De Vriendelijke Ziel antwoordde: ‘Als ik je kwets en als ik je pijn doe, als ik je het ergste aandoe dat je je kunt voorstellen - dan ... ‘
‘Wat dan? Wat dan?’ viel de kleine Ziel hem in de rede.
Omringd door een nog grotere stilte dan eerst zei de Vriendelijke Ziel: ‘dan ..., dan ..., dan moet je bedenken Wie Ik Werkelijk Ben.’
‘Natuurlijk! Dat zal ik voor je doen!’ riep de kleine Ziel, ‘ik beloof het. Ik zal me je altijd herinneren zoals je hier nu voor me staat!’
‘Goed’, zei de Vriendelijk Ziel, ‘want zie je, ik zal zo erg moeten doen alsof, dat ik mezelf zal vergeten. En als jij je dan niet meer herinnert hoe ik werkelijk ben, dan kom ik daar een hele tijd lang niet meer achter. Als ik vergeet Wie Ik Ben, vergeet jij misschien zelfs Wie Jij Bent. Dan zijn we allebei verloren. En dan hebben we weer een andere ziel nodig om te laten ontdekken Wie We Zijn.’
‘Dat gebeurt niet,’ beloofde de kleine Ziel nog eens, ‘ik zal me je herinneren. En ik zal je dankbaar zijn voor je geschenk: de gelegenheid om mezelf te ervaren als Wie Ik Ben.’
En zo werd het afgesproken. De kleine Ziel ging over naar een nieuw leven, verrukt van het feit dat hij het Licht was. Dat was immers heel bijzonder. En de kleine Ziel was er ook verrukt van dat hij dat deel van bijzonder dat vergevingsgezind heette, mocht zijn.
De kleine Ziel wachtte vol ongeduld op het moment dat het zichzelf als vergevingsgezind mocht ervaren. En dat het de ziel die dat mogelijk maakte kon bedanken.
En elke keer als er een nieuwe ziel in zijn nieuwe leven kwam opdagen, of die nu vreugde bracht of verdriet - en speciaal als hij verdriet bracht - dacht de kleine Ziel aan de woorden van God. ‘Onthoud goed,‘ had God met een glimlach gezegd, ‘Ik stuur je alleen maar engelen.’
Uit: Een gesprekje met God - Neale D. Walsch
|
