ik wil Patrick gewoon los kunnen laten zonder die museum-angst.
Dat is stoffige angst.
Lieve Patrick, fraai heerschap, :wink: ik hou van je schat, kan niet anders zeggen.
Is dat wat?
Kom.
We zullen zien.
We zullen zien zodra we de volgende DVD in onze TV schuiven en deel 2 aanzetten.
Maar ik ga nu eerst Patrick zijn verhaal lezen...... :D
:idea:
:idea:
Inloggen
V&A
Zoek
,
....
waarop Patrick waar te nemen is met zijn favoriete hobby.
1hartje1 :idea:
)maar dát is het dus.
.....
